vooral 'een goeie jongen' weg bij Standard Luik. Wamberto vouwt zijn handen, als wil hij de hemel danken. 'Hoe de mensen me hier accepteerden, dat is toch onvergetelijk. Bij mijn eerste wedstrijd in de Arena, tegen Willem II, kreeg ik een ovatie bij mijn wissel. Ik wil iedereen daarvoor bedanken, je weet niet hoe goed het me deed.' Mevrouw Philippe Op zijn zestiende verliet hij Brazilië. Zijn club Sampaio Correia liet hem vertrekken. Waarheen was niet meteen bekend, want de Braziliaanse topclubs stonden in de rij voor hem. Wamberto had het tot jeugdinternational gebracht en dan heb je toch al enige status verworven. 'Maar het werd een club in Europa,' vertelt hij. 'Ik ben thuis de jongste van tien. Iedereen was het huis uit, zodat ik als enige kostwinner overbleef bij mijn gepensioneerde ouders. Ik wilde graag voor hen geld verdienen. Een manager overtuigde mij ervan dat het goed zou zijn om mee te gaan naar België.' En zo belandde Wamberto in Luik, waar hij niet bij Standard terechtkwam maar bij Seraing, een club onder de grauwste schoorstenen van de staalnijverheid. Een deprimerend filmdecor, waarin het niet leuk moest zijn om te voetballen. Achter één van de doelen gloeide permanent een vuurbal uit een smalle pijp. Als de hel dan toch bestaat, moest ze daar ergens liggen. Maar Wamberto voelde dat anders aan. Het kleine, arme Seraing, opgekocht door een rijke industrieel die 'voor wat pret in het weekeinde' voorzitter werd, koos resoluut voor de aanvoer van Braziliaans bloed. Wamberto: 'De echtgenote van de AJAX MAGAZINE OKTOBER 1998

AJAX ARCHIEF

Magazine (1987-2007) | 1998 | | pagina 43