in Amerika. Ik heb toch voor onze eigen chirurg Fred Bakker gekozen, omdat hij goede resultaten had geboekt met zijn kruisbandoperaties. Ik miste het kampioenschap, en ik miste de beker. Maar dat wist ik toen nog niet, hoewel we er op het einde van het jaar goed voorstonden. Het ergste was dat ik het WK ging missen. Ik ben in december geopereerd. Van tevoren dacht ik: januari, februari, maart, april, mei, juni. Ik zat te tellen. Iedereen had het over zes maanden herstel. Maar ik wist dat sommige voetballers het ook in vijf maanden hadden gered. Als ik snel was, zou ik toch het WK nog kunnen halen. Maar het was een risico dat Ajax niet wilde nemen. Ajax zei dat ik nog jong was, dat ik nog tien jaar internationale toernooien zou kunnen spelen. Dat is natuurlijk ook zo, maar toch was het erg moeilijk om het te accepteren. Toen het WK begon, dacht ik: had ik er niet toch bij kunnen zijn? Een onzinnige vraag, want mijn herstelschema was nu op dat half jaar afgestemd. Het ging allemaal goed, maar je kunt onmogelijk zeggen hoe het was gegaan als je een hoger tempo had gehanteerd. Ik heb het nu losgelaten. Het is heel goed gegaan. Ik heb geen enkele tegenslag gehad. En dan moet je je al erg gelukkig prijzen als je zo'n blessure had. In het begin heb ik heus wel momenten gehad waarop ik dacht dat mijn carrière voorbij was. Dat zou ook kunnen, want het is een ernstige blessure. Maar als je merkt dat je herstelt, begin je steeds meer moesten ze zich gedragen? Moesten ze hetzelfde doen als vorig jaar, waarin ze het voortouw namen, of moesten ze het rustiger aan doen? Zij wisten het niet echt, leek mij. Maar iedereen bij ons verwachtte dat het weer net zo zou zijn als vorig jaar. Toch duurde dat even. Dat de resultaten minder werden sinds hun terugkeer, kan er indirect wel mee te maken hebben. Misschien dat de groep te veel in hun richting keek en wachtte hoe zij het allemaal zouden oplossen. Misschien gingen wij juist net even wat minder doen. Dat zou kunnen. Maar het is moeilijk te analyseren. In ieder geval vond ik ook bij hen de reactie van het publiek onbegrijpelijk. Ze werden uitgefloten. Dat kan niet.' De kruisband Hoe matig de resultaten ook zijn, met Tobiasen zelf gaat het iedere wedstrijd beter. In het 1 zag het er misschien nc enigszins voorzichtig uit in vergelijking met de eerste helft van het vorige seizoen, maar de rentree gaf reden tot tevredenheid. Tobiasen: 'Fysiek gaat het heel goed. Ik moet nog sneller worden, en de wendbaarheid is ook nog niet helemaal op het oude niveau. Ik mis nu nog tien, vijftien procent. Ik mis gewoon nog wedstrijdritme. Na de operatie ben ik veel sterker geworden. Ook in mijn kop. Het voetbal, snelheid, techniek, moeten nog beter gaan. Maar ik mag niet klagen. Als ik Overmars zag bij zijn herstel, was hij nu nog maar nauwelijks aan voetbal toegekomen. Ik ben er nu weer volledig bij. Ik speel Champions League met Ajax en met Denemarken proberen we ons te kwalificeren voor het EK. In het begin, toen het vertrouwen in mijn knie nog niet 'Ik zal Foppe de Haan altijd dankbaar blijven voor wat hij mij heeft geleerd' helemaal terug was, dacht ik na bij het bewegen. Dat werkt niet. Je komt altijd net te laat. Maar dat is iets wat langzaam verdwijnt. Nu speelt het niet meer in mijn hoofd en beweeg ik me weer vrij. Alleen na de wedstrijden is het nog gevoelig. Het wordt niet stijf, maar het is alsof mijn knie zich dan herinnert dat hij kapot is geweest. Maar ik kan gelukkig iedere dag trainen, en hoe warmer ik word, des te beter het gaat. Toen het gebeurde wist ik zeker dat het helemaal mis was. Na de MRI- scan was duidelijk dat de kruisband in zijn geheel was afgescheurd. Toen moest ik beslissen of ik me hier zou laten opereren, in Denemarken of AJAX MAGAZINE DECEMBER 1998

AJAX ARCHIEF

Magazine (1987-2007) | 1998 | | pagina 15