LOTS Hij had natuurlijk het liefste bij Ajax gevoetbald. Of bij Chelsea, maar die speelden allebei niet bij hem in de stad. Er was eigenlijk maar een club bij hen in de buurt. Ook een hele goeie, volgens zijn vader. In het park voetbalde hij elke dag, maar er miste iets. Hij wilde bij een echte club. Met een echt shirt. 'Hei eerste sleeJt zondag een thu dst rijd. Dan gaan we samen kijken,' Had zijn vader hem uiteindelijk beloofd. In vader voetbalde zelf niet. Had niet eens voetbalschoenen. Terwijl zijn vader |elagenoe^Hd om Van Hanegems te kopen. Miviel Lingbeek had ze. Oliviers ouders w^H gescheiden. Hijzelf had Valencia's In de etalage van de sportzaak op weg naar se hooi stonden ze achterin. Ver achteq de mooie voetbalschoenen, waar ze hoorden Het hoofdveld lag in de schaduw van de houten tribune te wachten op de spelers. Het rook er naar pas gemaaid gras en warme worst. Hij liep naast zijn vader het terrein op. Het was een belangrijke dag. Dat voelde hij aan alles. Zijn vader sloot zich aan bij een groepje mannen dat richting kantine ging. 'Nee, ik blijf hier, achter het doel is plek. Ze gaan zo meteen beginnen.' 'Wat jij wilt, jongen. Als je me zoekt, ben ik in het clubhuis.' Door een woud van benen drong hij zich naar de goal. De elftallen kwamen het veld op. De keeper hing zijn zonneklep in het net en trok met zijn hak een lijn in het zand. Hij spuugde in zijn handschoenen en schreeuwde dat iedereen zijn plaats moest houden. VOEE&ALVERHAAL door Rick de Leeuw foto's Louis van de Vuurst 'Henkie... schiet mij nog even in!' De aanvoerder draaide zich om en schoot de reservebal keurig bij de keeper in de handen. En nog eens en nog eens. Steeds harder. Je kon zien dat het echte voetballers waren. En wat een prachtige shirts. Groen en wit. De wedstrijd kon hem maar weinig boeien. Hij wilde liever zelf spelen, dus liep hij naar het trainingsveld achter de tribune. Daar was een stel jongens afmattertje aan het spelen. De keeper schoot de bal uit, degene die de bal bemachtigde en scoorde kwam in de volgende ronde. De winnaar mocht de volgende keeper aanwijzen. Hij bleef achter het doel staan en telkens als de bal zijn kant op rolde, schoot hij hem zo goed mogelijk terug. 'Prachtig gedoken, kiep!' Geen reactie. Wachten op een nieuwe kans. 'Dat scheelde maar weinig. Mooi schot, hoor!' hijgde hij na een afzwaaier te hebben opgehaald. Niets. Ze vroegen hem niet. Misschien mocht het niet. Hij was per slot van rekening geen lid van de club. Hij slenterde terug naar het hoofdveld. 'Hoeveel staat het bij het eerste?' vroeg zijn vader op luide toon., 'Al veel vrienden gemaakt?' Hij haalde zijn schouders op. Hij ging net zo lief naar huis. Naar het park, daar kon je altijd meedoen. Zijn vader wachtte zijn antwoord niet af. 'Kom mee, dan krijg je iets te drinken.' Zijn vader duwde hem voor zich uit de rokerige kantine binnen. 'Kijk, dit is 'm, de kleine Cruijff. Binnenkort in dit theater.' Zijn vader twijfelde een moment. 'Wat zeg ik? We worden nu meteen lid van deze schit-te-rende vereniging!' Iedereen lachte. Zijn vader bestelde nog maar eens. 'Als hij de kleine Cruijff is, zijn wij het kleine Ajax,' riep iemand onder luide bijval. Hij glom van trots. Vanaf nu hoorde hij er helemaal bij. Hij verslikte zich bijna in zijn colaatje. 'Het kleine Ajax!' In de winkel hadden ze de mooiste spullen. Onderweg naar school bleef hij altijd even staan kijken bij de etalage. Hij had het shirt al vaak zien hangen en zich voorgesteld hoe het was om ermee over het veld te rennen. 218 AJAX MAGAZINE OKTOBER 1998

AJAX ARCHIEF

Magazine (1987-2007) | 1998 | | pagina 224