hij onder met twee
Amsterdamse collega-musici
in de hooibergschuur bij hem
achter het huis. Jolink liep al
een tijd rond met het plan
een country western-plaat
te maken en dat moest er nu maar eens van
komen. 'Ik heb die jongens gelijk gezegd:
als je me niet hoort, is het goed; pas als het
niet goed is, doe ik m'n mond open.'
Veertien songs leverde het
samenwerkingsverband op: negen
nummers van Jolink en vijf covers,
hoofdzakelijk van country-legende Hank
Williams. Een hillbillyred neck
countryplaat is het uiteindelijk niet
geworden. Als Jolink z'n soloproject in een
vakje moet duwen, gebruikt hij liever de
term southern rock. Maar eerder nog een
'geslaagde symbiose tussen de Achterhoek
en Amsterdam.'
Het 'Achter-damse' product komt voort
uit de reisjes die Jolink de afgelopen jaren
naar de Verenigde Staten maakte. Altijd al
droeg hij countrymuziek dicht op hart,
maar zijn liefde voor blues en vooral voor
de mix van country en blues, die ook wel
rock 'n' roll heet, was groter. In een 'dikke
achtcilinder' rijdend over de Amerikaanse
snelwegen ontdekte hij opnieuw de
witgekleurde rootsmuziek.Cruisecontrol
ingeschakeld, pink aan het stuur en de
radio aan. Zo verschrikkelijk de tv is in
Amerika, zo fantastisch is de radio. Je
hoort dan countrymuziek waarvan je de
rillingen over de rug lopen.'
Een soloplaat, zonder vaste groep; teksten
in het Engels, waar voorheen alleen in
onvervalst Achterhoeks werd gezongen.
Een voorzichtige inleiding op een
naderend afscheid van Normaal, waarop
hij een paar jaar terug al eens zinspeelde?
Nee, zegt Jolink. Op Hemelvaartsdag van
het jaar 2000 bestaat de groep op de kop af
25 jaar. Op die datum heeft Jolink 'een
vergadering dienaangaande' belegd. Een
gigantisch feest, waar alle oud-bandleden
van Normaal zullen komen. Wat de
'vergadering' gaat opleveren, weet Jolink
niet. De besluitvorming 'dienaangaande',
zegt hij, spookt rond in zijn hoofd.
Macho jochie
Een kwart eeuw Normaal was voor Jolink
een kwart eeuw vechten. Vechten op het
podium; vechten tegen vooroordelen,
corrupte managers of dwarsliggende
platenmaatschappijen; vechten om
erkenning. Maar vooral: vechten tegen een
zwakke gezondheid. Jolink won zijn
partijen op K.O. Het publiek ging plat,
burgemeesters die optredens verboden
omdat Normaal te 'ruig' was bonden in,
oplichters kregen een schop, prijzen
werden geïnd, media omarmden hem
innig. Alleen die zwakke gezondheid bleef.
Jolink heeft astma. Een handicap, als je
avond aan avond tot de bodem van je
krachten moet gaan in rokerige, benauwde
zalen. 'Optreden is enorm fysiek. Het is
topsport. Ik zweet tijdens een concert
ongeveer zeven liter vocht uit. Ik sta er op
het podium niet als een houten Klaas bij, ik
geef me volledig. Wat wij doen is puur
Champions- Leaguevoetbal: negentig
minuten voluit. Plus een verlenging, de
toegift. En alles op z'n Engels: bal hoog
voor de pot en erin kleunen. Vroeger
tenminste. Nu is ons spel technisch
verzorgder. Het is, met behoud van het
onstuimige, meer zoals Ajax speelt.'
In de jaren zeventig, toen hij met Normaal
begon, moest hij wennen aan een leven als
topsporter. Ongetraind klom hij op het
podium. 'Het bruiste van de energie. Maar
ik had totaal geen conditie en viel van
uitputting een paar keer bijna flauw.' Van
het geld dat hij verdiende met de eerste
single, Oerend Hardkocht hij de
crossmotor waarvan hij altijd had
gedroomd. Maar langer dan twee rondjes
AJAX MAGAZINE JUNI 1999
223
