ook weer bij. 'Reiziger en Bogarde: de
steunpilaren in de achterhoede van
Barcelona. Nou, we weten intussen
allemaal hoe goed de defensie van
Barcelona in elkaar zit.' En dan John
Veldman, die vanaf het moment dat hij
van Sparta naar Ajax ging bij het
Nederlands elftal zat. 'Dat Veldman niet
eens zeker was van zijn plaats bij Ajax,
interesseerde de bondscoach niet. Meneer
Kluivert is helemaal een mooi geval.
Kluivert dreigt te vertrekken bij AC Milan
als de supporters hem zo blijven
uitjouwen. Bij die club slaken ze een zucht
van verlichting als hij inderdaad
opdondert. "Kluivert zet bondscoach
onder druk", las ik in de krant. Als een
speler van, pak 'm beet, Roda JC in z'n
privé-leven had gedaan wat Kluivert heeft
geflikt, was hij van z'n leven niet meer in
aanmerking gekomen voor het Nederlands
elftal. Giovanni van Bronckhorst moet zes
keer zo goed voetballen als Richard
Witschge wil hij in aanmerking komen
voor het Nederlands elftal. Maar Witschge
bedankt voor het Nederlands elftal omdat
Hiddink zijn vrouw aan de lijn kreeg toen
hij even niet thuis was. Ik vind dat van een
pretentie, ongelooflijk.'
Guus Hiddink zou zijn rug eens moeten
rechten, vindt Cox. Maar de bondscoach
durft niet tegen de stroom in te roeien.
Toen Edgar Davids op het EK in Engeland
aan het muiten sloeg, zegt Cox, had
Hiddink hem voor eens en altijd moeten
verbannen. 'Wie voor de duivel is Edgar
Davids nou? Ik vraag me af wat er was
gebeurd als een Feyenoorder had gezegd:
He must not put his head in other players
asses, of zoiets. Volgens de
perscommentaren was dat rap-taal; in
Amerika gebruikelijke straattaal. Ja, ja,
daarmee is kennelijk alles goedgepraat:
"Het is maar rap-taal.'"
Bennu rechts?
Gerard Cox deinst er niet voor terug de
boel op stang te jagen. Al te opzichtig op de
rem staan, doet hij niet. In al te gewenste
antwoorden heeft hij geen zin. Heeft hij
nooit gedaan ook. Het mapje met oude
interviews, zo verleidelijk om er nog eens
op na te slaan, getuigt ervan. 'Met wat er
over mij is geschreven, kun je het
IJsselmeer dempen. In al die interviews lui
ik ook maar wat aan.' Uitgedaagd door de
dienstdoende verslaggever werd hij
jarenlang op het matje geroepen voor zijn
overstap van de geëngageerde kleinkunst
naar de populaire massacultuur van
hitsingles, speelfilms en tv-humor. En
passant diende hij zich voortdurend te
verdedigen over zijn vermeende switch van
links naar rechts. Wie die gesprekken
terugleest, krijgt de indruk te maken te
hebben met een defensief, verongelijkt
persoon; iemand die zich tekortgedaan
voelt door de 'serieuze pers' en zich
achtervolgd weet door de roddelpers.
Vervelend, zegt Cox, dat die oude
interviews telkens weer opduiken. De tijd
dat hij zich in vraaggesprekken nog wel
eens liet gaan, ligt ver achter hem. 'Zo'n
tien jaar geleden wilde ik nog wel eens
uitvaren over die flauwigheid van "meneer
Cox, vroeger wazzu links en nu bennu
rechts". Ik vraag je: wie is er nog links en
wie is er nog zo links als hij was in de jaren
zestig? Tien jaar terug heb ik gezegd: in het
ergste geval heeft Hans Wiegel inderdaad
gelijk. Ik zal nooit op de WD stemmen, al
was het alleen maar opdat mijn vader zich
niet in zijn graf omkeert. Maar als ik nu
naar de WD kijk, denk ik: je kunt lullen
wat je wilt, maar die partij hoeft tenminste
niet door de bocht. Als de WD in de jaren
zeventig begon over misbruik van de
sociale voorzieningen, stond iedereen op
z'n achterste poten. Zo langzamerhand
weten we allemaal dat er op grote schaal
misbruik van werd en wordt gemaakt.'
De voorlopige 'overwinning' van rechts
betekent voor Cox niet dat alles wat uit die
hoek komt aanwaaien ook terecht of goed
is. Neem nou dat afgezaagde
belastingverhaal van Ronald de Boer, zegt
Cox. 'Die jongen verdient geloof ik drie
'Als er zes
bootjes met
versierde
nichten door
de grachten
van Amsterdam
varen, is het
voorpagina
nieuws.'
AJAX MAGAZINE MAART/APRIL 1998 223
Foto: Wanda Tuerlinckx
