Foto: Piet van 't Klooster dat een tenor ten gehore brengt. Een aria van een paar minuten, die moet eindigen in een lang aangehouden hoge noot, dat is alles. En als je goed getrainde stembanden hebt, zijn er hele volksstammen die ervoor zorgen dat jouw boterham flink belegd is. Zo ook het volk van de BBC. Dat gebruikte de door Pavarotti gezongen aria Nessun Dorma - Vincero! Ik zal winnen! - als muzikale ondersteuning bij de leader van het WK '90. Gelardeerd met schitterende historische voetbalbeelden van Pele, Cruijff en Maradona werd die aria algemeen bezit. Hij kwam drie weken lang elke dag tien keer voorbij, of we het nu wilden of niet. De hoeveelheden kippenvel waren niet aan te slepen. Pavarotti werd cultureel onderdeel van de voetbalsport. Voorafgaand aan de halve finale Italië - Engeland en uit handen van Bobby Charlton mocht de kolos uit Modena zelfs een platinaplaat in ontvangst nemen. In de jaren daarna ontpopte het operafenomeen zich tot een ware globetrotter, niet in de laatste plaats aangemoedigd door zijn New Yorkse impresariaat. De hele wereld reisde hij af, deed overal braaf zijn nummertjes, dikwijls vergezeld door zijn vriendjes José Castreras en Placenta Domingo, en werd een attractie die iedereen wilde zien. Wij ook. Dus toen hij de Arena aandeed, aarzelden we geen seconde en kochten kaartjes. Geknoei De zon scheen hevig, die gedenkwaardige 30ste april van dit jaar. Misschien wel een beetje te hevig, want de Arena was niet donker te krijgen. Er waren grote zwarte doeken opgehangen die voor enige duisternis moesten zorgen en tegelijk de akoestiek gunstig moesten beïnvloeden. Want als je naar een concert van Pavarotti gaat, wil je toch eerst en vooral ongestoord Op 30 april 1997 was het weer 11 oktober 1967. Als een granaat is de bal ingeslagen achter de Madrileense keeper Junquera. Henk Groot heeft zich, de armen in triomf omhoog, al omgekeerd. naar hem kunnen luisteren. Een misrekening, zo bleek. Nog nooit was de Arena zo sfeerloos, zo kil en zo absoluut ongeschikt voor een concert geweest. Vooral ook omdat er maar 20.000 plaatsen bezet waren. Dat wil zeggen dat er 30.000 plaatsen niet bezet waren. Dit was vijf tegen vijf over een heel veld, dit was de Holland Acht met z'n drieën. Geen eer aan te behalen. Bovendien vonden medewerkers van de Arena het nodig om tijdens het gehele concert luidruchtig met afvalcontainers te slepen over de aluminium vloer die over het veld was gelegd. Buitengewoon storend en beledigend voor artiesten en publiek. En dan zwijg ik nog maar over het gedender AJAX MAGAZINE OKTOBER 1997

AJAX ARCHIEF

Magazine (1987-2007) | 1997 | | pagina 213