Iemand die
voorzitter wil worden van
een voetbalclub, moet je het
per definitie niet
laten worden
eigenlijk oplevert. 'Zevenhonderdvijftig
gulden? Niet veel. Ik schrijf voor PSV
Inside. Vijfhonderd gulden voor een stukje
van één bladzijde. Maar ja, jij heet ook
geen Theo Maassen, hè?' Daarna:
'Overigens wel een enorme eer om in het
Ajax Magazine te staan.'
Opvallend, en de Heer zij gedankt: Theo
Maassen bespaart zijn gehoor liedjes, de
plaag die het Nederlandse cabaret van
oudsher zo teistert. Maassen is in zijn
shows op zoek naar contact met zijn
publiek (vooral het vrouwelijk deel ervan),
stelt vragen en verwacht daarop ook
antwoorden. 'Improvisatie maakt het voor
mij spannender. Het lijkt me oersaai als ik
honderd keer precies hetzelfde
programma, met precies dezelfde
gebaartjes, moet spelen. Trouwens, de
situatie is telkens anders: ander publiek,
andere zaal en omdat ik niet zo stabiel ben,
voel ik me iedere keer ook net even anders.
Veertig wedstrijden voetballen volgens het
4-3-3-systeem is ook iedere keer weer
anders.'
Maassen wil iets moois maken; iets wat
eerlijk is en iets wat de strijd aangaat met
die totale liefdeloosheid. Tegenover alle
lelijkheid en slechtheid in de wereld, zegt
het niet') zich. Geliefde
thema's: seks, eenzaamheid,
materialisme, stompzinnigheid en
voetbal. Wat Maassen op het podium
vertelt slaat aan. De honderd
voorstellingen van zijn tweede programma,
Neuk het systeem, waren alle uitverkocht.
Begin december is hij begonnen aan een
serie van 25 try-outs van zijn derde show,
De onverschrokken Ruwe Pit. Op 3 maart
gaat Ruwe Pit in première in Amsterdam,
waarna nog zestig voorstellingen volgen in
het land. De roem is Theo Maassen
vooruitgesneld: alle voorstellingen zijn op
voorhand uitverkocht.
De programma's van Maassen hebben
weinig van doen met de keiharde,
dagelijkse actualiteit. Hij doet hooguit iets
met de 'tijdgeest'. Op het rommelige toneel
hangt hij onderuit op een bank, opent af
en toe een pijpje bier en praat losjes en in
geestige oneliners met de zaal. Het verschil
tussen de Theo Maassen op het podium en
de Theo Maassen in zijn eigen huis is niet
groot. Hij zegt wat, hij vraagt af en toe wat.
Direct, zonder omhaal. Vanaf het podium
vraagt hij aan een meisje uit de zaal of zij
met hem wil tongen. Vanuit z'n huiskamer
informeert Maassen wat zo'n interview nu
een zo goed mogelijk elftal
op het veld zetten?'
Theo Maassen snapt het niet. Voor
even gaat hij op de stoel van therapeut
zitten. 'Het heeft te maken met ego. Het
heeft ermee te maken dat zo'n man trots
wil zijn op zichzelf. Het heeft ook te maken
met ontevredenheid. Mensen zijn nooit
tevreden met zichzelf. Hoe rijk ze ook zijn.
Mensen willen altijd meer. Het is hebzucht,
maar een hebzucht die niets met geld heeft
te maken. Vooral mensen die presteren
willen altijd meer. Dat is de frons van
Frank en Ronald de Boer. Zij zijn nooit
tevreden. Daarom zijn het zulke goede
topsporters. Er bestaan ook cabaretiers die
tevreden zijn. Afschuwelijk om naar te
kijken. Neem Jiskefet. Die jongens waren
in het begin briljant. Je zag ze na verloop
van tijd zelf ook denken "het is goed wat
wij doen". Op dat moment werd hun
programma totaal oninteressant.'
Ruwe Pit
Zelfgenoegzaamheid is de dood in de pot,
ontevredenheid werkt productief. Theo
Maassen is niet tevreden. In zijn twee
soloprogramma's die hij tot nu toe deed
verbaast en verwondert Maassen ('Ik snap
AJAX MAGAZINE JANUARI 1998
221
