Davids in Wenen
familiehistorie, want mijn zoon van zestien
is bij me. Hij is net als ik een enorme
liefhebber, volgt het voetbal op de voet,
weet welk merk tandpasta Jaap Stam
gebruikt, hoe vaak Mare Overmars het
doet en welke twee ribben Johan Neeskens
in zijn loopbaan nog niet gebroken heeft.
Samen zijn we gisteren met de trein via
Parijs naar Toulouse gegaan. We hebben
geslapen in een hotel uit een sprookjesboek
en gerechten gegeten die de heren
Braakhekke, Spijkers en Fagel niet eens
kunnen uitspreken, laat staan klaarmaken.
Het kost een paar centen, maar leven als
God in Frankrijk is wel degelijk mogelijk.
Jammer alleen van al die Fransen.
Als Garcia Aranda de wedstrijd laat
beginnen is mijn lichaamstemperatuur ver
boven N.A.P. gestegen en vraagt mijn zoon
angstig of ik er wel een beetje bij blijf. Ik
lach nerveus en zeg dat hij zich geen
zorgen hoeft te maken en dat de Slag bij
Nieuwpoort in 1600 was. Als Dennis
Bergkamp kort voor rust de score opent,
vallen mijn zoon en ik elkaar in de armen
en weet ik dat de wereld van mij is. Maar
als kort na de hervatting Komljenovic de
gelijkmaker binnenkopt, dringen de
wormen mijn brein binnen en wil ik mijn
tanden zetten in de nek van mijn
voorbuurman. En als Mijatovic even later
een strafschop mag nemen, heeft het leven
voor mij geen zin meer. 'Sar houdt 'm, Sar
houdt 'm!' schreeuwt mijn zoon mij moed
in.Neverantwoord ik als kenner,
'Mijatovic mist nooit van z'n leven een
strafschop, we liggen er godverdomme uit.
Ik ga weg, ik pak de eerstvolgende trein, je
ziet maar hoe je thuis komt.'
Als de Joegoslaaf in Madrileense dienst de
bal op de stip legt en naar achteren loopt
om zijn aanloop te nemen, kijk ik niet. Of
liever, ik kijk niet naar hem, maar naar
Edgar Davids. Hij staat op z'n dooie gemak
te praten met Abraham Lincoln, president
nummer 16 van Amerika. Vrijheid,
eenheid en recht, dat zijn de issues in de
maatschappij, daar gaat het ook vanavond
om, doceert de bebaarde Amerikaan. En jij,
beste Edgar, jij bent hier de enige die
Foto: Louis van de Vuurst
begrijpt waar het in het leven om draait, jij
gaat dat belichamen, jij gaat dat zootje hier
eens even laten zien waar de klepel hangt
en waar ik de mosterd haal, got it? Edgar
knikt kort en spuugt in de handen. Als
enige op de tribune heb ik door wat de
boodschap van Lincoln is en hoe dit feest
vanavond gaat aflopen. En terwijl het hele
stadion zich verwondert over de gemiste
strafschop van Mijatovic, wat de
Amerikaanse president en ik natuurlijk
allang wisten, blijf ik vanaf nu Edgar
Davids volgen. Ik zie hoe hij boven zichzelf
uitstijgt, zich helemaal geeft en hoe hij
steeds als niemand kijkt het paarse Ajax-
shirt aantrekt waarmee hij de Europa-
Cupfinale in 1995 won. De Joegoslaven
zien er opeens heel erg Italiaans uit.
AJAX MAGAZINE MEI 1999
207
