Gered ge Enige tijd geleden ontving ik een verzoek van de Stichting Gered Gereedschap. Gered Gereedschap verzamelt, inderdaad, gereedschap dat voor hergebruik naar derdewereldlanden wordt verstuurd. Het blijft niet bij het zenden van de materialen, maar er wordt ook daadwerkelijk op toegezien dat de spullen een juiste bestemming vinden. Vorig jaar ging er een zending oud maar nog bruikbaar gereedschap naar een project in Zuid-Afrika en bij een officiële bijeenkomst voor de verscheping naar Zuid-Afrika was onze Benedict Saul McCarthy aanwezig om het moment extra gestalte te geven. COLUMN door David Endt Het verzoek van Gered Gereedschap aan Ajax betrof niet het afstaan van hamers, bijlen, vijlen, schroevendraaiers, zagen en scharen. Al zal met name het terreinpersoneel dergelijke spullen wel om handen hebben, deze zaken vind je bij een voetbalclub vooral in figuurlijke staat. De Man met de Hamer, De Botte Bijl, De Schaar. Wat de stichting van Ajax wilde was andersoortig gereedschap. Voetbalschoenen. Voor hergebruik in de Afrikaanse binnenlanden? Jongens in Somaliï, Soedan, Congo, Angola en Zimbabwe die op de sloffen van Danny Blind, Fred Grim, Sunday Oliseh en Shota Arveladze hun doelpunten maken of ze voorkomen? Nee, de schoenen (handschoenen konden ook) zijn bestemd voor een veiling waarvan de opbrengst wordt gebruikt voor het dekken van andere kosten. Een nobel idee, niets op tegen, gaan we doen. Gered Gereedschap zette mij op een ander spoor. Gereedschap, ja, voetbalschoenen, handschoenen, de materialen van de voetballers, dat is inderdaad gereedschap. 'De instrumenten', zegt Sjaak Wolfs tegen iedere bezoeker die zijn schoenen- en ballendomein betreedt. Mooie instrumenten zijn het, mooi gereedschap. Maar van de waarde van de schoonheid ervan ben je je vaak niet bewust... Zoals er nu met spijt wordt gedacht aan de Ajax- materialen die in de loop der tientallen jaren verloren zijn gegaan, zo zal over zestig jaar met spijt worden teruggedacht aan de de voetbalschoenen, de ballenpomp, het tactische bord en het notitieboekje van de coach uit 1998, de van het staal zwartgeworden noppenkist van Wolfs. Waar zijn die gebleven? Zouden er nog Ajacieden zijn die dat gereedschap hebben bewaard? Met moeite zal de opvolger van museumdirecteur Thijs Lindeman hier en daar wat weten op te duiken. Wie weet reageert mijn dan flink op leeftijd zijnde dochter wel op de in het cybermagazine geplaatste noodkreet met het paar kicksen van Jan Wouters uit 1990. Die had haar reeds lang overleden vader op zolder liggen, net als een paar bijna vergane handschoenen van Piet Schrijvers en de rechter Adidas-schoen van Jari Litmanen die verantwoordelijk was voor een hattrick tegen Besiktas. Gereedschappen, die nu nog als slechts praktisch waardevol worden gezien, worden memorabilia en van memorabilia worden ze museumstukken. 'Speelden ze daaropV zullen de mensen zeggen. Uren heb ik onder de vochtige huid van de Reynoldstribune lopen zoeken naar de magnifiek mooie letters die werden gebruikt om de naam AJAX en die van de tegenstander in de rails van het scorebord aan de Stadszijde te schuiven. Echt geweldige letters waren dat. Prachtig van vorm. Ik houd op verschillende manieren van letters, maar die letters van het Ajax-scorebord... Dat was nog eens gereedschap! Het waren letters in de stijl van de Amsterdamse School. Evenwichtig en ongemerkt spannend en zo uitstekend passend bij het stadion dat ook elementen van die architectonische stroming bevatte. Bij de opgangen kwamen die letters terug. Wie heeft ooit bepaald dat juist die letters werden gebruikt? Daar is goed en met letterliefde over nagedacht. En wie waren de mannen die de letters op het bord schoven? Wie waren die mannen (dikke wollen jassen in de winter, hemdsmouwen in de zomer, een pet met in gouden letters Ajax) die de letters als instrumenten optilden en met dat gereedschap de naam van Rapid JC, Alkmaar of Blauw Wit of zelfs, met een speciaal gevoel van spanning, Feijenoord opbouwden? Maar vooral, waar waren die letters gebleven? Onder de Reynoldstribune lag van alles. Maar niet de letters. Weg. Had ik ze gevonden, ik zou mijn vingertoppen langs de lijnen van de letters laten wandelen om de vorm door mijn handen, mijn schouders en mijn borst in mijn hart op te nemen. Verloren droom. Zijn ze aan een ijzerverwerkend bedrijf afgestaan, zijn ze op een schroothoop beland? Het doet pijn om te beseffen dat ze voor altijd weg zijn. Ik betrap mij erop dat ik die letters zoek. Op oude wedstrijdbeelden. En wanneer ik ze ontdek, soms slechts een gedeelte van een naam, dan geniet ik van die foto. Om de letters, om dat toen zo vanzelfsprekende maar nu betreurde gereedschap. Verloren Gereedschap. AJAX MAGAZINE DECEMBER 1998

AJAX ARCHIEF

Magazine (1987-2007) | 1998 | | pagina 39