Verwachting
Ik weet niet of het nog steeds mode is, maar
er is een tijd geweest dat de 'open keuken'
in zwang was. Koken was zo voor de vrouw
des huizes - ja, toch vooral nog zij - geen
geïsoleerde bezigheid, maar een dienst die
verricht werd in directe betrokkenheid met
de rest van het gezin. En als er visite was,
hoorde ze er toch bij. De anderen, zeg maar de 'consumenten',
waren bovendien betrokken bij de bereiding van wat op tafel
kwam. Ze hadden letterlijk een kijkje in de keuken.
Ik ben geen liefhebber van open keukens. Ik hoef niet te zien, te
horen en te ruiken hoe iets bereid wordt. Ik wil me laten verrassen.
En als ik zelf eters heb, dan duw ik mijn bezoek met wijn- of
borrelfles op de bank, geef ze vrijelijk de beschikking over de cd-
speler, m'n bibliotheek of rondslingerende tijdschriften en
verhinder ze nadrukkelijk mee te helpen. Uit beleefdheid of
gemeend wordt je altijd hulp aangeboden. 'Nee, echt niet, je hoeft
niets te doen, ik red me wel.' Ik wil niet alleen verrast worden, ik
wil ook zelf verrassen.
Ten aanzien van een nieuw voetbalseizoen is het niet veel anders.
De voorbereiding, als Ajax als het ware in de keuken staat, hoef ik
niet mee te maken. Natuurlijk ben ik wel nieuwsgierig. Ik heb
dezelfde neiging als die gasten die onder het mom van mee willen
helpen eigenlijk branden van nieuwsgierigheid naar wat ik voor
hen aan het bekokstoven ben.
AAN DE ZIJLIJN
door Klaas Vos
foto Erik van Leeuwen
Natuurlijk word ook ik aangetrokken door
de geuren die uit de rood-witte keuken
komen. Ik moet mezelf bedwingen om niet
in de deuropening te gaan staan, de pannen
te lichten, honderduit te vragen en over de
schouder mee te kijken.
En zoals wanneer je ergens op visite bent, de
heer des huizes af en toe de keuken in verdwijnt en vervolgens
terugkomt met de mededeling dat het wel wat wordt, zelfs
verrukkelijk wordt, zodat je toch in de bereiding meegezogen
wordt, zo is er nu de pers die de deur van de keuken openzet, het
domein van de kok in- en uitgaat om mededelingen te verstrekken
over de vorderingen.
En het prikkelt, het wekt verwachtingen. Of meer nog: het
versterkt en bevestigt verwachtingen die je al bij voorbaat hebt,
want je hebt al zo vaak bij hen gegeten.
Ajax is je restaurant voor altijd en eeuwig, for ever and evervoor
jou voorzien van de meeste sterren die denkbaar zijn. Echter,
ondanks die zekerheid, op grond van een rijk verleden, is er toch
immer weer die bijkans nerveuze gespannenheid, iedere keer weer
als je aan tafel gaat.
De stijl van koken mag dezelfde zijn, al vele jaren lang, de kwaliteit
gewaarborgd, maar telkens zijn er toch weer andere gerechten. En
er wordt wel eens van kok gewisseld.
Ach, de kok die Ajax sinds een jaar als chef de cuisine in huis heeft,
heeft zich als top bewezen: Duitse
degelijkheid met de esprit der Fransen en
het theatrale van de Italiaan.
Nee, het afgelopen jaar had ik, op een
enkele keer na, totaal geen klagen. Maar
toch voel ik weer de nervositeit van het
kind, de nacht voor een nieuw schoolreisje.
Af en toe gaat de deur open en dringen zich
nieuwe geuren op: de geur van een nieuw
Georgisch gerecht, een nieuw Deens en een
naar het schijnt verrassend Braziliaans
gerecht. Ze prikkelen de neusgaten van
mijn fantasie, stimuleren mijn
verwachtingen.
Ik kleed me vast om in het feestgewaad der
overwinning. En nog even en ik ben er
klaar voor. Klaar om verrast te worden.
Hoe nerveus ook, ik weet dat me wederom
een aangenaam menu te wachten staat. Het
wordt wederom genieten. Restaurant en
kok staan er borg voor. De nieuwe geuren
en geluiden uit de keuken geven genoeg
vertrouwen. Een verrukkelijk diner van
diverse gangen is in aantocht. Eet u
smakelijk!
AJAX MAGAZINE AUGUSTUS 1998
77
