voorzitter runde een huis waarin liefst achttien jonge Brazilianen kwamen wonen. Wij kregen de kans om het in Europa te maken. Mevrouw Philippe was als een moeder voor ons. Je kunt wel begrijpen dat de sfeer onder zoveel jongeren fantastisch was. Bovendien had de club in de buurt een vrouw gevonden die Braziliaans kon koken. Wat wil je dan nog meer?' vraagt hij zich af. Die politiek legde Seraing geen windeieren, want de club uit de tweede klasse steeg dadelijk naar de topreeks. Drie Brazilianen behaalden een basisplaats: Wamberto zelf, Isaias en Edmilson. 'Isaias speelt inmiddels, na een avontuur bij het Franse FC Metz, bij Sint-Truiden. Edmilson lag onder contract bij een club in Cyprus. Eigenlijk ben ik de enige van die groep die de echte top gehaald heeft.' Houdt hem dat nog bezig, het lot van de losers uit het huis-van-toen? 'Jawel, met sommigen onderhoud ik nog contact. Het is ook een ongelooflijk intense periode van je leven. Ineens weg bij je ouders, naar een ander continent trekken om daar in een soort van voetbalcommune te belanden. Dat schept banden voor vele jaren.' In de eerste klasse pakte Seraing meteen de vierde plaats, goed voor Europees voetbal. Een verrassing van formaat, vooral dankzij die Braziliaanse inbreng. België had eindelijk een spektakelclub, anno 1992. Wamberto werd een heuse attractie. 'Maar de ploeg viel in enkele jaren helemaal uit elkaar. Financieel was het niet meer houdbaar,' weet hij. De vele winstpremies dreven de club, met een gemiddelde van nog geen vijfduizend toeschouwers, haast uitsluitend staalarbeiders en ouderen, in het verlies. De industrieel vond het best een leuke hobby om een voetbalploeg te leiden en zijn vrouw legde haar ziel en zaligheid in het Braziliaanse huis, maar het prijskaartje begon op den duur te zwaar te wegen. Uiteindelijk hapte hij toe op het aanbod van het traditierijke Standard, dat amper vijf kilometer van Seraing lag en die nieuwe concurrent liever zag verdwijnen. Seraing ging op in een fusie en Wamberto droeg de voorbije twee seizoenen het wit en rood van Standard. 'Die fusie was een stap vooruit, want Standard had toch meer mogelijkheden. Ik kon er eindelijk eens voor twintigduizend of zelfs méér supporters spelen. De kick van de volle tribunes kende ik eerder niet of nauwelijks. Die vijf jaren bij Seraing vergeet ik nochtans nooit. Alles was er piekfijn geregeld, maar een echte voetbalomkadering ontbrak, zeker als ik het vergelijk met Ajax nu. Ik vind dat ik bij Seraing te weinig heb bijgeleerd, ik groeide nauwelijks,' stelt hij vast. Wamberto was en bleef een AJAX MAGAZINE OKTOBER 1998

AJAX ARCHIEF

Magazine (1987-2007) | 1998 | | pagina 45