Am m Hoort de grote Ajacied Danny Blind thuis in het rijtje Grote Ajacieden met Sjaak Swart en Piet Keizer? Het aangename van Danny Blind is, dat je hem zelf kunt laten antwoorden in je gedachten. Blind is de meest kort-geïnterviewde voetballer van zijn tijd. Als er een analyse van een wedstrijd moest komen, klopte men meestal bij Danny Blind (aanvoerder, oudste, verbaal de beste) aan. Het liefst keek ik naar hem, wanneer de vraag gesteld werd en hij in beeld zwijgend wachtte. Op dat moment zag je het antwoord in volle glorie gevormd - Blind kan geweldig minachtend tegen je zuchten en toch sympathiek overkomen. Ik kan zijn antwoorden dromen. Hoor en zie Danny nu die aanzet tot een wegwerpgebaartje met de toevoeging 'ach' maken. Vervolgens produceert hij een schamper lachje, kijkt nog eens om zich heen en langs de camera óm te zien wat er daar allemaal rondloopt voordat hij, na een laatste zucht en mistroostig ophalen van de schouders, overgaat tot de beantwoording: dat categorieën en rijtjes van journalisten hem totaal niet interesseren. Danny Blind was een speler met leiderskwaliteiten waarvan de voetbalwereld nog veel zal horen. Zijn bestuurlijk hoogtepunt tot nu toe bereikte Danny vlak nadat bekend was geworden dat Ajax Oranje ging boycotten. Hij werd voor de televisie geïnterviewd en zei toen, dat hij nadrukkelijk wilde stellen dat de boycot niet tegen bondscoach Guus Hiddink was gericht, integendeel. Danny, letterlijk: 'Ik heb tijdens de vorige wedstrijd een goeie indruk van Hiddink gekregen.' Danny Blind heeft een goeie indruk van Hiddink gekregen. Ik moest die zin even op me laten inwerken. En dan heet ik niet eens Hiddink. Wat zou Guus op dat moment hebben gedacht? 'Fijn van Danny'? Die had ook domweg een cijfer aan Guus kunnen geven. Een zeveneneenhalf. Van Danny Blind persoonlijk weliswaar, maar het blijft een cijfer, koud en kil. 'Een goede indruk' is de taal van een ervaren man, die zijn oordeel pas na rijp beraad heeft gevormd. Danny Blind was een speler die naarmate zijn voetbalsuccesverhaal vorderde steeds meer bestond uit televisiebeelden, fragmenten van acties en stukjes film voor en na de wedstrijd. Zeg 'Blind' en ik zie hem in volle sprint een kous optrekken. De een na de andere foto verschijnt voor mijn ogen: juichend na een goal (blij als de middenvoor van BI), geconcentreerd het vaantje goed oprollend in de spelerstunnel, in blote borst na shirtjesruil in gedachten verzonken het terrein verlatend, verbeten accelererend op het middenveld, teleurgesteld na een bijna doeltreffend schot, niet al te zenuwachtig terughobbelend naar zijn plaats in de verdediging. Ik zag hem graag een bal wegtrappen en nog liever strategisch over het veld heenkijken: een paar verre mannetjes op de juiste plaats zetten, nog enkele verkeerde looprichtingen corrigeren met de hand, dan een korte COLUMN door Jan Foto: Louis van de Vuurst breedtepass om 'm meteen terug te krijgen, kop omhoog, de situatie als geschikt beoordelen en dan met de pass strooien. Hij was beter dan Hierro, De Boer, Vasovic, Sammer, Thon, Adams, Blanc, Stam, Olsen, de Italianen, de Brazilianen en de Fransen en toch had zijn houding iets bescheidens. (Dat laatste kan aan mij liggen. Een Nederlander is gauw geneigd een buitenlander beter te vinden, vooral als hij mooi zwart haar heeft.) Danny schommelde een beetje heen en weer met de kop half tussen de schouders en hij was bij wijze van spreken bereid om het hoofd helemaal in de schoot te leggen op een moment dat de Argentijn Passarella nog een laatste scheermes trok. Het allerliefst zag ik Danny Blind op de grond liggen. Hij lag er veel - Zeeuwen zijn net Groningers. Ik kan het weten, ik ben zelf specialist op de grond liggen. Het is mij door mijn jeugdleider, meneer Wubs, met de paplepel ingegoten dat je niet op de grond mag liggen. Maar je verlangen is te groot, je doet het toch. Wanneer de heer Wubs door Winschoten fietste, hoorde je hem veel 'niet lig-gen!' roepen. Hij reed dan door een straat waar niemand te bekennen was. 'Niet lig-gen!' In een steeg waren een paar jongens aan het voetballen. Wubs schreeuwde 'niet liggen!' en reed door. Een halve minuut later hoorde je hem op het Noorderplein weer brullen. Een pupillen wedstrijd ligt graag op de grond. Het meest in Zeeland, Drenthe en vooral Groningen. (In de Randstad en Limburg zie je het veel minder.) Sommige jongens krijgen het er nooit meer uit en Danny was er zo eentje. Liggend op de grond na een wanhopige laatste sliding op een doorgebroken speler, was zijn diepste liefde voor het voetbal. Het liefst verloor Blind een duel. En dan de boel Mulder moedeloos aan- en nakijken. In deze momenten openbaarde zich de heroïek van Danny Blind die wars van heroïek is. AJAX MAGAZINE JUNI 1999

AJAX ARCHIEF

Magazine (1987-2007) | 1999 | | pagina 55