'Een doelpunt...! Na
vier minuten...!' De
Ajacieden omhelsden
elkaar, de spelers van
Juventus sjokten terug
naar hun eigen helft.
Laatst in de bioscoop
had hij 'Nummer 14,
Johan Cruijff' gezien.
Hij had Cruijff terug
zien keren naar de
buurt waar hij in zijn
jeugd gewoond had.
Zo wilde hij hier later
binnenstappen. Later,
als gevierde
middenvoor van Ajax.
ff,. f.%.
'k
Ki
te vangen. Juffrouw Maasland zou heel
onderdanig zijn. 'Ondeugend was hij af en
toe wel hoor, eigenwijs zelfs. En altijd een
bal bij zich. Ja, toen wist ik al dat hij het ver
zou schoppen!' Ze meende er natuurlijk
niets van. Of was ze soms vergeten hoe het
werkelijk was geweest?
Op het schoolplein liet hij de cameraploeg
de doelen zien. Die waren nog altijd met
krijt op de blinde muur van het gebouw
getekend. Alleen stond er nu in
hanenpoten zijn naam in geschreven.
'Wacht even...' Hij ging in het gymlokaal
een bal halen. Terug op het plein liet hij de
bal langs zijn been rollen. De bal bleef op
twee passen voor hem stilliggen. Via het
fietsenhok gaf hij zichzelf een dieptepass.
Hij pikte de bal halverwege het plein op,
dood op de voet. Wippertje, eenmaal
Foto's: Jan Sterk stuiteren op de knie en met een dropshot
verdween de bal in de bovenhoek.
hij het begreep, ging het over een man die
zijn leven lang keihard had gewerkt, de top
had bereikt en toen klaagde dat het aan de
top geen pretje was.
Het toneelstuk was het afscheid van de
lagere school. De lokalen waren
opgeruimd, de boeken gesloten. School
was leuk op deze manier. Hij liep door de
verlaten gang en stelde zich voor hoe het
hier volgend jaar zou zijn, als hij er niet
meer was. Wie mocht er volgend jaar op
zijn plek zitten? En zou die leerling weten
dat het eigenlijk zijn plek was? En het jaar
daarna? En het jaar daarna?
Laatst in de bioscoop had hij 'Nummer 14,
Johan Cruijff gezien. Hij had Cruijff terug
zien keren naar de buurt waar hij in zijn
jeugd gewoond had. Zo wilde hij hier later
binnenstappen. Later, als gevierde
middenvoor van Ajax. 'O, wat leuk. Zelfs je
oude school ben je niet vergeten. We
hebben het nog elke dag over je!' Achter de
ramen van de lokalen zouden de leerlingen
zich verdringen om een glimp van hem op
Glimlachend, even een hand door het haar
strijkend, wandelde hij terug naar de
cameraploeg. Op de achtergrond het
gejuich van de leerlingen.
's Avonds was dat dan op tv te zien. Mooi
in slowmotion met van die pianomuziek
eronder. 'En zo gewoon gebleven,' zouden
de mensen zeggen.
Hij had drie rollen in het toneelstuk: man
zwaait vanaf dak Schiphol, man laat hond
uit in stille straat, man staat ongeduldig bij
bushalte. 'Hij had er allang moeten zijn,
AJAX MAC. AZINE IIJNI 1998
