Zwaag en Dijksma waren in lachen
uitgebarsten. Gerard had met een hautain
lachje zijn succes geïncasseerd.
The Jam. Nog nooit van gehoord. Maar op
dat moment besloot hij The Jam geweldig
te vinden.
Hij stond voor de schouwburg. Hij was net
tram 2 uitgestapt en keek om zich heen.
Om aan een voorbijganger te vragen waar
Paradiso was, leek hem veel te provinciaal.
Het moest hier toch vlakbij zijn. Hij liep
twee jongens in leren jacks achterna. Kon
niet missen. Dat daar moest Paradiso zijn.
Het zag er naargeestig uit. Voor de deur
hingen allerlei vage types rond,
ongetwijfeld de dealers waar zijn zus hem
voor gewaarschuwd had.
'Als ze je iets aanbieden, gewoon
doorlopen. Alsof je het niet gehoord hebt,'
had ze hem op het hart gedrukt. Hij raapte
al zijn moed bijeen en stapte erop af.
Het was lang zo druk niet als hij verwacht
had, en ook een stuk kleiner. Hij stond in
de hal en keek om zich heen. Eigenlijk had
hij verwacht Marjolein tegen te komen.
Toevallig.
'Wat een verrassing,' zou ze uitroepen en
hem aan zijn arm mee naar binnen slepen
om hem van alles over The Jam uit te
leggen. Zoiets.
'Hasjiesj?' siste iemand in het voorbijgaan.
'Nee, sorry. Die heb ik niet,' antwoordde
hij naar waarheid. Hij ging zo nonchalant
mogelijk tegen de muur aangeleund staan
en draaide een shaggie. Er kwam een
groepje meisjes binnen. Hij vroeg ze een
vuurtje.
Opgewonden liep hij naar beneden, naar de
bar. Hij bestelde een bier en waagde zich
naar voren, richting de wild springende
meute vooraan het podium. Het rook er
naar zweet en bier. Ook zijn bier. Nog voor
hij een slok had kunnen nemen, werd zijn
beker door een van de dansers uit zijn
handen gestoten.
'O sorry... Hé jij hier! Wat een verrassing!'
Het was Marjolein.
'Geweldige band hè?'
Het concert leek eeuwig te duren en was in
een oogwenk voorbij. Dronken van
verwarring stond hij na het optreden naast
Marjolein. Hij staarde naar het podium
waar het allemaal gebeurd was. Het was nu
weer gewoon een houten vloertje. Niets
bijzonders eigenlijk. Er werd een plaat
opgezet van Supertramp. Blijkbaar was zelfs
in Paradiso nog niet iedereen punk.
Marjolein legde haar arm op zijn schouder
en trok voorzichtig zijn hoofd naar zich toe.
Ze probeerde iets te zeggen. Hij verstond
haar niet. Het leek wel alsof ze heel zachtjes
iets zong.
'Wat zeg je?' schreeuwde hij, net toen de
muziek even stilviel. Hij keek gegeneerd om
zich heen. Niemand had er notie van
genomen. Marjolein lachte.
'In the city there's a thousand places, I wanna
show it to you,' fluisterde ze in zijn oor.
The Jam. Hij herkende het.
Haar hese stemgeluid maakte hem
weerloos. Waarom hadden ze hem dit niet
veel eerder verteld? Had dit al die tijd al
bestaan? Het bier, het lawaai, de euforie.
Een hattrick met gitaren. Gooooooal!
Samen liepen ze Paradiso uit.
Amsterdam lag er uitnodigend bij. De
tweede helft was nog maar net begonnen.
Ajax kon morgen tegen Volendam wel een
dagje zonder hem.
'Hebben we samen een aansteker, of zo?'
Lachend liepen ze de hoge deur door, de
concertzaal in.
Hij besloot achter een groepje jongens aan
te lopen, de trap op. Boven was een balkon
vanwaar hij de gehele zaal kon overzien.
Hij speurde het publiek af op zoek naar
Marjolein.
Good evening Amsterdam, please welcome
The Jam!'
Een seconde later spatte een bom van wit
licht uiteen en sprongen drie in zwarte
pakken geklede kerels vanuit het niets het
podium op. Met een oorverdovend kabaal
mepten ze zich door hun eerste song heen.
Voor hij goed en wel begreep dat dit de
band was, doofde het licht een moment,
schreeuwde de zanger 'Good evening' en
had de drummer het tweede lied alweer
ingetikt. Wat een vaart. Wat een inzet. Wat
een lawaai. Wat een energie. Wat een band!
This Is A New Art School Zeker weten!
Voetbal met gitaren, Ajax met een
drumstel, het bestond! Het gebeurde hier,
recht voor zijn ogen! En je kon er nog bier
bij drinken ook!
212 AJAX MAGAZINE MEI 1999
