'Spelikootsj' door Rick de Leeuw o Waarom wilde de kleine Rick niet eten? En waarom zei hij, toen de juf Hoogezand-Sappemeer aanwees op de kaart: 'Bazel'? Zijn moeder hield het erop dat de jongen verliefd was. Of was er iets anders aan de hand? Bezorgd keek zi jn moeder naar het bord dat nog onaangeroerd op tafel stond. Patat met kip was toch altijd zijn favoriete eten? Ze wilde de toetjes al halen, en hij had nog niets gegeten. Wat was er toch met die jongen aan de hand? Dit was nu al de tweede avond dat hij alles liet staan. Terwijl zo'n ventje van bijna tien honger als een paard zou moeten hebben. Hij was toch niet ziek? Toen ze opstond van tafel voelde ze even aan zijn voorhoofd. Geen koorts. Wat zou het dan kunnen zijn? Misschien was hij wel verliefd. Zoals hij daar maar wat voor zich uit zat te staren, kon ze alleen dat maar bedenken. Ze dacht terug aan haar eigen eerste liefdes. Toen had ze ook nooit een hap door haar keel kunnen krijgen. Wat een drama's had dat gegeven. 'Zoveel kostelijk voedsel,' had haar vader geschreeuwd. Altijd weer. Als zij lusteloos haar eten heen en weer over haar bord schoof, kwam hij met datzelfde verhaal. 'Zoveel kostelijk voedsel. Weet jij hoeveel mensen een moord zouden doen voor zulk kostelijk voedsel?' Nee. En trouwens, het interesseerde haar op zulke momenten ook niet zoveel. Als ze het wilden hebben, mochten ze het komen halen. Maar ze keek wel uit om dat te zeggen. Toen al had ze zich voorgenomen om, als ze later zelf kinderen zou hebben, het anders te doen. Ze keek vertederd naar haar jongste zoon. Verliefd, dat was het natuurlijk. Opgelucht ruimde ze de tafel af. Ze was benieuwd waar hij eerdaags mee thuis zou komen. Misschien wel dat leuke blonde meisje, die dochter van de bakker. Aardige mensen trouwens, die van de bakker. Veel leuker dan die opschepperige types van de kapper. Die hadden ook een dochter. Maar haar zoon zou toch wel beter weten. Nou ja, het was maar het beste om er nu niet al te veel zorgen over te maken. Zorgen zorgen voor zichzelf. Ze liep met de borden de keuken in. De kip zou ze bewaren, misschien lustte hij er vanavond iets van. Glazig staarde hij de volgende ochtend uit het raam van het klaslokaal. Ze waren bezig met Noord-Nederland. Plaatsnamen. Een makkie. Alleen bij Winschoten en Stadskanaal was het altijd even opletten. Dan had je bijna alle plaatsen gehad en dan zou je zien dat het bij de laatste twee nog fout ging. Winschoten lag aan het Water, daar kon je het aan onthouden. Winschoten, Klaas Nuninga kwam er vandaan. Die voetbalde bij Ajax. Uit Stadskanaal kwam niemand. Juf wees Assen aan. Sies Wever. Hij keek weer naar buiten. Het schoolplein zag er saai uit. De meisjes hadden er nu zelfs al een hinkelbaan getekend. In van die stomme meisjeskleuren. Belachelijk. Vorige maand had het Hoofd van de School nieuwe regels gemaakt. Er mocht op het schoolplein niet meer gevoetbald worden. Daar kwamen alleen maar ongelukken van. Het schoolplein was er voor iedereen. Sindsdien was het plein van de meisjes. Het Hoofd van de School hield niet van voetbal. Hij probeerde zich voor te stellen hoe het was om niet van voetballen te houden. Wat deed je dan, als je uit school kwam? En wie wilde je zijn in de pauze? En voor wie was je, als Studio Sport op tv was? En was je dan niet zenuwachtig voor de wedstrijd van vanavond? 'Rick, mogen we misschien weten wat er zo belangrijk is?' Juf keek hem streng aan. Haar aanwijsstok rustte op Hoogezand- Sappemeer. Hij schrok. 'Bazel, juffrouw,' antwoordde hij naar waarheid. De klas barstte in lachen uit. 'Hoogezand-Sappemeer!' verbeterde de juffrouw. 'Jij blijft vanmiddag maar even na, dan zullen we zien of je nog steeds zo grappig bent!' De klas was op slag stil. Nablijven op woensdag was het ergste wat je kon overkomen. Om half twee begon het trainen, en als je te laat was mocht je er niet meer bij. 'Als je de training niet belangrijk genoeg vindt, blijf je maar weg,' zei de trainer altijd. En gelijk had-ie. Het was hem nog nooit gebeurd. Gelukkig maar. Hij had het wel eens gezien, dat er jongens te laat waren geweest. Bij het hek had de terreinknecht gestaan, vinger op zijn horloge. 'Jullie zijn verkeerd. FC Te Laat is hier niet Jc kon aan zijn gezicht zien dat hij het gcéii i, uk kul wehje vond. Maar hij was onverbiddelijk geweest. 174 AJAX MAGAZINE FEBRUARI 1998

AJAX ARCHIEF

Magazine (1987-2007) | 1998 | | pagina 174