een tweejarig contract, dat aan het einde
van het volgend seizoen afloopt.
Een mooi toekomstperspectief. Daar zag
het twee seizoenen geleden niet naar uit,
toen Stuut met de A2 een wedstrijd tegen
Excelsior speelde waarin hij zijn
kruisbanden afscheurde. De ArenA leek
toen verder weg dan ooit. Stuut: 'Ik sprong
op om een bal binnen te houden. Hangend
in de lucht maakte ik met mijn lichaam een
draaibeweging. Bij het neerkomen ging ik
finaal door mijn knie heen. Ik voelde
onmiddellijk dat het niet goed zat, maar in
het AMC kreeg ik te horen dat er niets aan
de hand was.' Een pijnlijke en slapeloze
nacht verder besloot Stuut om bij het VU-
ziekenhuis langs te gaan. Daar werd een
scan gemaakt van zijn knie; prognose:
gescheurde kruisbanden.
Neerwaartse spiraal
'Enkele weken later al ging hij onder het
mes. Het was het begin van zeven lange
maanden revalideren. Toch begon de echte
ellende pas na die tijd. Stuut: 'Toen ik
eindelijk hersteld was, lukte niets meer op
het veld. Een bal aannemen, een bal
inspelen, ik had totaal geen ritme meer.
Toen heb ik vaak gedacht: ik stop ermee.
Het viel mij zo ontzettend tegen, je stelt je
er helemaal op in om weer te gaan
voetballen, als dat dan niet lukt is dat
enorm frustrerend.'
Het trof bovendien niet dat de Al,
waarnaar hij na zijn revalidatie
doorstroomde, bestond uit een goed en
ingespeeld elftal, waardoor voor hem niets
anders restte dan een plaats in de dug-out.
En dat was een hard gelag voor een speler
die in elk team tot de basiself had behoord.
Stuut: 'Ik was een eenling in de Al. Ik viel
er totaal buiten en had geen enkel contact
met de technische staf.'
Toch kon Stuut wel begrip opbrengen voor
die situatie. 'De trainer had geen tijd om
mij in te passen in zijn elftal. Logisch, hij
had zijn eigen visie en beschikte daarvoor
over de juiste spelers.' Een realistische
denkwijze, maar desondanks leek het even
goed mis te gaan met Stuut. 'In die periode
ging ik heel veel de stad in om uit te gaan
en om te drinken. Het voetballen zag ik
niet meer zitten.'
Hij dreigde in een neerwaartse spiraal
terecht te komen. Zijn naam werd niet
langer in één adem genoemd met het
woord talent. 'Dat was heel naar. Veel
mensen schreven mij toen al af. Ook
merkte ik dat verschillende personen
anders op mij reageerden dan daarvoor. In
een dergelijke periode leer je je ware
vrienden kennen. Er was een aantal
jongens van wie ik op dat moment steun
had verwacht. Dat is mij erg tegengevallen.
Niet dat ik nu met rancune rondloop,
maar als het hun ooit slecht gaat, hoeven
zij van mij ook geen steun te verwachten.'
Net op tijd sprong Dirk de Groot, zijn
vroegere trainer uit de A2, te hulp. Stuut:
'Hij haalde mij terug naar de A2. De Groot
is een fantastische en enthousiaste man,
daar ging ik helemaal in mee. Door hem
heb ik mijzelf hervonden. Hij heeft mij
mijn motivatie teruggegeven.'
Ook keerde het goede gevoel en het
vertrouwde ritme terug in het jonge lijf. In
het team van De Groot was Stuut een echte
aanwinst en stond hij weer wekelijks in de
basis. Stuut: 'Ik wilde al die mensen die mij
hadden afgeschreven, laten zien dat ik het
echt wel kan.'
Vanaf dat moment kwam Stuut in een
stroomversnelling terecht. Dit seizoen
maakte hij zelfs direct de overstap van de
Al naar het tweede elftal. Stuut: 'Aan de
AJAX MAGAZINE JANUARI 1999
141
