lange weg naar herstel nam een aanvang.
Peter Hoekstra klom langzaam uit het
zwarte gat. Het vooruitzicht ooit weer op
het veld een bal te beroeren hield hem op
de been. Hij kon uitzien naar iets simpels
als een duurloopje. Dat hij zijn been op een
bepaald moment weer kon strekken was
een zegening.
Nadat hij weer zonder krukken kon lopen,
volgden er vele kilometers op de loopband
en vele uren krachttraining. Toen hij
uiteindelijk weer mee kon trainen, kwam
de onvermijdelijke terugslag. 'Dat komt bij
iedereen voor die na lange tijd de draad
weer oppakt. Ik wilde ook zo graag, dat ik
het forceerde.' Hij geeft toe dat hij, na twee
blessures binnen een jaar, zijn evenwicht
nog moet hervinden. De spelers lieten hem
niet links liggen, maar hij wist heel goed
dat hij het zelf allemaal moest doen. Hij
wilde op sommige momenten te graag
laten zien wat hij kon. 'Ik wilde het gevoel
hebben dat ik er alles aan gedaan had terug
te komen. Ik wilde mezelf later niets
kunnen verwijten. Ik wilde terug in de
groep. Bobby Haarms bracht me zo ver.
Eenmaal weer bij de jongens was ik niet
meer vooruit te branden.' Tot het moment
dat hij dacht: ach, wat maakt het ook uit.
Toen ging het opeens weer, kon hij zich
ontspannen. 'Ik wilde te veel doen en dat is
niet goed. Het is op zulke momenten beter
je rust te pakken dan te verbeten laten zien
dat je niet voor niets naar Ajax bent
gehaald. Maar ik wilde zo graag laten zien
wie Peter Hoekstra is...'
Eerste doelpunt
Begin mei 1997 was Hoekstra er weer bij.
Hij kwam dat seizoen in totaal slechts acht
maal in het veld. De linksbuiten bleef
bovendien op nul doelpunten steken.
Dit seizoen begon goed, al had hij de hele
zomer nodig om het gevoel in zijn knie
terug te krijgen. De seizoensopening tegen
Vitesse verliep naar wens. Hij speelde goed,
maar viel daarna terug, ofschoon Olsen
AJAX MAGAZINE MEI 1998