verloren. Het hoogtepunt was de 9-1 zege op 4 oktober 1959. Na tien minuten stonden we al met 3-0 voor. Faas Wilkes en ik hadden nog geen bal aangeraakt. Ik zei tegen hem: "Dat gaat lekker. Ze kunnen het wel zonder ons." "Maak je geen zorgen," zei Faas, "ik ga nu wat doen." Maakt hij prompt een doelpunt. Bij een 9-0 stand hebben we België expres nog een doelpunt laten maken. 10-0 was te vernederend geweest.' Van der Hart heeft de bondscoaches Friedrich Donenfeld, Max Merkel, George Hardwick en Elek Schwartz meegemaakt. 'Merkel was verreweg de beste. Dat was een pure prof, zeker voor zijn tijd. We hebben veel van hem opgestoken. Je zag het niveau van het Nederlands elftal fors omhoog gegaan. De voormalige amateurs gingen mee met de profs zoals ik. Ik trainde altijd twee keer per dag. Daarom heb ik het misschien zo lang volgehouden. De medische begeleiding was in handen van masseur Pierre van der Akker. Die verstond zijn vak goed. Er is wel een keer een kunstje met me uitgehaald. Voor een interland tegen België in 1956 was ik geblesseerd aan mijn knie. Vlak voordat we de kleedkamer ingingen vroeg Merkel of ik een kopje koffie wilde. Ik zeg: "Ja, zwart graag." Ik vermoed dat ze er toch iets in gedaan hebben, want ik speelde de wedstrijd van mijn leven. Ik was zo topfit dat ik de nacht na de wedstrijd geen oog dicht heb gedaan. Vond ik toch een professionele actie van Merkel. De kranten schreven: België - Van der Hart 0-1.' Een WK heeft Van der Hart als speler niet Foto: ANP Cor van der Hart maakte alleen als trainer een WK mee, in 1974 in West-Duitsland. hiërarchische verhoudingen te maken. Het ging vooral om de eer. We kregen 150 gulden voor een overwinning, voor een gelijkspel 100 en voor een nederlaag 50 gulden. Ik weet eigenlijk niet eens of we wel verzekerd waren. Daar dachten we niet aan. We wilden voetballen.' Nooit verloren Van der Hart speelde tot 1961 uiteindelijk nog 44 wedstrijden in het Nederlands elftal, waarvan 26 als aanvoerder. 'Dat zouden er nu nog meer zijn geweest, maar in die tijd speelde je bij wijze van spreken maar drie keer per jaar. De wedstrijden tegen België waren het belangrijkste. Ik heb twaalf keer tegen België gespeeld en nooit Ajax-internationals tussen 1950 en 1960 (tussen haakjes het aantal interlands) Cock van der Hoeven (3) Jan Potharst (3) Joop Stoffelen (4) Rinus Michels (5) Hans Boskamp (4) Eddy Pieters Graafland (4) Piet van der Kuil (16) Piet van der Kuil speelde ook namens VSV en PSV in Oranje. Cor van der Hart speelde alleen namens Fortuna '54 in Oranje. meegemaakt. 'In Oostenrijk verloren we een belangrijke kwalificatiewedstrijd met 3-2. In de rust stonden we nog met 2-0 voor. De Oostenrijkers begonnen daarop heel vies te schoppen. De meeste spelers van ons waren nog veel te lief. Er was er maar één die overeind bleef in het geweld. Juist ja, ik. Maar alleen kon ik het ook niet. In 1974 was Van der Hart wel op een WK present. 'Dat had ik nooit moeten doen. Ik had in 1973 trainer bij AZ moeten blijven. Maar ik liet me gek maken: wie wil er immers niet werken bij Oranje? Maar ik kreeg er de kans niet om trainer te zijn. Bondscoach Fadrhonc zag achter elke boom een vijand. Op het WK mocht ik tegenstanders analyseren van Michels. Dat vond ik wel leuk. Alleen West-Duitsland heb ik niet gedaan. Dat hoefde niet. Er waren allerlei verwikkelingen, waar ik het liever niet meer over wil hebben. Ik ben naar huis gegaan. Als je lang genoeg iets doet, maak je alles mee. Ik heb tot mijn 61ste in de voetballerij gewerkt. Ajacied ben ik altijd gebleven.' Dat blijkt: de inmiddels 70-jarige Van der Hart is vrijwel iedere dag op Sportpark de Toekomst te vinden. Om te kaarten. 8 AIAV AA A A 7 I KI E AA AAPT A PP I I 1QQQ

AJAX ARCHIEF

Magazine (1987-2007) | 1998 | | pagina 82