Foto: Piet van 't Klooster
dat een tenor ten gehore brengt. Een aria
van een paar minuten, die moet eindigen
in een lang aangehouden hoge noot, dat is
alles. En als je goed getrainde stembanden
hebt, zijn er hele volksstammen die ervoor
zorgen dat jouw boterham flink belegd is.
Zo ook het volk van de BBC. Dat gebruikte
de door Pavarotti gezongen aria Nessun
Dorma - Vincero! Ik zal winnen! - als
muzikale ondersteuning bij de leader van
het WK '90. Gelardeerd met schitterende
historische voetbalbeelden van Pele, Cruijff
en Maradona werd die aria algemeen bezit.
Hij kwam drie weken lang elke dag tien
keer voorbij, of we het nu wilden of niet.
De hoeveelheden kippenvel waren niet aan
te slepen. Pavarotti werd cultureel
onderdeel van de voetbalsport.
Voorafgaand aan de halve finale Italië -
Engeland en uit handen van Bobby
Charlton mocht de kolos uit Modena zelfs
een platinaplaat in ontvangst nemen.
In de jaren daarna ontpopte het
operafenomeen zich tot een ware
globetrotter, niet in de laatste plaats
aangemoedigd door zijn New Yorkse
impresariaat. De hele wereld reisde hij af,
deed overal braaf zijn nummertjes, dikwijls
vergezeld door zijn vriendjes José Castreras
en Placenta Domingo, en werd een
attractie die iedereen wilde zien. Wij ook.
Dus toen hij de Arena aandeed, aarzelden
we geen seconde en kochten kaartjes.
Geknoei
De zon scheen hevig, die gedenkwaardige
30ste april van dit jaar. Misschien wel een
beetje te hevig, want de Arena was niet
donker te krijgen. Er waren grote zwarte
doeken opgehangen die voor enige
duisternis moesten zorgen en tegelijk de
akoestiek gunstig moesten beïnvloeden.
Want als je naar een concert van Pavarotti
gaat, wil je toch eerst en vooral ongestoord
Op 30 april 1997 was het weer 11 oktober 1967.
Als een granaat is de bal ingeslagen achter de
Madrileense keeper Junquera. Henk Groot heeft
zich, de armen in triomf omhoog, al omgekeerd.
naar hem kunnen luisteren. Een
misrekening, zo bleek. Nog nooit was de
Arena zo sfeerloos, zo kil en zo absoluut
ongeschikt voor een concert geweest.
Vooral ook omdat er maar 20.000 plaatsen
bezet waren. Dat wil zeggen dat er 30.000
plaatsen niet bezet waren. Dit was vijf
tegen vijf over een heel veld, dit was de
Holland Acht met z'n drieën. Geen eer aan
te behalen. Bovendien vonden
medewerkers van de Arena het nodig om
tijdens het gehele concert luidruchtig met
afvalcontainers te slepen over de
aluminium vloer die over het veld was
gelegd. Buitengewoon storend en
beledigend voor artiesten en publiek. En
dan zwijg ik nog maar over het gedender
AJAX MAGAZINE OKTOBER 1997
