Iemand die voorzitter wil worden van een voetbalclub, moet je het per definitie niet laten worden eigenlijk oplevert. 'Zevenhonderdvijftig gulden? Niet veel. Ik schrijf voor PSV Inside. Vijfhonderd gulden voor een stukje van één bladzijde. Maar ja, jij heet ook geen Theo Maassen, hè?' Daarna: 'Overigens wel een enorme eer om in het Ajax Magazine te staan.' Opvallend, en de Heer zij gedankt: Theo Maassen bespaart zijn gehoor liedjes, de plaag die het Nederlandse cabaret van oudsher zo teistert. Maassen is in zijn shows op zoek naar contact met zijn publiek (vooral het vrouwelijk deel ervan), stelt vragen en verwacht daarop ook antwoorden. 'Improvisatie maakt het voor mij spannender. Het lijkt me oersaai als ik honderd keer precies hetzelfde programma, met precies dezelfde gebaartjes, moet spelen. Trouwens, de situatie is telkens anders: ander publiek, andere zaal en omdat ik niet zo stabiel ben, voel ik me iedere keer ook net even anders. Veertig wedstrijden voetballen volgens het 4-3-3-systeem is ook iedere keer weer anders.' Maassen wil iets moois maken; iets wat eerlijk is en iets wat de strijd aangaat met die totale liefdeloosheid. Tegenover alle lelijkheid en slechtheid in de wereld, zegt het niet') zich. Geliefde thema's: seks, eenzaamheid, materialisme, stompzinnigheid en voetbal. Wat Maassen op het podium vertelt slaat aan. De honderd voorstellingen van zijn tweede programma, Neuk het systeem, waren alle uitverkocht. Begin december is hij begonnen aan een serie van 25 try-outs van zijn derde show, De onverschrokken Ruwe Pit. Op 3 maart gaat Ruwe Pit in première in Amsterdam, waarna nog zestig voorstellingen volgen in het land. De roem is Theo Maassen vooruitgesneld: alle voorstellingen zijn op voorhand uitverkocht. De programma's van Maassen hebben weinig van doen met de keiharde, dagelijkse actualiteit. Hij doet hooguit iets met de 'tijdgeest'. Op het rommelige toneel hangt hij onderuit op een bank, opent af en toe een pijpje bier en praat losjes en in geestige oneliners met de zaal. Het verschil tussen de Theo Maassen op het podium en de Theo Maassen in zijn eigen huis is niet groot. Hij zegt wat, hij vraagt af en toe wat. Direct, zonder omhaal. Vanaf het podium vraagt hij aan een meisje uit de zaal of zij met hem wil tongen. Vanuit z'n huiskamer informeert Maassen wat zo'n interview nu een zo goed mogelijk elftal op het veld zetten?' Theo Maassen snapt het niet. Voor even gaat hij op de stoel van therapeut zitten. 'Het heeft te maken met ego. Het heeft ermee te maken dat zo'n man trots wil zijn op zichzelf. Het heeft ook te maken met ontevredenheid. Mensen zijn nooit tevreden met zichzelf. Hoe rijk ze ook zijn. Mensen willen altijd meer. Het is hebzucht, maar een hebzucht die niets met geld heeft te maken. Vooral mensen die presteren willen altijd meer. Dat is de frons van Frank en Ronald de Boer. Zij zijn nooit tevreden. Daarom zijn het zulke goede topsporters. Er bestaan ook cabaretiers die tevreden zijn. Afschuwelijk om naar te kijken. Neem Jiskefet. Die jongens waren in het begin briljant. Je zag ze na verloop van tijd zelf ook denken "het is goed wat wij doen". Op dat moment werd hun programma totaal oninteressant.' Ruwe Pit Zelfgenoegzaamheid is de dood in de pot, ontevredenheid werkt productief. Theo Maassen is niet tevreden. In zijn twee soloprogramma's die hij tot nu toe deed verbaast en verwondert Maassen ('Ik snap AJAX MAGAZINE JANUARI 1998 221

AJAX ARCHIEF

Magazine (1987-2007) | 1998 | | pagina 221