Balsem
Tijdens het EK van 1992 in Zweden speelde
Danny Blind geen minuut in Oranje, terwijl
hij alle wedstrijden in de kwalificatiereeks had
meegedaan. Hugo Camps schreef er destijds
de volgende column over.
Op de bank in Zweden.
Kan de zomer voor Danny Blind nog wat
worden? Mij zou het verbazen. Ik weet wel,
Danny is een Zeeuw en Zeeuwen bestaan
niet uit cake en water maar dan nog... In het
moderne voetbal is de libero uitgegroeid tot
een quasi Napoleontische autoriteit. Dat
vraagt om een subtiele benadering:
autoriteiten kunnen niet leven met
gekwetste trots.
Er is tijdens dit EK een gat in het
voetballeven van Danny Blind gebrand. Wat
zeg ik? In Göteborg is een mens vermoord.
Al eerder uitgehongerd en uitgerookt kreeg
Blind tijdens de wedstrijd Nederland -
Duitsland de genadeslag. Doublure van
Koeman, reserve van Van Aerle en uiteindelijk niet eens reserve
van De Boer..., ik ken mensen die voor minder zelfmoord zouden
plegen. De hold-up op de meest primaire waardigheid van deze
voetballer kan niet eindigen in een mooi litteken. Deze wond blijft
nog jaren etteren. Zelfs het pedagogisch surrealisme van Louis van
Gaal zal straks tekortschieten. Ik zou het willen uitschreeuwen:
God balsem Danny! Maar God geeft al eeuwen niet thuis, ook
hoog in het zwerk is alles verraad.
Voor Danny Blind is er eigenlijk maar één uitweg: weg van Oranje,
van Nederland en Ajax. Op naar Senegal voor een eeuwigdurende
strandwandeling, vrouwtje erbij, kindje op de rug. En Michels, die
als straf voor zoveel botheid één keer in de maand komt
overgevlogen met een portie bitterballen. Op eigen kosten, wel te
verstaan. Van vergeving komt steeds meer razernij, daar moet de
Ajacied dus niet aan beginnen. Sterker, zijn stand en zijn verleden
verplichten hem tot wrok. Iedere variant van handjeklap kan alleen
leiden tot een karikatuur van hemzelf. Wie een beetje van deze
voetballer houdt moet Danny nu helpen zijn eigen barricade te zijn
en te blijven tegen alles wat nog naar Oranje ruikt. Ik vrees dat ook
dat niet lukt.
Waarschijnlijker is dat Blind als goed, gevoelig en bescheiden mens
ook deze vernedering-te-ver toch alweer gerangschikt heeft in het
rek 'onprettige herinneringen'. Zonder
verdere consequenties. Zeeuwen gaan
gebogen door het leven, het hoofd steeds
naar de grond gekeerd. Ze weten alles van
water en wind maar zijn niet geoefend in de
analyse van hun spiegelbeeld. Danny Blind
heeft de voorbije weken zelf niet gezien hoe
COLUMN
door Hugo Camps
Foto: Louis van de Vuurst
hij in Noordwijk, Varberg en Göteborg stond te lijden. Een beetje
voyeur zag zijn gezicht elke dag witter worden, zag hem worstelen
met de vraag: hoe heb ik toch met zoveel woede kunnen leven? En
herkende in de almaar donker wordende blik de pijn van de
zelfkwelling. De enige die het niet zag was Danny Blind zelf. Hij
strompelde voort van het bankje naar de bus, van het hotel naar de
duinen, van journaille naar journaille. Een mens alleen. Lijden op
de automatische piloot, heet dat. Ik kan niet in het hart van Rinus
Michels kijken. Daarvoor is er te veel pantser en te weinig hart.
Maar ik mag hopen dat de generaal vóór zijn tweeëntachtigste in
een laatste interview met Kees Jansma aan het Nederlandse volk zal
bekennen: 'Ik ben in mijn succesvol leven over lijken gegaan. Tot u
spreekt een slecht mens.' Ik wens vurig dat Wil Michels, die een
mooie aristocratie in de ogen heeft, nog voor het einde van dit EK-
toernooi haar man één keer tuchtigt door in de badkamer een uur
lang de naam van Danny Blind te scanderen. Dit laatste moeten de
Oranje-aanhangers vooral niet vergeten als het Nederlands elftal
vanuit Zweden in het vaderland terugkeert.
Over Michels zijn boeken, filosofische essays en een enkel gedicht
geschreven. Maar tot vóór Zweden wist niemand dat de
bondscoach een lichte SM-adept is. Wat hij met Danny Blind heeft
aangericht, overstijgt alle wetten van winst en verlies, van techniek
en tactiek. De inzet was: pijn. Als er in de
amechtige trots van Louis van Gaal nog iets
van een sociale antenne zit, trekt hij alle
Ajacieden terug voor de volgende interland
van het Nederlands elftal. Uit protest. En als
verlate balsem voor Danny.
AJAX MAGAZINE JUNI 1999
