in Amerika. Ik heb toch voor onze eigen
chirurg Fred Bakker gekozen, omdat hij
goede resultaten had geboekt met zijn
kruisbandoperaties.
Ik miste het kampioenschap, en ik miste de
beker. Maar dat wist ik toen nog niet,
hoewel we er op het einde van het jaar
goed voorstonden. Het ergste was dat ik
het WK ging missen. Ik ben in december
geopereerd. Van tevoren dacht ik: januari,
februari, maart, april, mei, juni. Ik zat te
tellen. Iedereen had het over zes
maanden herstel. Maar ik wist dat
sommige voetballers het ook in vijf
maanden hadden gered. Als ik snel
was, zou ik toch het WK nog
kunnen halen. Maar het was een
risico dat Ajax niet wilde nemen.
Ajax zei dat ik nog jong was,
dat ik nog tien jaar
internationale
toernooien zou
kunnen spelen. Dat is
natuurlijk ook zo,
maar toch was het
erg moeilijk om het
te accepteren. Toen
het WK begon,
dacht ik: had ik er
niet toch bij kunnen
zijn? Een onzinnige
vraag, want mijn
herstelschema was nu
op dat half jaar
afgestemd. Het ging
allemaal goed, maar je
kunt onmogelijk zeggen
hoe het was gegaan als je
een hoger tempo had
gehanteerd. Ik heb het nu
losgelaten. Het is heel goed
gegaan. Ik heb geen enkele
tegenslag gehad. En dan moet je
je al erg gelukkig prijzen als je
zo'n blessure had.
In het begin heb ik heus wel
momenten gehad waarop
ik dacht dat mijn carrière
voorbij was. Dat zou
ook kunnen, want het
is een ernstige
blessure. Maar als je
merkt dat je
herstelt, begin je
steeds meer
moesten ze zich gedragen? Moesten ze
hetzelfde doen als vorig jaar, waarin ze het
voortouw namen, of moesten ze het
rustiger aan doen? Zij wisten het niet echt,
leek mij. Maar iedereen bij ons verwachtte
dat het weer net zo zou zijn als vorig jaar.
Toch duurde dat even. Dat de resultaten
minder werden sinds hun terugkeer, kan er
indirect wel mee te maken hebben.
Misschien dat de groep te veel in hun
richting keek en wachtte hoe zij het
allemaal zouden oplossen. Misschien
gingen wij juist net even wat minder doen.
Dat zou kunnen. Maar het is moeilijk te
analyseren. In ieder geval vond ik ook bij
hen de reactie van het publiek
onbegrijpelijk. Ze werden uitgefloten. Dat
kan niet.'
De kruisband
Hoe matig de resultaten ook zijn, met
Tobiasen zelf gaat het iedere
wedstrijd beter. In het 1
zag het er misschien nc
enigszins voorzichtig
uit in vergelijking
met de eerste
helft van het
vorige
seizoen, maar
de rentree gaf
reden tot tevredenheid.
Tobiasen: 'Fysiek gaat het heel goed. Ik
moet nog sneller worden, en de
wendbaarheid is ook nog niet helemaal op
het oude niveau. Ik mis nu nog tien,
vijftien procent. Ik mis gewoon nog
wedstrijdritme. Na de operatie ben ik veel
sterker geworden. Ook in mijn kop. Het
voetbal, snelheid, techniek, moeten nog
beter gaan. Maar ik mag niet klagen. Als ik
Overmars zag bij zijn herstel, was hij nu
nog maar nauwelijks aan voetbal
toegekomen. Ik ben er nu weer volledig bij.
Ik speel Champions League met Ajax en
met Denemarken proberen we ons te
kwalificeren voor het EK. In het begin,
toen het vertrouwen in mijn knie nog niet
'Ik zal Foppe de Haan altijd
dankbaar blijven voor wat hij
mij heeft geleerd'
helemaal terug was, dacht ik na bij het
bewegen. Dat werkt niet. Je komt altijd net
te laat. Maar dat is iets wat langzaam
verdwijnt. Nu speelt het niet meer in mijn
hoofd en beweeg ik me weer vrij. Alleen na
de wedstrijden is het nog gevoelig. Het
wordt niet stijf, maar het is alsof mijn knie
zich dan herinnert dat hij kapot is geweest.
Maar ik kan gelukkig iedere dag trainen, en
hoe warmer ik word, des te beter het gaat.
Toen het gebeurde wist ik zeker dat het
helemaal mis was. Na de MRI-
scan was duidelijk dat de
kruisband in zijn geheel was
afgescheurd. Toen moest ik
beslissen of ik me hier zou
laten opereren, in
Denemarken of
AJAX MAGAZINE DECEMBER 1998
