verloren. Het hoogtepunt was de 9-1 zege
op 4 oktober 1959. Na tien minuten
stonden we al met 3-0 voor. Faas Wilkes en
ik hadden nog geen bal aangeraakt. Ik zei
tegen hem: "Dat gaat lekker. Ze kunnen
het wel zonder ons." "Maak je geen
zorgen," zei Faas, "ik ga nu wat doen."
Maakt hij prompt een doelpunt. Bij een
9-0 stand hebben we België expres nog een
doelpunt laten maken. 10-0 was te
vernederend geweest.'
Van der Hart heeft de bondscoaches
Friedrich Donenfeld, Max Merkel, George
Hardwick en Elek Schwartz meegemaakt.
'Merkel was verreweg de beste. Dat was een
pure prof, zeker voor zijn tijd. We hebben
veel van hem opgestoken. Je zag het niveau
van het Nederlands elftal fors omhoog
gegaan. De voormalige amateurs gingen
mee met de profs zoals ik. Ik trainde altijd
twee keer per dag. Daarom heb ik het
misschien zo lang volgehouden.
De medische begeleiding was in handen
van masseur Pierre van der Akker. Die
verstond zijn vak goed. Er is wel een keer
een kunstje met me uitgehaald. Voor een
interland tegen België in 1956 was ik
geblesseerd aan mijn knie. Vlak voordat we
de kleedkamer ingingen vroeg Merkel of ik
een kopje koffie wilde. Ik zeg: "Ja, zwart
graag." Ik vermoed dat ze er toch iets in
gedaan hebben, want ik speelde de
wedstrijd van mijn leven. Ik was zo topfit
dat ik de nacht na de wedstrijd geen oog
dicht heb gedaan. Vond ik toch een
professionele actie van Merkel. De kranten
schreven: België - Van der Hart 0-1.'
Een WK heeft Van der Hart als speler niet
Foto: ANP
Cor van der Hart maakte alleen als trainer een WK
mee, in 1974 in West-Duitsland.
hiërarchische verhoudingen te maken. Het
ging vooral om de eer. We kregen 150
gulden voor een overwinning, voor een
gelijkspel 100 en voor een nederlaag 50
gulden. Ik weet eigenlijk niet eens of we
wel verzekerd waren. Daar dachten we niet
aan. We wilden voetballen.'
Nooit verloren
Van der Hart speelde tot 1961 uiteindelijk
nog 44 wedstrijden in het Nederlands
elftal, waarvan 26 als aanvoerder. 'Dat
zouden er nu nog meer zijn geweest, maar
in die tijd speelde je bij wijze van spreken
maar drie keer per jaar. De wedstrijden
tegen België waren het belangrijkste. Ik heb
twaalf keer tegen België gespeeld en nooit
Ajax-internationals tussen 1950 en
1960
(tussen haakjes het aantal interlands)
Cock van der Hoeven (3)
Jan Potharst (3)
Joop Stoffelen (4)
Rinus Michels (5)
Hans Boskamp (4)
Eddy Pieters Graafland (4)
Piet van der Kuil (16)
Piet van der Kuil speelde ook namens
VSV en PSV in Oranje. Cor van der
Hart speelde alleen namens Fortuna '54
in Oranje.
meegemaakt. 'In Oostenrijk verloren we
een belangrijke kwalificatiewedstrijd met
3-2. In de rust stonden we nog met 2-0
voor. De Oostenrijkers begonnen daarop
heel vies te schoppen. De meeste spelers van
ons waren nog veel te lief. Er was er maar
één die overeind bleef in het geweld. Juist
ja, ik. Maar alleen kon ik het ook niet.
In 1974 was Van der Hart wel op een WK
present. 'Dat had ik nooit moeten doen. Ik
had in 1973 trainer bij AZ moeten blijven.
Maar ik liet me gek maken: wie wil er
immers niet werken bij Oranje? Maar ik
kreeg er de kans niet om trainer te zijn.
Bondscoach Fadrhonc zag achter elke boom
een vijand. Op het WK mocht ik
tegenstanders analyseren van Michels. Dat
vond ik wel leuk. Alleen West-Duitsland
heb ik niet gedaan. Dat hoefde niet. Er
waren allerlei verwikkelingen, waar ik het
liever niet meer over wil hebben. Ik ben
naar huis gegaan.
Als je lang genoeg iets doet, maak je alles
mee. Ik heb tot mijn 61ste in de voetballerij
gewerkt. Ajacied ben ik altijd gebleven.' Dat
blijkt: de inmiddels 70-jarige Van der Hart
is vrijwel iedere dag op Sportpark de
Toekomst te vinden. Om te kaarten.
8 AIAV AA A A 7 I KI E AA AAPT A PP I I 1QQQ