kunnen zijn. Wat is mooier dan elkaar eens
stevig vast te pakken als het echt goed gaat?
Iedereen smacht naar zulke momenten.
Het zijn de high lights van het leven.
Circus Ajax
Wouterse houdt van aanvallen.
Onvoorwaardelijk aanvallen, blind ervoor
gaan. Claudio Chiapucci die in een
Touretappe vanaf de eerste kilometer op
kop gaat, Marco Pantani die zich leeg rijdt
op Alpencols. En dan maakt het voor mij
niks uit dat al die gasten stijf staan van de
doping. Ik wil het helemaal niet weten. Het
zijn helden. Het is precies de reden
waarom ik van Ajax hou. Ajax valt aan. Er
gebeurt wat, het is circus, het verdrijft de
verveling.'
Ajax houdt de verveling buiten de deur. En
natuurlijk wordt Ajax ook dit jaar 'dik'
kampioen. Het vertrek van de De Boertjes
zou een aderlating zijn, maar Feyenoord en
PSV lopen nog steeds 'mijlenver achter'.
En van Vitesse is ook al weinig te
verwachten, want de club zit opgescheept
met de verkeerde trainer. 'Waarom gaat
zo'n club niet in zee met Wim Jansen? Ajax
zou er verstandig aan doen Tarek Oulida
of Martijn Reuser terug te halen. Of liever:
Dennis Bergkamp. Ajax moet een aantal
spelers hebben dat van jongs af aan bekend
is met het systeem. Spelers ook aan wie
jonge gasten zich kunnen optrekken.
Seedorf en Davids konden indertijd
meteen meedraaien dankzij Frank
Rijkaard. Er lopen momenteel wel erg veel
Oost-Duitsers en Oekraïners bij Ajax rond.
Waar zijn de nieuwe Van Bastentjes? Ik
ben een groot fan van Arveladze, ben
idolaat van Sunday Oliseh. Maar een Ajax
met alleen Arveladzes of Olisehs is ook
weer niet leuk.'
De emoties die voetbal losmaken
overstijgen uiteindelijk altijd de zakelijke
kant. Wie staat er stil bij een jaarsalaris van
dertig miljoen gulden voor Dennis
Bergkamp als diezelfde Bergkamp met
tranen in zijn ogen staat na de verloren
penaltyreeks tegen Brazilië? 'Bergkamp wil
winnen. Maar hij verliest en moet huilen.
Edwin van der Sar zegt flink dat de derde
plaats ook mooi is, maar hij doet er wel een
minuut over om die woorden eruit te
krijgen. Het zijn opeens allemaal weer
jongetjes van dertien die hebben verloren.'
tegelijk zijn het de mooiste beelden van
zo'n WK. Ik herken het als Edgar Davids
tekeer gaat op de training, of wanneer hij
Philip Cocu z'n shirt van het lijf scheurt na
een doelpunt. Dat is een manier van uiten
die ik zelf ook heb als ik voor de camera
een mooie of belangrijke scène heb
gespeeld. Je pakt elkaar dan stevig vast,
schudt en trekt wat aan elkaar, zo van
"verdomme, dat hebben we even gedaan".'
Als een scène lukt zoals-ie moet lukken, is
het alsof je hebt gescoord. Zoiets is
genieten, zegt Wouterse. Ontroering? Ja,
ook ontroering. Vergelijkbaar met de
ontroering die optrad toen hij Edgar
Davids aan het werk zag op het WK.
Meesterlijk, zegt Wouterse, zoals die
jongen speelde. 'Een en al wilskracht.
Davids speelt met z'n hart. Je zag dat hij
maar één ding wilde: wereldkampioen
worden. Zoals hij werd bestormd na dat
doelpunt van hem tegen Joegoslavië; zoals
Guus Hiddink en hij elkaar na afloop in de
armen vlogen. Zo blij moet je af en toe
106 AJAX MAGAZINE AUGUSTUS 1998
