klonk het in de voorbije weken op dezelfde
wijs. Het bestuur van Ajax hoorde het aan,
las de - meestal niet deskundige - artikelen,
beluisterde de radio- en tv-commentaren.
Maar het bestuur trok zijn eigen plan. Het
overwoog en analyseerde. Het sprak met de
betrokkenen, het onderzocht de situatie.
Niet gedreven door de waan van de dag
maar wel met de stellige overtuiging dat de
toekomst van de club voor alles gaat. En na
rijp beraad kwam Ajax tot een beslissing.
Een pijnlijke beslissing, een beslissing die
in zekere zin indruist tegen het idealisme
van de club. Het ideaalbeeld is dat de
aangestelde trainer op zijn minst de
overeengekomen contractduur volmaakt.
Dat de twee partijen die elkaar in de
verlovingsfase hebben afgetast en hebben
leren kennen, met elkaar door het leven
gaan. Maar idealisme mag niet tot een
doctrine worden en hoe pijnlijk het ook is,
soms moet het idealisme wijken voor
realiteitszin. De realiteit was niet alleen dat
Ajax veel punten verspeelde en niet naar
vermogen voetbalde, maar ook dat er
blijkbaar structureel iets fout zat. Het
uitzicht op verbetering van de situatie op
korte of afzienbare termijn, was niet reëel.
In zo'n geval wordt van een club die
extreem hoge ambities heeft, actie
gevraagd. Ergo, die actie wordt geëist!
De actie was het vervangen van de trainer.
De trainer die een half jaar geleden nog
massaal werd bejubeld maar die nu werd
gehoond. Juist die onredelijkheid van
reageren van het publiek maakte de
beslissing om Morten Olsen te vervangen
nog moeilijker dan die al was. Want het
Foto: Louis van de Vuurst
zou vertaald kunnen worden in
opportunisme, in het klakkeloos volgen
van de roep van de massa. Dat was het niet.
De ingreep van het bestuur was er een van
het verstand en niet van de waan. Ajax
moet verder, Ajax kan het zich niet
veroorloven om de aansluiting te verliezen.
Ajax mag de toekomst niet opofferen aan
idealisme.
En dus werd Jan Wouters belast met de
taak om de leiding van de A-selectie op
zich te nemen. Natuurlijk werd Morten
Olsen daarmee beschadigd. Een
onvermijdelijke zaak. In de ontwikkeling
naar de extreme situatie is het onzinnig om
één man verantwoordelijk te stellen. Er is
sprake van, om een cliché te gebruiken, een
complex van factoren. Iedereen dient de
hand in eigen boezem te steken en moet in
de spiegel kijken. Het bestuur, Morten
Olsen en zijn technische staf en niet in de
laatste plaats ook de voetballers. Er zijn
oorzaken aan te wijzen. Oorzaken waar een
trainer wel macht over heeft én oorzaken
waar een trainer machteloos tegenover
staat.
Dat een beminnelijk man als Morten Olsen
getroffen is door het zwaard van de
beslissing is spijtig en pijnlijk, maar het is
ook inherent aan dat gekke beroep van
trainer. Hij is aangesteld als de
verantwoordelijke man en die
verantwoording heeft hij aanvaard. In de
sportwereld was Morten Olsen niet de
eerste trainer die vroegtijdig vervangen is.
En hij zal helaas ook niet de laatste zijn.
Zaterdag 12 december was een Zwarte
Zaterdag voor Ajax. De club moest afstand
nemen van het gekoesterde ideaal om dat
ideaal niet tot een doctrine te laten
worden. Het realistisch denken leverde de
slotsom op die moet leiden tot een heldere
toekomst. Om die toekomst te realiseren is
de inbreng van de nieuwe man alleen, Jan
Wouters, niet voldoende. Iedereen is
medeverantwoordlijk voor het scheppen
van de juiste omstandigheden om tot
succes te kunnen komen. Heel de club zal
zich dus met vereende krachten moeten
inspannen om het verloren gegane terrein
te herwinnen.
Dat daarbij met name de nieuwe directeur
betaald voetbal bijzonder veel voorspoed
en inzicht wordt toegewenst, moge
duidelijk zijn.
AJAX MAGAZINE JANUARI 1999
