LOTS
Hij had natuurlijk het liefste bij Ajax gevoetbald. Of bij Chelsea, maar die
speelden allebei niet bij hem in de stad. Er was eigenlijk maar een club bij hen in
de buurt. Ook een hele goeie, volgens zijn vader. In het park voetbalde hij elke
dag, maar er miste iets. Hij wilde bij een echte club. Met een echt shirt.
'Hei eerste sleeJt zondag een
thu dst rijd. Dan gaan we samen kijken,'
Had zijn vader hem uiteindelijk beloofd.
In vader voetbalde zelf niet. Had niet
eens voetbalschoenen. Terwijl zijn vader
|elagenoe^Hd om Van Hanegems te
kopen. Miviel Lingbeek had ze. Oliviers
ouders w^H gescheiden. Hijzelf had
Valencia's In de etalage van de sportzaak
op weg naar se hooi stonden ze achterin.
Ver achteq de mooie voetbalschoenen,
waar ze hoorden
Het hoofdveld lag in de schaduw van de
houten tribune te wachten op de spelers.
Het rook er naar pas gemaaid gras en
warme worst. Hij liep naast zijn vader het
terrein op. Het was een belangrijke dag.
Dat voelde hij aan alles.
Zijn vader sloot zich aan bij een groepje
mannen dat richting kantine ging.
'Nee, ik blijf hier, achter het doel is plek.
Ze gaan zo meteen beginnen.'
'Wat jij wilt, jongen. Als je me zoekt, ben ik
in het clubhuis.'
Door een woud van benen drong hij zich
naar de goal. De elftallen kwamen het veld
op. De keeper hing zijn zonneklep in het
net en trok met zijn hak een lijn in het
zand. Hij spuugde in zijn handschoenen en
schreeuwde dat iedereen zijn plaats moest
houden.
VOEE&ALVERHAAL
door Rick de Leeuw
foto's Louis van de Vuurst
'Henkie... schiet mij nog even in!'
De aanvoerder draaide zich om en schoot
de reservebal keurig bij de keeper in de
handen. En nog eens en nog eens. Steeds
harder. Je kon zien dat het echte
voetballers waren.
En wat een prachtige shirts. Groen en wit.
De wedstrijd kon hem maar weinig boeien.
Hij wilde liever zelf spelen, dus liep hij naar
het trainingsveld achter de tribune. Daar
was een stel jongens afmattertje aan het
spelen. De keeper schoot de bal uit, degene
die de bal bemachtigde en scoorde kwam
in de volgende ronde. De winnaar mocht
de volgende keeper aanwijzen. Hij bleef
achter het doel staan en telkens als de bal
zijn kant op rolde, schoot hij hem zo goed
mogelijk terug.
'Prachtig gedoken, kiep!'
Geen reactie. Wachten op een nieuwe kans.
'Dat scheelde maar weinig. Mooi schot,
hoor!' hijgde hij na een afzwaaier te
hebben opgehaald. Niets. Ze vroegen hem
niet. Misschien mocht het niet. Hij was per
slot van rekening geen lid van de club. Hij
slenterde terug naar het hoofdveld.
'Hoeveel staat het bij het eerste?' vroeg zijn
vader op luide toon., 'Al veel vrienden
gemaakt?'
Hij haalde zijn schouders op. Hij ging net
zo lief naar huis. Naar het park, daar kon je
altijd meedoen.
Zijn vader wachtte zijn antwoord niet af.
'Kom mee, dan krijg je iets te drinken.' Zijn
vader duwde hem voor zich uit de rokerige
kantine binnen.
'Kijk, dit is 'm, de kleine Cruijff.
Binnenkort in dit theater.'
Zijn vader twijfelde een moment.
'Wat zeg ik? We worden nu meteen lid van
deze schit-te-rende vereniging!'
Iedereen lachte. Zijn vader bestelde nog
maar eens.
'Als hij de kleine Cruijff is, zijn wij het
kleine Ajax,' riep iemand onder luide
bijval.
Hij glom van trots. Vanaf nu hoorde hij er
helemaal bij. Hij verslikte zich bijna in zijn
colaatje. 'Het kleine Ajax!'
In de winkel hadden ze de mooiste spullen.
Onderweg naar school bleef hij altijd even
staan kijken bij de etalage. Hij had het shirt
al vaak zien hangen en zich voorgesteld hoe
het was om ermee over het veld te rennen.
218
AJAX MAGAZINE OKTOBER 1998
