In de Nederlandse pers werd de bond aangevallen voor zijn aperte krenterigheid om een hele selectie lekker goedkoop op een bedompte boot te zetten, maar harder nog was men voor de spelers. De Telegraaf noemde De Natris c.s. zelfs bolsjewisten. Leo Lauer, nationalist van het zuiverste water, schreef in Revue der Sporten: 'Onze landszonen bespuwden en verscheurden in figuurlijken zin hun eigen vlag. Uit naam van heel het vaderland: dezen Hollanders dank!' Was Jan de Natris een bolsjewist? Een proleet? Hij was onmiskenbaar een jongen van het volk, een zeer begaafd voetballer en tegelijk een zeer nukkig mens. Het establishment had minder op met Jen. 'Het was een goed debuut voor deze populaire, maar helaas wat humeurige speler' chroniqueurde Van Emmenes na De Natris' eerste interland. En later, van dezelfde schrijver: 'De Natris hoort natuurlijk in het beste Nederlands elftal van alle tijden thuis. Niet alleen vanwege zijn 23 internationale wedstrijden - een aantal, dat misschien wel dubbel zo hoog zou zijn geweest als dat dekselse humeur hem niet dwars had gezeten - maar ook op grond van zijn werkelijk grote capaciteiten. Hij was een rasvoetballer van het zuiverste water, volkomen tweebenig, buitengewoon snel, buitengewoon handig met de bal, meester in het geven van voorzetten, steeds er op bedacht door middel van zuivere, harde schoten het doel te belagen. Ja, dat humeur, daar had hij wat mee te stellen, dat was oorzaak, dat hij soms in een wedstrijd totaal niets presenteerde. Maar in andere onderscheidde hij zich buitengewoon en er zijn mensen genoeg te vinden, die hem als de beste Nederlandse voetballer van alle tijden beschouwen.' Niet bij Vitesse dan toch. De club uit Arnhem vierde in 1992 het honderdjarig bestaan, onder meer met de uitgave van een eeuwboek. De naam De Natris komt er in het geheel niet in voor, terwijl Vitesse in de superbe linksbuiten op zeker moment toch een international rijker werd. De transfer van Ajax naar Vitesse ging overigens ook al weer typisch a la De Natris; precies een dag voordat de competitie zou beginnen, meldde De Natris het bestuur van Ajax dat hij bij Vitesse ging spelen. Eerder was hij al eens opgestapt om bij De Spartaan te gaan voetballen. Na een jaar was Jen weer thuis. Dit keer leek dat uitgesloten; woedend deelde Ajax de linksbuiten mee dat hij nooit, nooit meer een voet in de Meer hoefde te zetten. Een jaar later was De Natris weer terug bij Ajax. (Noot: bedoeld is het oude houten stadion aan de Middenweg; de Meer werd pas in 1934 in gebruik genomen, red) Op en af, anders ging het niet bij Johannes Daniël de Natris, geliefd en gevreesd, altijd controversioneel. Twee keer eiste hij de aandacht tijdens wedstrijden met Ajax tegen HW. Bij een uitwedstrijd tegen de 'Groote Haagsche' in het seizoen '20-'21 De gouden Ajax-ploeg die twee maal achtereen kampioen van Nederland werd, Staande tweede van links Jan de Naris. AJAX MAGAZINE OKTOBER 1997 147 Foto: Archief Ajax

AJAX ARCHIEF

Magazine (1987-2007) | 1997 | | pagina 147