Edwin van der Sar schijnt dit seizoen driehonderdzesentwintig records te kunnen breken; op zich al een record. De statistici rekenen zich een ongeluk om de kwaliteit van de Ajax-keeper in cijfers uit te drukken. Ze zijn even kansloos als de aanvaller die alleen op hem afkomt. Want het enige cijfer dat echt van toepassing is, is de nul. Van der Sar is de vleesgeworden nul. De trage tred van een spits die doorgebroken is, toont de klasse van Van der Sar. De medespelers van de spits lopen alvast terug, om de verdediging weer te formeren, en Ajax waaiert uit, om de opbouw breed te kunnen houden. De vader van Hans Kraay jr weigert in de analyse van een kans te spreken, noch van een mogelijkheid, noch van een kans op een mogelijkheid. Van der Sar is niet te passeren. Maar zo flamboyant als hij tot ver buiten de zestien paradeert, zo bescheiden is hij buiten de lijnen. Vroeger herkende je een keeper aan de grootste bek, de zwaarste aftershave, het prontste vrouwtje en de snelste auto. Van der Sar is een sluitpost-nieuwe-stijl. Hij cijfert zichzelf weg en speelt uitsluitend in dienst van het elftal. Uiterlijk vertoon is niet aan de orde, of het moeten die immense handen zijn, die klauwen van een arend. Soms aarzelen nieuwe moeders als vader de pasgeborene wil omvatten. In angstige gedachten valt het kind uit de onhandige greep van de verwekker. Joe daarentegen weet men nergens zo veilig als klem in de handen van zijn trotse vader, wiens leven nu ook langs natuurlijke weg zinvol is geworden. 'Nou ja,' zegt de vader, 'je moet er rekening mee houden. Je vrijheid is minder groot, maar je kiest er samen voor. En bovendien krijg je er iets moois voor terug. Het mooiste nu in het begin is dat het van jezelf is. Ze zeggen dat het iets meer van mij heeft dan van de moeder. Ik zie dat allemaal minder goed dan anderen. Dat schijnt belangrijk te zijn. Ik vind het alleen maar belangrijk of het kind gezond is en blijft. Niet dat ik daardoor helemaal in beslag wordt genomen. Het is niet zo dat ik me tijdens de training afvraag of hij zijn luier inmiddels al heeft volgepoept en hoe die ontlasting er dan precies uitzag. Mijn gedachten dwalen nooit af. We trainen anderhalf uur per dag. Op kantoor of in de kleedkamer vragen mensen naar de stand van zaken. Dan geef ik natuurlijk graag antwoord. Maar verder is het niet moeilijk om me op het voetbal te concentreren. Het is wat drukker geworden. Zeker de eerste week. Normaal kom je thuis, ga je op de bank zitten, doet de televisie aan en is alles lekker relaxed; heb je niks aan je hoofd. Nu ben je toch de hele tijd bezig als je thuis komt. Even boodschapjes halen, even iets regelen, luiers verschonen, dat kind even in je handen houden... Je vrouw is de eerste week natuurlijk ook nog niet helemaal mobiel, dus dan komt er iets meer op je af. Visite, daar moet je dan koffie voor zetten, 't Is leuk. Het is een nieuwe fase in je leven en ook daar moet je door. Het is niet zo dat ik liever niet van huis ga om er alles van mee te maken. Als je de hele tijd thuis zit, word je ook gek. Het is lekker om ook af en toe even van huis te kunnen. Ik denk dat mijn vrouw na verloop van tijd ook wel weer het huis uit wil en wil gaan werken. Niet alles moet om het kind draaien. Je moet afwisseling in je leven hebben.' Puntenpakkers Van der Sar heeft zijn persoonlijke geluk met succes buiten de pers proberen te beleven. Weinig mensen waren op de hoogte van de naderende gezinsuitbreiding. Van der Sar had geen zin in het gezeur. Van der Sar: 'Gelukkig is de zwangerschap prima verlopen. Alleen op het laatst werd het even spannend. Joe kwam tweeëneenhalve week te vroeg. En het was kiele-kiele hoe het zou gaan met die vlucht naar Moskou. Toen we in het ziekenhuis waren hebben we heen en weer gebeld met de trainers en het reisbureau over hoe het op te lossen zou zijn in het geval dat... Het kwam gelukkig nu precies goed uit. Ik heb toch maar besloten om met de jongens mee te gaan. Zodoende had ik ook voor de wedstrijd een goede voorbereiding. Anders kom je thuis met het kind en komen de ouders op bezoek, en vrienden, en moet je hals over kop weg om nog een belangrijke wedstrijd te spelen. Het enige wat ik nu heb gemist is de thuiskomst. Jammer, maar je kunt niet overal tegelijk zijn. Als het goed is, duurt zijn leven nog heel lang. Ik kan nog genoeg met hem meemaken.' Hoe belangrijk is dit? Van der Sar: 'Het is in je leven heel belangrijk. Maar in je werk tellen prijzen. Die zijn ook belangrijk. Het zijn geen dingen die je tegen elkaar kunt afzetten. Het is van elkaar gescheiden. Bij mij wel in ieder geval. Je reageert ook anders. Toen mijn kind geboren werd, ging ik niet springen en juichen. Je bent blij, je omhelst je vrouw en je laat je feliciteren. Ik vond het wel een ontroerend moment, maar ik ben niet in snikken uitgebarsten. In het

AJAX ARCHIEF

Magazine (1987-2007) | 1998 | | pagina 27