Kroniek
door Tijn Middendorp foto's Louis van de Vuurst
Geruisloos werd Ajax voor de 27ste maal kampioen van Nederland. Door de grote
voorsprong was het kampioenschap meer dan terecht. Ook Ajax 2 en zes
jeugdteams veroverden de titel. De Amstel Cup moest het seizoen compleet
maken, en dat lukte met overmacht. En dan was er natuurlijk de gang naar
Beursplein 5r waarmee Ajax weer een historisch moment kon toevoegen aan het
toch al zo rijke verleden. Sportief en financieel waren er grote successen en met
recht konden we tegen elkaar zeggen: gefeliciteerd met de club!
Kampioenen
naar de beurs
l de vlag in top kon worden
fn het feesten kon beginnen
moest er nog wel het een en ander
^■1. Vooral onze trainer hield lang de
boot al wanneer hij weer eens kreeg te
horen dat het binnenhalen van de titel nog
aar een formaliteit was. Natuurlijk zou
alles een'stuk duidelijker worden wanneer
op 5 april in Rotterdam van Feyenoord
gewonnen zou worden.
Natuurlijk was het een beladen wedstrijd,
want dat is het door de historie heen altijd
geweest. Alleen was het vroeger op z'n
zachtst gezegd allemaal wat vriendelijker
dan in de laatste jaren het geval is. De
agressie onder de supporters is inmiddels
tot onwaarschijnlijke hoogte toegenomen
met alle vreselijke gevolgen van dien en het
einde is nog niet in zicht. Ook zonder
Ajax-supporters in het stadion bleek het
verbale geweld angstig groot te zijn. De
door beide clubs ingestelde
afkoelingsperiode voor de supporters door
niet meer bij elkaar op bezoek te gaan, had
die middag in de Kuip geen enkel effect.
Negentig minuten lang klonken de meest
schaamteloze geluiden van de tribunes. De
fanatische frustratie en haatgevoelens bij
zoveel mensen tegen alles wat maar Ajax is,
werd ook Feyenoord-trainer Leo
Beenhakker te veel. 'Ik kijk, als ik bij de
dug-out sta, af en toe achterom of ik tuur,
als ik de spelerstunnel uitkom, om me
heen. Dan zie ik boosaardigheid. Dan zie ik
haat. Mensen die bezeten zijn van pure
haat. Daar word ik dus helemaal
onpasselijk van. Dat veroorzaakt bij mij
een negatieve stress, dat wil je gewoon niet
weten. Dan zit ik in de auto op weg naar
huis, en in plaats van na te genieten zit ik
me, met een misselijk gevoel in mijn maag,
hardop af te vragen: wil ik hier nog wel bij
horen?' zegt hij in Sportweek.
'We zijn aardig op weg'
De 42ste ontmoeting tussen beide ploegen
blonk zelf ook al niet uit in schoonheid, al
was het binnen de lijnen grotendeels een
stuk vriendelijker. Al het verbale geweld,
waaraan door de clubleiding van
Feyenoord niets werd gedaan, steeg
helemaal tot extra grote hoogte op de
momenten dat Richard Witschge aan de
bal was. Het 'aardigheidje' van onze
AJAX MAGAZINE JUNI 1998
