uit Noord samenstellen. Na school fietste
hij snel naar het park. Twee minuten later
was zijn elftal er klaar voor.
Hij rende naar huis om Hein te bellen.
Parkvogels United had de selectie op
sterkte! Daar zou Hein van opkijken.
Thuis zat Marijke te telefoneren. Met Rene
natuurlijk.
'Schiet eens op, ik heb iets belangrijks over
onze competitie te bespreken met Hein.'
Ze haalde haar schouders op en gebaarde
hem weg te gaan.
'Die zie je elke dag. Rot op. Ik ben even
met Rene in gesprek.'
'Alsof je die niet elke dag ziet.'
Marijke keek hem woedend aan.
'Rene, heb je een ogenblikje? Die debiele
broer van mij wil geloof ik een dreun voor
z'n harses. Ik bel je zo terug'
Ze hing op. Hij zag opeens dat ze gehuild
had.
'Wat is er aan de hand?' Hij wist zich niet
goed raad met de situatie. Zijn zus huilde
nooit. Hij trouwens ook niet.
'Net nu het aan is tussen Rene en mij
moeten we met het hele gezin naar Texel
met de kerst. Voor de gezelligheid!' Ze
barstte weer in tranen uit.
'Naar Texel? Dat kan niet!'
schreeuwde hij in paniek
uit. Wat zou Hein
daarvan zeggen? En de
jongens die hij net
enthousiast had
gemaakt voor het
plan? Hun plan? Zijn plan?
'Wat moeten we doen?'
'Daar had ik het dus net met Rene over
toen jij binnenstormde'
Nog voor hij iets terug kon zeggen, ging de
telefoon. Zijn zus nam snel op.
'Rene?'
Teleurgesteld liet Marijke de hoorn
zakken.
'Het is voor jou. Hein'
Hij nam de hoorn over. Wat kon hij
zeggen. Een ernstige blessure, flitste het
door zijn hoofd. Gevallen, gevochten. Iets
verkeerds gegeten. Alles beter dan moeten
toegeven dat hij op vakantie ging terwijl er
gevoetbald kon worden. Terwijl er
gevoetbald moest worden.
'Hallo?' zei hij, met een zwakke stem om
zijn slechte nieuws alvast in te leiden.
'Ja, met Hein,' klonk het kleintjes vanaf de
andere kant, 'ik ben net met de fiets
onderuitgegaan, iets met mijn kniebanden,
zegt de dokter. Twee weken uitgeschakeld.'
'Jij ook al?!' reageerde hij verbaasd, 'ik ben
met de fiets geslipt in een berg bladeren.
Knie dik, schouder doet pijn, je kent het
wel. Ik mag voorlopig niet sporten.'
Hij verbaasde zich over het gemak
waarmee de smoezen eruit rolden.
'Dat wordt niets met die competitie. Ik
moet zelfs binnen blijven de komende tijd,'
sprak Hein gelaten.
'Ik ook. Onwijs balen.'
Ze hingen op. Als het beter ging, zouden ze
wel bellen.
'Twee weken naar Texel. Alleen in zo'n
stom huisje, terwijl Rene hier is,'
jammerde Marijke, 'jij hebt
daar tenminste Hein
nog om mee te
voetballen.'
'Hoe bedoel je?'
'O, dat mocht ik
niet vertellen.
Dat weet Hein
natuurlijk ook
nog niet. Hein
denkt dat hij met
zijn ouders op
vakantie moet.
Maar hij mag met
ons mee naar
Texel. Hein wel
en Rene niet,
belachelijk toch?'
Rene van Balen grinnikte.
Rene van Balen was een goede voetballer.
Maar sinds hij met zijn zus verkering had,
was hij nooit meer in het park te vinden.
Hij zat liever op de kamer van Marijke,
platen draaien en sigaretten roken.
'Rene, wil je bij ons in het elftal van de
Parkvogels meedoen? We gaan een
geweldige winterstopcompetitie opzetten.'
'Rene blijft bij mij,' siste Marijke, 'voetbal
is voor kleine kinderen, niet voor grote
jongens.'
Ze draaide zich bevallig om.
'Toch, Rene?' vroeg ze, opeens poeslief.
Wat werd je een sukkel als je niet meer
voetbalde. Rene antwoordde niet en bleef
schaapachtig grinniken.
'Ik neem later nooit een vriendinnetje,' zei
Hein nadat Marijke en Rene door waren
gelopen naar haar kamer.
'Voor je het weet moet je de hele dag stom
binnen zitten.'
Hij was het helemaal met Hein eens.
'Kom, dan kijken we of er in het park nog
wordt gespeeld.'
De volgende dag op school kon hij aan
niets anders denken. In de pauze had hij
met alle voetballers op het plein
overlegd. Hein had zijn Sterrenteam al
zo goed als rond. Sjors en Benno
zouden samen met Karei een ploeg
