terug aan wal, at je wat en praatte je met
elkaar. Doordat de kinderen erbij waren,
heb je snel contact. Je ziet je collega als
vader. En je ziet hoe iemand met zijn
vrouw omgaat. Kortom, je leert iemand als
persoon kennen, als mens. Dat vind ik
meer teambuilding dan die vergezochte
evenementen. Toen ik bij Utrecht kwam
was iets als teambuilding misschien ook
wel wat gemakkelijker. Daarom is het nu
waarschijnlijk ook belangrijker. Bij Utrecht
hadden we allemaal dezelfde komaf. Dat
was de grootst denkbare teambuilding en
de simpelste. We wisten waar we vandaan
kwamen en welke achtergrond we hadden.
Niet dat we allemaal vrienden waren, maar
dat hoeft ook helemaal niet. Als je maar
wel van elkaar weet hoe je als mens bent.
Dat vind ik belangrijker dan dat je erachter
komt dat iemand bang is om door een
snelstromend Ardennenriviertje naar de
overkant te komen. Als je weet hoe iemand
als mens is, begrijp je hem op het veld ook
beter. Ik kon nogal tekeergaan. Maar als je
mij persoonlijk kende en je maakte me
tierend op het trainingsveld of in het
stadion mee, dan wist je dat ik dat deed
vanuit mijn beleving van het voetbal. Pas
dan kun je het misschien accepteren.
Mensen zijn op het werk toch anders.
Ik vind het ook belangrijk dat de spelers
weten wie ik als mens ben. Als speler vond
ik dat ook fijn. Ik kende al mijn trainers
vrij goed. Michels had door zijn verleden
de meeste afstand, hoewel hij toen al een
stuk milder was. Ik zou benieuwd zijn naar
Ernst Happel, die als trainer overkwam als
een bullebak. Hoe was die nou als hij niet
met voetbal bezig was? Als trainer ben je
wel meer jezelf dan als voetballer.'
Stratenmakers
Michael van Praag had het over een
gebrekkige inzet en over groepjesvorming
onder Olsen. Na zijn tumultueuze vertrek
gaf Frank de Boer toe dat de aanpak van
Wouters hem aansprak omdat
profvoetballers nu eenmaal achter de
vodden gezeten moeten worden. Het
versterkte de wijdverspreide gedachte dat
voetballers lui zijn.
Wouters: 'Dat zijn hokjes. En
dooddoeners. Net als: voetbal is een jungle;
als je niet voldoet, moet je weg. Maar
volgens mij is het overal zo. Ook in een
ander bedrijf. Als je als chef tien man
onder je hebt werken, moet je die ook
achter de vodden zitten. Drie niet, zeven
wel. Je moet aangeven wat je verwacht, wat
het doel is dat gehaald moet worden en wat
iedereen daarin voor taak heeft. Als je
leiding geeft aan tien stratenmakers, zullen
er drie zijn die hun taak heel serieus
opvatten, maar er zullen er ook drie of vier
zijn die denken dat ze niets hoeven te
doen. Als je twee kinderen hebt, zal de ene
moeiteloos volgens jouw regels leven en de
ander probeert er alleen maar tussendoor
te glippen. In het voetbal wordt je alleen
harder afgerekend op het resultaat. Als je
als stratenmaker twee vierkante meter van
het doel bent gebleven, is dat een minder
groot drama, over het algemeen, dan dat je
het als voetballer net niet hebt kunnen
redden.
AJAXMAGAZINE EEBRUARI 1999
37