rechterpaal een pakketje jas. Hij leverde
zelf het commentaar bij de doelpunten die
hij van tv naspeelde met slechts het
parkbankje als publiek.
Als de bus stopte bij de halte op de hoek
van het park deed hij altijd extra zijn best.
De trainer van Ajax, of van Chelsea, zat
achterin. Zijn wagen had het begeven op
weg naar het vliegveld en nu moest hij met
het openbaar vervoer. De beroemde coach
zat humeurig voor zich uit te staren, toen
iemand hem vroeg of hij inderdaad de
trainer van die grote club was. Dan moest
hij maar eens goed opletten, want hier in
het park voetbalde een jongen die een hele
grote zou worden.
'Ik reis al jaren elke dag met deze bus, maar
zoiets heb ik nog nooit gezien,' sprak de
reiziger bewonderend.
De trainer keek beleefdheidshalve eventjes
naar buiten en zag dat die jongen in het
park er inderdaad wel iets van kon. Hij
vroeg hoe het kereltje heette.
De volgende dag werd er thuis gebeld. Hij
mocht een proefwedstrijd spelen.
Ontdekt in het park kopten de volgende
ochtend alle kranten.
Droom komt uit bij bushalte.
Op de club waren ze trots op hem.
'We hadden er nooit zo op gelet, maar hij
is inderdaad een van die jongens die iets,
tsja, iets extra's hebben.'
De voorzitter vond het natuurlijk jammer
dat hij de club al zo snel weer verliet, maar
zo'n kans kon je niet laten schieten. Dat
begreep hij ook wel.
In zijn afscheidswedstrijd scoorde hij vier
doelpunten tegen het eerste. Na afloop
ging hij op de schouders. De aanvoerder
smeekte hem te blijven. Mocht-ie altijd in
het eerste meedoen.
En dat allemaal omdat hij altijd die bus in
de gaten hield.
Waar bleef Hein toch?
Van zijn moeder mocht het niet. Zijn zus
vond het smerig, zijn vader kon er wel om
lachen. Hij hield voet bij stuk. Hij weigerde
te gaan slapen zonder zijn
voetbalschoenen. De geur van gras en leer
in de ochtend. De dromen over al die
schitterende goals die elkaar 's nachts
verdrongen. De herinnering aan de laatste
wedstrijd, die het lange wachten op de
volgende verzachtte.
Waarom gunden ze hem dat plezier niet?
Dat zijn kussen vies werd, daar had hij toch
alleen zelf last van?
Zijn vader had ten slotte voorgesteld om de
voetbalschoenen op een krukje naast het
bed te zetten. Dan kon hij ze zien en zou
het bed schoon blijven.
'Op een krant, zodat de kruk niet vies
wordt. De sportpagina, dat spreekt voor
zich.'
Schoorvoetend gingen beide partijen
accoord.
Zijn zus vond dat voetbal in huis veel te
belangrijk was.
'Nee, dan jij met je turnen', riep hij boos
uit.
'lazzballet!'
'lazzballet?' Hij hapte naar adem. 'Dat
komt niet eens in Studio Sport!'
Hij griste zijn Valencia's van de deurmat
en rende ermee naar boven.
'Wacht maar tot ik bij het grote Ajax speel,'
schreeuwde hij van bovenaan de trap naar
beneden. Woedend gooide hij de deur van
zijn kamer achter zich dicht.
Hij ging op zijn bed zitten.
Als morgen meneer Michels opbelde en
zijn zus nam de telefoon op, wat zo hij dan
graag haar gezicht zien.
'Ia, meneer Michels. Natuurlijk, meneer. Ik
ga hem meteen halen, meneer Michels'
Op zijn dooie gemak zou hij de telefoon
opnemen.
'Een momentje, meneer Michels, even
mijn zus wegsturen. Ze vindt voetbal
namelijk niet zo belangrijk.'
Hij pakte zijn Valencia'Sy zijn vrienden.
'Als ik later heel beroemd ben, blijf ik
gewoon op jullie spelen, hoor. Wees maar
niet bang dat ik andere koop.'
Modder glinsterde tussen de noppen. Hij
zag hoe opgelucht ze waren. Hij zette ze
voorzichtig op zijn hagelwitte kussen en
ging ernaast liggen. Hij kon hun dromen
ruiken.
'Wacht maar, het gaat binnenkort
gebeuren,' fluisterde hij ze toe. 'Wacht nu
maar.'
En ze vielen in een diepe, doelpuntrijke
slaap.
AJAX MAGAZINE OKTOBER 1998
