Jordi Cruijff in het
shirt van de club die
de club overwon die
ooit zijn vaders
afscheidswedstrijd
vergalde.
zijn vader Johan?'
'O, dat gaat ook prima,' zeg ik,
nietsvermoedend. 'We hopen dat hij
binnenkort bij Ajax terugkomt, op wat
voor positie dan ook. Hij is tenslotte de
beste voetballer ter wereld geweest en nog
steeds Ajacied.'
'Zeker, zeker,' antwoordt de Münchener,
terwijl hij en zijn vrienden een wilde lach
ternauwernood kunnen onderdrukken. 'En
als hij er dan weer mee stopt, kun je hem
dan vragen of hij in Amsterdam in het
Olympisch stadion tegen ons zijn
afscheidswedstrijd wil spelen?'
Gebulder en geschreeuw in twintigvoud. So
ein Tag, so wunderschön wie heute, klinkt
het luid door het All Star café. Zo hebben
ze het nog nooit naar hun zin gehad. Maar
wij zijn op slag nuchter, kijken elkaar aan,
staan op exploderen, tellen in stilte tot tien
en smeken met gesloten ogen aan de
voetbalgod, als die bestaat, of hij heeft
meegeluisterd en subiet wil ingrijpen.
Kort daarop blijken onze gebeden te zijn
verhoord. Alex Ferguson brengt Terry
Sheringham en Ole Gunnar Solskjaer in
het veld. Arnold Mühren begrijpt het
onmiddellijk. Na een hoekschop van
Beckham speelt hij de bal door de benen
van Wouters naar Sheringham, die met een
korte draai Sepp Maier het nakijken geeft.
Franz Beckenbauer en zijn mannen laten
tegen hun natuur in het hoofd hangen. En
opnieüw is Arnold Mühren de eerste die
het snapt. Zijn sublieme pass belandt via
het hoofd van Sheringham bij Solskjaer,
die van dichtbij de Duitse doelman
opnieuw het nakijken geeft. We juichen als
idioten, gillen het uit van onbeteugelde
vreugde. Wij, objectieve Nederlanders,
hebben niets met deze Champions-
Leaguefinale te maken, maar hebben hem
toch gewonnen. Vorig jaar was het onze
Clarence Seedorf, nu houdt Arnold
Mühren de beker met de grote oren boven
het hoofd. Er bestaat dus toch
gerechtigheid.
Foto: Allsport
In de studio in Hilversum, zien we later als
we terug zijn in Nederland op de video,
heeft Mart Smeets een live verbinding met
Johan Cruijff, die in het stadion zit. Johan
laat het niet merken, maar God, wat is hij
blij.
En wij, wij nemen gepast afscheid van een
café vol voetbalduitsers. Teleurgesteld zijn
ze, natuurlijk. Maar halen de schouders op.
It's all in the game, zeggen ze. De enige
Engelse woorden die ze de hele middag
hebben gesproken. Als stoffelijk bewijs van
een merkwaardig soort Wiedergutmachung
ruil ik mijn Ajax-shirt voor een Bayern-
shirt. En met z'n tweeëntwintigen, allemaal
een Budweiser in de hand en de armen om
eikaars schouders, zingen we vele uren later,
als in Nederland de nieuwe dag al is
begonnen en het All Star Official Café hier
in Miami gaat sluiten, nog eenmaal de
onvergetelijke wegwezer van Reinhard Mey:
Gute Nacht Freunde, es ist Zeitfür mich zu
gehen. Was ich noch zu sagen hatte, dauert
eine Sigarette, und ein letztes Glas im Stehen.
AJAX MAGAZINE SEPTEMBER 1999
