lange weg naar herstel nam een aanvang. Peter Hoekstra klom langzaam uit het zwarte gat. Het vooruitzicht ooit weer op het veld een bal te beroeren hield hem op de been. Hij kon uitzien naar iets simpels als een duurloopje. Dat hij zijn been op een bepaald moment weer kon strekken was een zegening. Nadat hij weer zonder krukken kon lopen, volgden er vele kilometers op de loopband en vele uren krachttraining. Toen hij uiteindelijk weer mee kon trainen, kwam de onvermijdelijke terugslag. 'Dat komt bij iedereen voor die na lange tijd de draad weer oppakt. Ik wilde ook zo graag, dat ik het forceerde.' Hij geeft toe dat hij, na twee blessures binnen een jaar, zijn evenwicht nog moet hervinden. De spelers lieten hem niet links liggen, maar hij wist heel goed dat hij het zelf allemaal moest doen. Hij wilde op sommige momenten te graag laten zien wat hij kon. 'Ik wilde het gevoel hebben dat ik er alles aan gedaan had terug te komen. Ik wilde mezelf later niets kunnen verwijten. Ik wilde terug in de groep. Bobby Haarms bracht me zo ver. Eenmaal weer bij de jongens was ik niet meer vooruit te branden.' Tot het moment dat hij dacht: ach, wat maakt het ook uit. Toen ging het opeens weer, kon hij zich ontspannen. 'Ik wilde te veel doen en dat is niet goed. Het is op zulke momenten beter je rust te pakken dan te verbeten laten zien dat je niet voor niets naar Ajax bent gehaald. Maar ik wilde zo graag laten zien wie Peter Hoekstra is...' Eerste doelpunt Begin mei 1997 was Hoekstra er weer bij. Hij kwam dat seizoen in totaal slechts acht maal in het veld. De linksbuiten bleef bovendien op nul doelpunten steken. Dit seizoen begon goed, al had hij de hele zomer nodig om het gevoel in zijn knie terug te krijgen. De seizoensopening tegen Vitesse verliep naar wens. Hij speelde goed, maar viel daarna terug, ofschoon Olsen AJAX MAGAZINE MEI 1998

AJAX ARCHIEF

Magazine (1987-2007) | 1998 | | pagina 63