tussen publiek en spelers groter is geworden. Het contact blijft nu beperkt tot dat korte stukje van het trainingsveld naar de ArenA. Verder word je goed afgeschermd. Op zich is dat wel prettig, maar aan de andere kant moeten onze werelden niet nog verder gescheiden worden. Zo is de sfeer in de ArenA ook niet geweldig. De F-side probeert het nog wel, maar het lukt niet erg. Als de rest niet meedoet, is het gewoon stil in het stadion. Wat dat betreft is het bij Feyenoord wel anders. Daar staat het hele publiek als één man achter de club en heb je het als tegenstander zwaar. Bij Ajax wordt er een beetje gefloten, maar daar houdt het mee op. Bij Feyenoord schiet het dan door, zodat het'bijvoorbeeld niet meer goed mogelijk is om een corner te nemen, maar toch heeft het wel wat. Het enige voordeel is dat ik beter te verstaan ben op het veld. Als ik aanwijzingen geef komt dat beter over.' Aangekleed Het seizoen verloopt niet naar wens. Het verdriet daarover is intens, maar haalt het niet bij de rouw die nog altijd wordt beleden over het verliezen van het wereldkampioenschap. Dat was pas een echte ramp. Van der Sar: 'Het WK komt af en toe nog wel eens langs. Bij de verkiezing van de sportman, -vrouw en -ploeg van het jaar zag ik voor het eerst wat fragmenten terug. Het zou raar hebben gestaan als ik mijn hoofd had afgewend. Maar die neiging had ik wel. Later zag ik het WK voorbij komen bij het jaaroverzicht, 's Avonds, toen het de eerste keer werd uitgezonden, moest ik weg. Ik moest mijn pak aan. Tijdens het aankleden keek ik naar de verschillende wedstrijden. Ik deed mijn sokken aan en we waren door de eerste ronde. Mijn onderbroek bracht ons in de kwartfinale en bij mijn hemd speelden we tegen Argentinië. Heel gek, maar ik was aan het einde van die wedstrijd opeens klaar met aankleden. Ik heb de tv uitgezet en ben weggegaan. Een dag later was de herhaling. Toen heb ik de hele terugblik gezien. Ik zag mijn tranen na de uitschakeling tegen Brazilië. Op dat moment voelde ik precies wat ik toen voelde. Zo weinig scheelde het, ofWe waren toch verder gekomen. Ik zag die penalty van Van Hooijdonk, die niet gegeven werd. Dan denk je wel: lezus, stel je voor dat hij wel gewoon gefloten had. Dan hadden we in de finale gestaan. Als je dan weer die bus van die Fransen over de Champs Elysées ziet rijden, dan denk je toch dat je ook zoiets had kunnen meemaken. We waren er zo dichtbij. Nu moet je weer vier jaar wachten. Dat plannetje van Blatter, om het WK om de twee jaar te houden, zie ik ook niet zitten. Voor spelers is het niet op te brengen, en het zou het toernooi ook devalueren. Hoe jammer het ook is dat je nu vier jaar moet wachten om revanche te kunnen halen, maar daardoor is het WK ook wat het is. Zelf dacht ik dat we het land in de steek hadden gelaten, maar zo werd het in Nederland niet ervaren, bleek toen we terugkwamen.' De baggerschuit De tweede helft van het seizoen werd ingeleid door de trip naar Zuid-Afrika. Weer was Van der Sar van huis. De rest van het seizoen hoeft er niet meer zoveel te worden gereisd. Dat is zo'n beetje het enige voordeel van de Europese uitschakeling. Want Van der Sar speelt het liefste thuis. Van der Sar: 'Zuid-Afrika zou eerst achttien dagen duren. Het werd teruggebracht tot elf dagen. Dat was wat prettiger. Veel langer hoeft voor mij niet. Dan ga ik mijn kind en mijn vrouw toch te veel missen. In het begin van het seizoen was het allemaal best zwaar. De vakantie was kort, en de eerste vrije woensdag had ik pas begin december. Het was wedstrijd na wedstrijd. En op het moment dat het niet goed gaat, merk je dat je het minder gemakkelijk kan opbrengen. Fysiek, maar ook mentaal. Het zit in je hoofd. Er kan geen moment van ontspanning zijn. Maar als voetballer heb je niets te klagen. Als je op een boorplatform werkt, ben je gewoon iedere keer een maand weg. Een kennis van me werkt op een baggerschip. Hij moet nu twee maanden naar Indonesië. Die heeft ook een kleine thuis. Dan valt elf dagen nogal mee. En het was geen strafkamp. We zaten in een mooi hotel. En we werden niet afgebeuld van negen tot vijf. Het is twee keer trainen op een dag en verder word je in de watten gelegd. Voor ons is het leuk. Wij zijn altijd bezig. Maar je vrouw moet maar zien hoe ze het redt. Maar goed, het is nog een paar jaar volhouden, dit zware bestaan. Ik denk niet dat men echt heel erg veel medelijden met ons hoeft te hebben.' 20 AJAX MAGAZINE FEBRUARI 1999

AJAX ARCHIEF

Magazine (1987-2007) | 1999 | | pagina 20