voorzitter runde een huis waarin liefst
achttien jonge Brazilianen kwamen wonen.
Wij kregen de kans om het in Europa te
maken. Mevrouw Philippe was als een
moeder voor ons. Je kunt wel begrijpen dat
de sfeer onder zoveel jongeren fantastisch
was. Bovendien had de club in de buurt
een vrouw gevonden die Braziliaans kon
koken. Wat wil je dan nog meer?' vraagt hij
zich af.
Die politiek legde Seraing geen windeieren,
want de club uit de tweede klasse steeg
dadelijk naar de topreeks. Drie Brazilianen
behaalden een basisplaats: Wamberto zelf,
Isaias en Edmilson.
'Isaias speelt inmiddels, na een avontuur
bij het Franse FC Metz, bij Sint-Truiden.
Edmilson lag onder contract bij een club in
Cyprus. Eigenlijk ben ik de enige van die
groep die de echte top gehaald heeft.'
Houdt hem dat nog bezig, het lot van de
losers uit het huis-van-toen?
'Jawel, met sommigen onderhoud ik nog
contact. Het is ook een ongelooflijk intense
periode van je leven. Ineens weg bij je
ouders, naar een ander continent trekken
om daar in een soort van voetbalcommune
te belanden. Dat schept banden voor vele
jaren.'
In de eerste klasse pakte Seraing meteen de
vierde plaats, goed voor Europees voetbal.
Een verrassing van formaat, vooral dankzij
die Braziliaanse inbreng. België had
eindelijk een spektakelclub, anno 1992.
Wamberto werd een heuse attractie. 'Maar
de ploeg viel in enkele jaren helemaal uit
elkaar. Financieel was het niet meer
houdbaar,' weet hij. De vele winstpremies
dreven de club, met een gemiddelde van
nog geen vijfduizend toeschouwers, haast
uitsluitend staalarbeiders en ouderen, in
het verlies. De industrieel vond het best een
leuke hobby om een voetbalploeg te leiden
en zijn vrouw legde haar ziel en zaligheid in
het Braziliaanse huis, maar het prijskaartje
begon op den duur te zwaar te wegen.
Uiteindelijk hapte hij toe op het aanbod
van het traditierijke Standard, dat amper
vijf kilometer van Seraing lag en die nieuwe
concurrent liever zag verdwijnen. Seraing
ging op in een fusie en Wamberto droeg de
voorbije twee seizoenen het wit en rood
van Standard.
'Die fusie was een stap vooruit, want
Standard had toch meer mogelijkheden. Ik
kon er eindelijk eens voor twintigduizend
of zelfs méér supporters spelen. De kick
van de volle tribunes kende ik eerder niet of
nauwelijks. Die vijf jaren bij Seraing vergeet
ik nochtans nooit. Alles was er piekfijn
geregeld, maar een echte
voetbalomkadering ontbrak, zeker als ik
het vergelijk met Ajax nu. Ik vind dat ik bij
Seraing te weinig heb bijgeleerd, ik groeide
nauwelijks,' stelt hij vast.
Wamberto was en bleef een
AJAX MAGAZINE OKTOBER 1998
