Teleurgesteld, eentje zelfs huilend, waren
de jongens afgedropen. Ze waren groter
dan hij, en eentje had gehuild! Hij
huiverde bij de gedachte. Toch had
niemand medelijden met ze. Hadden ze
zich maar moeten haasten. En nu zou hij
vanmiddag misschien aan de verkeerde
kant van het hek moeten blijven. Het was
allemaal zo oneerlijk.
Het waaide hard. Wind tegen. Hij fietste
uit alle macht. Hij haalde het nooit. Juf had
hem, toen iedereen weg was, gevraagd wat
er aan de hand was. Ze was ongerust. Ze
vond hem de laatste dagen zo afwezig. Had
hij ruzie met iemand? Had hij moeite met
een of ander vak op school? Of was hij
misschien verliefd?
Hij had zijn schouders opgehaald. Had wat
heen en weer staan draaien. Had de punten
van zijn schoenen onderzocht. Maar hij
had niets gezegd. Daar had de juf toch geen
verstand van. Daar kon je toch niet met
haar over praten. Nee, de enige die er alles
van wist, was de trainer. En uitgerekend
die zou hij vandaag misschien niet spreken.
Hij zette nog maar eens aan. Zijn benen
Foto: RBP:/Jan Sterk
deden pijn. Even op de pedalen staan,
strekken en weer verder. Hij moest de
trainer spreken. Nog even en dan was hij
bij het zwembad. Daar moest hij voorbij en
dan bij de eerste stoplichten naar rechts.
Had hij gelukkig een stukje wind mee. Van
daar af was het nog zo'n vijf minuten naar
huis. Hij haalde het nooit. En hij trapte al
zo hard hij kon. Hij had vanmorgen zijn
voetbaltas al ingepakt. Mazzel, dat scheelde
tijd. Hij had hem het liefst mee naar school
genomen. Kon hij meteen door.
'En zeker weer niets eten,' had zijn moeder
gezegd.
Hij had het gewoon stiekem moeten doen.
Buiten adem smakte hij zijn fiets tegen het
schuurtje en rende door de achtertuin de
keuken binnen. Zijn moeder stond
boterhammen te smeren.
'Wat ben jij laat. Wat is er gebeurd?' Met
een handige beweging hield ze hem tegen
en tilde hem op. 'En vanwaar deze haast?'
Ze merkte dat haar zoon eigenlijk te zwaar
voor haar geworden was.
'Mam, laat los. Over een half uur begint de
training'. Hij ontworstelde zich aan haar
greep en vloog de trap op. Zijn tas stond
onder zijn bureautje. Hij griste hem weg en
was alweer op weg naar beneden. In het
voorbijgaan viel zijn blik op zijn wekker.
Hij draaide zich om en keek nog eens.
Kwart over een. En het was zeker
vijfentwintig minuten fietsen.
'Het is kwart over een!' schreeuwde hij,
onthutst.
Hij liet zijn tas vallen. Hij kon zich niet
langer beheersen. Snikkend stortte hij zich
in zijn kussen. Voor het eerst te laat voor
trainen. En nog wel vandaag!
'Vertel me nu eens even wat er aan de hand
is.' Hij had zijn moeder niet de trap op
horen komen. 'Wat is nu precies het
probleem?'
Ze ging naast hem op het bed zitten.
Snotterend kwam hij overeind. Hij veegde
met zijn mouw langs zijn neus en nam een
slokje water dat ze voor hem had
ingeschonken. Dat was lekker. Hij nam
nog een slok en stortte zijn hart uit. Pas
nadat hij het een tweede keer verteld had,
begon ze het te begrijpen.
Ajax moest vanavond tegen FC Bazel
spelen.
Barry Hulshoff kopt
Ajax naar 3-0.
175
MAGAZINE FEBRUARI 1998
