Afscheid
Zoals ieder seizoen kende ook dit
voetbaljaar weer een slot waarin de pijn
van afscheid nemen voelbaar was. De
Laatste Thuiswedstrijd van Ajax is in de
laatste tien jaar een begrip geworden
omdat bij die gelegenheid vanuit de club
maar ook vanaf de tribunes aandacht werd
geschonken aan de voetballers die hun heil
elders gingen zoeken of hun loopbaan
besloten. Dat leverde mooie, vaak
emotionele taferelen op. Zo kreeg het
afscheid van Stefan Pettersson
eeuwigheidswaarde, sterker, het werd een
eikpunt voor het afscheid nemen. 'Net zo
mooi als het afscheid van Stefan
Pettersson', 'bijna net zo mooi als het
afscheid van Stefan Pettersson', 'nóg
mooier dan het afscheid van Stefan
Pettersson'... We zagen Frank Rijkaard
onder bloemen bedolven worden, we
constateerden met afgrijzen hoe supporters
van een bezoekende club het stijlvolle
vaarwel van Michael Laudrup trachtten te
verstoren. Meer dan in een verder achter
ons liggend verleden ooit het geval was,
besteedde de club aandacht aan de massale
afscheidsgroet aan de Ajax-zonen. Omdat
Ajax vindt dat dat zo hoort, omdat Ajax
vindt dat iedere speler die zich heeft
ingezet voor de club, op de goede manier
moet worden uitgezwaaid. Adel verplicht
en Ajax is zich daar niet alleen van bewust,
het wil er alles aan doen om die
verplichting na te komen. Over het
algemeen gaat dat heel goed, de
buitenwereld is eraan gewend en rekent er
zelfs op dat de Laatste Thuiswedstrijd van
Ajax iets bijzonders oplevert. De club heeft
zijn eigen maatstaf bepaald.
Soms gaat dat ook fout. Dan kunnen
zakelijke aspecten het met een passend
cadeau ondersteund 'Het ga je goed' in de
weg staan. Wanneer er nog geen
duidelijkheid is of een waarschijnlijk
vertrek bij de club definitief is, is het
meteen praktisch onjuist om afscheid te
nemen. Ook wanneer je op je klompen
kunt aanvoelen dat voor deze of gene
speler deze Laatste Thuiswedstrijd van Ajax
inderdaad zijn slotoptreden inhoudt. Er
bestaat dan een frictie tussen de zakelijke
kant van het voetbal en de emotionele
kant. De ene keer zijn de omstandigheden
(bekend worden van een transfer,
definitieve beslissing over het stoppen) je
gunstig, de andere keer ongunstig gezind.
Maar voorop staat dat Ajax zonder
onderscheid des persoons de scheidende
voetballers voor het grote podium van De
Laatste Thuiswedstrijd van Ajax wil eren.
Dit seizoen hebben op 16 mei, tijdens De
Laatste Thuiswedstrijd van Ajax,
tienduizenden in het stadion tranen
geschreid bij het vaarwel van Danny Blind
en Jari Litmanen. Twee grootheden uit de
Ajax-historie, leest u daar de artikelen over
onze club in het jaar 2025 nog maar eens
op na. Twee spelers liepen toen op het veld
die óók wisten dat zij weg zouden gaan.
Van Mario Melchiot was het algemeen
bekend. En hij werd niet direct betrokken,
hij werd niet naar voren geschoven om zijn
supporters uit te zwaaien. Dat was een fout
die Mario, het publiek, maar zeker ook de
club Ajax pijn heeft gedaan. Mario, die
zo'n elf jaar bij Ajax speelde en zich vanuit
de jeugd naar boven knokte tot in het
eerste elftal, verdiende uiteraard dezelfde
warmte en genegenheid als bijvoorbeeld
Litmanen en Blind. Het hiaat dat na afloop
van De Laatste Thuiswedstrijd van Ajax
zichtbaar was op het veld, zal bij een
passende gelegenheid worden hersteld. Dat
is Ajax aan Mario verplicht.
Iets anders ligt het ten opzichte van Edwin
van der Sar. Hij liep na Ajax - RKC zijn
FotoLouis van de Vuurst
116
AJAX MAGAZINE JUNI 1999
