WlNtmAtflS
sociëteit voor kunstenaars en intellectuelen
aan het Leidseplein. Het is een
zorgenkindje. Succesvol, maar het blijft een
zorgenkind. Vroeger werd er door
kunstenaars, en anderen met nogal wat
vrije tijd, tot vroeg in de ochtend
doorgezakt op De Kring. Nu komen er ook
serieuze werkers: advocaten,
mediamensen, journalisten, zakenlui. Ze
eten wat, drinken een drankje en zijn om
elf, twaalf uur 's avonds vertrokken. Maar
van 's middags twaalf tot vier uur 's nachts
staat er wel voortdurend kostbaar
personeel. Daar hebben we ons in vergist.
Het geld stroomde er net zo hard uit, als
het binnenkwam. Intussen gaat het
allemaal een stuk beter. De nieuwe leden
stromen binnen, er komt een nieuw
bestuur en er komt een nieuwe directeur.
Het plan is ook een "Nacht-Kring" te
beginnen. Geen disco, maar een nachtclub,
die gericht zal zijn op een wat jonger
publiek.'
goed. Niet voor mij, niet voor het bedrijf.
Angst om opgeslokt te worden door
aartsvijand Endemol? Ben je gek! Het kan
niet eens. Contractueel is vastgelegd dat
Endemol ons nooit kan overnemen. Maar
luister, de concurrentieslag met Endemol
hebben we al een tijd terug verloren. Dat
wil zeggen op het moment dat "Ende" en
"Mol" fuseerden. Toen al werden ze niet te
verslaan. En helemaal toen Endemol een
leveringscontract afsloot voor tien jaar met
de Holland Media Groep, a 150 miljoen
gulden per jaar. We zijn nog steeds de
tweede producent van Nederland, maar
kunnen met een omzet van 60 miljoen
gulden per jaar niet in de schaduw staan
van Endemol.'
(ook: winteravond, winternacht,
winterfeest
'Een paar jaar terug heb ik nogal wat geld
gestoken in De Kring, de Amsterdamse
alleen nog met onze buitenlandse
activiteiten. Bedenken, opzetten, aanjagen,
initiëren: dat zijn mijn sterke punten. Maar
ik ben in de loop der jaren steeds meer
manager geworden. Ik ben er niet goed in
en ik vind het niet leuk. Ik had er genoeg
van smekend bij de omroepen op m'n
knieën te liggen of ze alsjeblieft een
programmaatje van me wilden kopen. Ik
heb altijd een partnership met de
omroepen nagestreefd. You need me, I need
you. Tussen 1985 en 1995, de hoogtijdagen
van IDtv, leek dat te lukken. In '95 kwam
de klad erin. De omroepen voelden zich
bedreigd door de grote producenten en
wilden steeds meer zelf doen. Ik moest
weer op m'n knieën, ik moest blij zijn met
wat me werd gegund. In korte tijd is de tv-
business keihard geworden; het is wheelen
en dealen, het is ieder voor zich. Ik ging me
er steeds meer aan ergeren dat er niet was
samen te werken. Ik had voortdurend de
neiging om ruzie te maken. Dat is niet
