iedereen. Ik probeerde er het leukste van te maken. Probeerde de boel een beetje te verzieken. Maar wel altijd zo dat ik er niet werd uitgestuurd. Op de lagere school ben ik eens psychologische getest. Een van de uitkomsten was: "Theo weet alles naar het humoristische te relativeren". Het zat er al vroeg in.' Voetballen deed hij tot z'n veertiende. Als 'harde werker' bij VOW, Veghel Oranje Wit. Met gemak hield en houdt hij een bal honderd keer hoog op z'n voet, maar handballen ging hem nu eenmaal beter af. 'Tot mijn 21ste heb ik gehandbald, ja, slik maar even. Maar ik was echt goed hoor, linkeropbouwer bij Helios '72, derde divisie.' Hoe goed Maassen ook kon handballen, voetbal was van grotere betekenis. Het leverde zelfs een substantiële bijdrage aan scherp. Ik ben geen echte supporter meer.' Nou ja, als hij echt moet kiezen, dan maar voor PSV. Vanwege Berry van Aerie. Berry van Aerle, op wie Theo verliefd werd. Liefde verdraagt geen ratio, maar sinds Maassen weet dat Berry van Aerle als postbode door het leven gaat heeft hij ook een verklaring voor die liefde. 'Pretentie is het meest irritante wat er is. Of het nu gaat om Ajax, muziek of theater, zodra iets of iemand pretentieus wordt, haak ik af. Pretentie maakt dingen lelijk; meestal juist de dingen die eigenlijk erg mooi zijn. Berry van Aerle is iemand zonder pretentie. Berry van Aerle maakte deel uit van de ploeg die in '88 Europees kampioen werd. Nu is hij postbode. Pijnlijk, zou je denken. Maar dat vindt Berry niet. Ik kom hem wel eens tegen. Ik ben ervan overtuigd dat hij hartstikke gelukkig is. De meeste spelers lopen rond met vrouwen die eigenlijk veel te mooi zijn. Berry van Aerle is getrouwd met een vrouw met wie hij ook was getrouwd als hij géén voetballer was geweest. Veel zieliger is iemand als Ruud Gullit, die nu weer rondloopt met een meisje van 19 dat hij zwanger heeft gemaakt terwijl er ook nog twee andere vrouwen met kinderen van hem zijn vorming. 'Dankzij voetballen heb ik vertrouwen in mezelf gehouden. Op de lagere school haalde ik wel goede cijfers, maar ik had nogal problemen met mijn concentratie. Maar als ik één keer Voetbal International had gelezen, kon ik de gehele inhoud moeiteloos navertellen. Maar dan ook echt helemaal. Ik wist de cijfers die de spelers kregen, ik wist de uitslag van Servette tegen Young Boys en wist wie de reservespelers van FC VW waren. Voor mij was dat het bewijs dat ik niet helemaal stom was.' Heel extreem Toen hij jong was, was iedereen in zijn omgeving voor PSV. Theo niet. Hij was voor Ajax. Dwars gedrag dat, zegt hij, te verklaren is omdat hij werd geboren in Oegstgeest en daardoor een import- Brabander is. 'Ik haatte PSV. Heel extreem. Ik was net zo anti-PSV, als ik vóór Ajax was. PSV had een goede ploeg, begin jaren tachtig. Ik werd er gek van, ik kon er niet tegen. Speelden ze tegen Ajax, dan was Ajax altijd beter. Maar dan was er weer een klote-counter van Hallvar Thoresen waardoor PSV in de 87ste minuut toch won. Een ramp.' Maassens liefde voor Ajax leek er een voor het leven. Maar plotseling liep de relatie stuk. Niet zijn schuld, maar die van Ajax. Met een interview in Voetbal International overspeelde de club zo'n drie jaar geleden op belachelijke wijze haar kaarten, vindt Maassen. 'Boven dat verhaal stond zoiets als "Wij zijn de besten". Verder was het een pleidooi om "koninklijk" te worden, zoals Real Madrid. Walgelijk. Als supporter hoor je bij een club, maar toen ik dat las dacht ik "bij dat soort mensen wil ik niet horen". Ajax voetbalde op dat moment soms fantastisch. Maar voor een supporter is er altijd meer dan alleen dat goede voetbal. Wij zijn de besten - wat een hoogmoed! Als zulke dingen worden geroepen, wil je ook iemand naar beneden zien donderen. Hun straf was het klote seizoen dat ze vorig jaar hadden.' Maassen kon plotseling niet meer van Ajax houden, ook al vindt hij dat Ajax nog steeds het mooiste voetbal speelt en nog steeds de leukste spelers heeft. Ajax inruilen voor een ander, PSV bijvoorbeeld, kan hij ook niet. 'Het ligt niet meer zo AJAX MAGA7INF I A N II A R I 199» 223

AJAX ARCHIEF

Magazine (1987-2007) | 1998 | | pagina 223