uit Noord samenstellen. Na school fietste hij snel naar het park. Twee minuten later was zijn elftal er klaar voor. Hij rende naar huis om Hein te bellen. Parkvogels United had de selectie op sterkte! Daar zou Hein van opkijken. Thuis zat Marijke te telefoneren. Met Rene natuurlijk. 'Schiet eens op, ik heb iets belangrijks over onze competitie te bespreken met Hein.' Ze haalde haar schouders op en gebaarde hem weg te gaan. 'Die zie je elke dag. Rot op. Ik ben even met Rene in gesprek.' 'Alsof je die niet elke dag ziet.' Marijke keek hem woedend aan. 'Rene, heb je een ogenblikje? Die debiele broer van mij wil geloof ik een dreun voor z'n harses. Ik bel je zo terug' Ze hing op. Hij zag opeens dat ze gehuild had. 'Wat is er aan de hand?' Hij wist zich niet goed raad met de situatie. Zijn zus huilde nooit. Hij trouwens ook niet. 'Net nu het aan is tussen Rene en mij moeten we met het hele gezin naar Texel met de kerst. Voor de gezelligheid!' Ze barstte weer in tranen uit. 'Naar Texel? Dat kan niet!' schreeuwde hij in paniek uit. Wat zou Hein daarvan zeggen? En de jongens die hij net enthousiast had gemaakt voor het plan? Hun plan? Zijn plan? 'Wat moeten we doen?' 'Daar had ik het dus net met Rene over toen jij binnenstormde' Nog voor hij iets terug kon zeggen, ging de telefoon. Zijn zus nam snel op. 'Rene?' Teleurgesteld liet Marijke de hoorn zakken. 'Het is voor jou. Hein' Hij nam de hoorn over. Wat kon hij zeggen. Een ernstige blessure, flitste het door zijn hoofd. Gevallen, gevochten. Iets verkeerds gegeten. Alles beter dan moeten toegeven dat hij op vakantie ging terwijl er gevoetbald kon worden. Terwijl er gevoetbald moest worden. 'Hallo?' zei hij, met een zwakke stem om zijn slechte nieuws alvast in te leiden. 'Ja, met Hein,' klonk het kleintjes vanaf de andere kant, 'ik ben net met de fiets onderuitgegaan, iets met mijn kniebanden, zegt de dokter. Twee weken uitgeschakeld.' 'Jij ook al?!' reageerde hij verbaasd, 'ik ben met de fiets geslipt in een berg bladeren. Knie dik, schouder doet pijn, je kent het wel. Ik mag voorlopig niet sporten.' Hij verbaasde zich over het gemak waarmee de smoezen eruit rolden. 'Dat wordt niets met die competitie. Ik moet zelfs binnen blijven de komende tijd,' sprak Hein gelaten. 'Ik ook. Onwijs balen.' Ze hingen op. Als het beter ging, zouden ze wel bellen. 'Twee weken naar Texel. Alleen in zo'n stom huisje, terwijl Rene hier is,' jammerde Marijke, 'jij hebt daar tenminste Hein nog om mee te voetballen.' 'Hoe bedoel je?' 'O, dat mocht ik niet vertellen. Dat weet Hein natuurlijk ook nog niet. Hein denkt dat hij met zijn ouders op vakantie moet. Maar hij mag met ons mee naar Texel. Hein wel en Rene niet, belachelijk toch?' Rene van Balen grinnikte. Rene van Balen was een goede voetballer. Maar sinds hij met zijn zus verkering had, was hij nooit meer in het park te vinden. Hij zat liever op de kamer van Marijke, platen draaien en sigaretten roken. 'Rene, wil je bij ons in het elftal van de Parkvogels meedoen? We gaan een geweldige winterstopcompetitie opzetten.' 'Rene blijft bij mij,' siste Marijke, 'voetbal is voor kleine kinderen, niet voor grote jongens.' Ze draaide zich bevallig om. 'Toch, Rene?' vroeg ze, opeens poeslief. Wat werd je een sukkel als je niet meer voetbalde. Rene antwoordde niet en bleef schaapachtig grinniken. 'Ik neem later nooit een vriendinnetje,' zei Hein nadat Marijke en Rene door waren gelopen naar haar kamer. 'Voor je het weet moet je de hele dag stom binnen zitten.' Hij was het helemaal met Hein eens. 'Kom, dan kijken we of er in het park nog wordt gespeeld.' De volgende dag op school kon hij aan niets anders denken. In de pauze had hij met alle voetballers op het plein overlegd. Hein had zijn Sterrenteam al zo goed als rond. Sjors en Benno zouden samen met Karei een ploeg

AJAX ARCHIEF

Magazine (1987-2007) | 1999 | | pagina 224