rechterpaal een pakketje jas. Hij leverde zelf het commentaar bij de doelpunten die hij van tv naspeelde met slechts het parkbankje als publiek. Als de bus stopte bij de halte op de hoek van het park deed hij altijd extra zijn best. De trainer van Ajax, of van Chelsea, zat achterin. Zijn wagen had het begeven op weg naar het vliegveld en nu moest hij met het openbaar vervoer. De beroemde coach zat humeurig voor zich uit te staren, toen iemand hem vroeg of hij inderdaad de trainer van die grote club was. Dan moest hij maar eens goed opletten, want hier in het park voetbalde een jongen die een hele grote zou worden. 'Ik reis al jaren elke dag met deze bus, maar zoiets heb ik nog nooit gezien,' sprak de reiziger bewonderend. De trainer keek beleefdheidshalve eventjes naar buiten en zag dat die jongen in het park er inderdaad wel iets van kon. Hij vroeg hoe het kereltje heette. De volgende dag werd er thuis gebeld. Hij mocht een proefwedstrijd spelen. Ontdekt in het park kopten de volgende ochtend alle kranten. Droom komt uit bij bushalte. Op de club waren ze trots op hem. 'We hadden er nooit zo op gelet, maar hij is inderdaad een van die jongens die iets, tsja, iets extra's hebben.' De voorzitter vond het natuurlijk jammer dat hij de club al zo snel weer verliet, maar zo'n kans kon je niet laten schieten. Dat begreep hij ook wel. In zijn afscheidswedstrijd scoorde hij vier doelpunten tegen het eerste. Na afloop ging hij op de schouders. De aanvoerder smeekte hem te blijven. Mocht-ie altijd in het eerste meedoen. En dat allemaal omdat hij altijd die bus in de gaten hield. Waar bleef Hein toch? Van zijn moeder mocht het niet. Zijn zus vond het smerig, zijn vader kon er wel om lachen. Hij hield voet bij stuk. Hij weigerde te gaan slapen zonder zijn voetbalschoenen. De geur van gras en leer in de ochtend. De dromen over al die schitterende goals die elkaar 's nachts verdrongen. De herinnering aan de laatste wedstrijd, die het lange wachten op de volgende verzachtte. Waarom gunden ze hem dat plezier niet? Dat zijn kussen vies werd, daar had hij toch alleen zelf last van? Zijn vader had ten slotte voorgesteld om de voetbalschoenen op een krukje naast het bed te zetten. Dan kon hij ze zien en zou het bed schoon blijven. 'Op een krant, zodat de kruk niet vies wordt. De sportpagina, dat spreekt voor zich.' Schoorvoetend gingen beide partijen accoord. Zijn zus vond dat voetbal in huis veel te belangrijk was. 'Nee, dan jij met je turnen', riep hij boos uit. 'lazzballet!' 'lazzballet?' Hij hapte naar adem. 'Dat komt niet eens in Studio Sport!' Hij griste zijn Valencia's van de deurmat en rende ermee naar boven. 'Wacht maar tot ik bij het grote Ajax speel,' schreeuwde hij van bovenaan de trap naar beneden. Woedend gooide hij de deur van zijn kamer achter zich dicht. Hij ging op zijn bed zitten. Als morgen meneer Michels opbelde en zijn zus nam de telefoon op, wat zo hij dan graag haar gezicht zien. 'Ia, meneer Michels. Natuurlijk, meneer. Ik ga hem meteen halen, meneer Michels' Op zijn dooie gemak zou hij de telefoon opnemen. 'Een momentje, meneer Michels, even mijn zus wegsturen. Ze vindt voetbal namelijk niet zo belangrijk.' Hij pakte zijn Valencia'Sy zijn vrienden. 'Als ik later heel beroemd ben, blijf ik gewoon op jullie spelen, hoor. Wees maar niet bang dat ik andere koop.' Modder glinsterde tussen de noppen. Hij zag hoe opgelucht ze waren. Hij zette ze voorzichtig op zijn hagelwitte kussen en ging ernaast liggen. Hij kon hun dromen ruiken. 'Wacht maar, het gaat binnenkort gebeuren,' fluisterde hij ze toe. 'Wacht nu maar.' En ze vielen in een diepe, doelpuntrijke slaap. AJAX MAGAZINE OKTOBER 1998

AJAX ARCHIEF

Magazine (1987-2007) | 1998 | | pagina 226