Lentelicht
Een gedicht, dat was het dan.
Zo stond het in de krant. Koude letters, koude zin. Eén zin met in
de zes woorden een lading aan verwijt bij het afscheid van Michael
Laudrup. Een gedicht, dat was het dan.
Alsof een gedicht niet een sublimatie van gevoel is. Alsof een
gedicht de waarde heeft van een wegwerpgebaar.
Wie tot dichten verleidt, kan zich meten met de muze.
Wie een dichter weet te prikkelen, kan wedijveren met de natuur,
de meesteres van de kunst.
door David Endt
Na een inleiding van bestuurslid Hennie Henrichs sprak Klaas Vos
gedichte woorden. Want beter dan een uitweidende toespraak,
heftige woorden, vuurwerkgeknetter, klaroengeschal, tromgeroffel
of supportersgebrul pasten bij het afscheid van Michael Laudrup
de gewogen, geschaafde, gepolijste woorden van een dichter.
Een gedicht is de mooiste hulde, de meest formidabele ode. Een
gedicht is de opperste bundeling en concentratie van gevoelens.
Zoals een voetballer in opperste concentratie zich meester maakt
van de bal en, zich bewust van kracht en kwetsbaarheid, op weg
gaat naar het ongewisse, het beste uit zichzelf haalt. Het gedicht
gaat diep, diep, diep. Diep in de essentie.
De voordracht mat zich aan de inspiratie van de muze. Jammer dat
er gasten waren. Gasten die lak hadden aan de bij een gedicht
behorende stilte en ingetogenheid die kan leiden tot vervoering.
Denk aan een stadion vol stille aanwezigheid:
Een veeg, een sleep
En de schijn van schijnbeweging
De gastentribune overstemt de klank van waardering, overstemt
het kristallen woord, de trilling van de stem. Het is moeilijk te
verwerken schande.
Op het veld zoek ik ogen, grijp naar houvast, hoop op verstand,
respect, begrip, op een voetbalgod die dwingt tot het zwijgen
waarop de woorden van de dichter kunnen drijven.
Die god is er niet. Misschien buiten, in het open veld op weg naar
Ouderkerk aan de Amstel. Tussen schapen, en lammeren, tussen
schuren en molens. In het veld waar het gras grazig groeit. Buiten.
Een gedicht, dat was het dan.
Michael Laudrup voetbalde als een gedicht. Een zichtbaar, tastbaar
gedicht.
Onhoorbaar maaien zijn voeten het gras, betoverend verlomen die
voeten de spelers in zijn buurt. Geniet slalommend over het veld en
laat het veld kantelen, tuimelen. Hij schaatst voorbij, ontwijkt met
zwier. De hele wereld valt omdat zijn lijf en ogen dat willen. En
onzichtbaar verplaatst het gewicht zich, slaat iedereen uit het lood.
Michael Laudrup was eeuwig lentelicht dat de velden bescheen.
Overal waar hij voetbalde, speelde hij als een kind zoals een kind
alleen kan spelen. Geweldloos, liefdevol, gedrenkt in overgave en
concentratie. Met de natuurlijke vanzelfsprekendheid die verbaast
en die gelukzaligheid losweekt
Mensen van overal hebben hun kippenvel voelen groeien, hun hart
voelen gloeien, een aaah uit hun mond horen vloeien.
Michael Laudrup.
Een gedicht.
Dat was het dan.
AJAX MAGAZINE JUNI 1998
