Patrick
Of Patrick Kluivert door bondscoach
Guus Hiddink geselecteerd moest worden
voor de cruciale WK-kwalificatiewedstrijd
tegen België of juist niet, heeft de
gemoederen in voetballand lange tijd weer
enorm en buiten proporties - zoals we van
voetballand gewend zijn - beziggehouden.
We moeten tenslotte in de kroeg ergens
over kunnen kletsen en in onze kolommen
ergens over kunnen schrijven. En het één
versterkt het ander, want de
stukjesschrijver vangt in de kroeg eens wat
op, beschouwt wat hij hoort aan zijn
stamtafel als een door eigen research
vergaard bewijs van gesundenes
Volksentpfinden, gebruikt de
borreltafelwijsheden in de vorm van
frasen als 'Iedereen is er zo
langzamerhand toch wel van overtuigd dat
de maat vol is' dankbaar voor zijn stukje,
dat vervolgens de volgende dag aan
dezelfde stamtafel gelezen en met een 'Zie
je wel, het staat in de krant' ontvangen
wordt. Zo ontstaan de hetzes. Maar ook:
arm voetbalwereldje! Zo zit je nu eenmaal
in elkaar. De waarheid is dat er over
voetbal wel veel geluld wordt, maar er niet
veel zinnigs over te lullen valt. Want de
grootste waarheid is nu eenmaal dat de bal
rond is, wat het mooiste en meest
veelzeggende cliché uit de hele
voetbalwereld is. En die telt er nogal wat,
van 'Er zijn in voetbal drie mogelijkheden:
winnen, verliezen of een gelijkspelletje'
(Rinus Michels) tot 'Het enige wat we
zeker weten is dat je het met die Russen
nooit zeker weet' (Rinus Michels), wat
allemaal op hetzelfde neerkomt.
Maar nu kwam De Telegraaf met het
ethische aspect. Wij boerenlullen van de
borreltafel hadden het van geen ander
medium verwacht.
Wij lullen maar, ongeremd door kennis en
gevoed door de behoefte aan gemakkelijke
halve waarheden, echter zonder de
behoefte van de combinatie van beide ons
beroep te maken. Zo niet De Telegraaf, die
zo wakker was ons wakker te schudden uit
onze roes-dromen aan de borreltafel.
'Stel je voor,' mijmerden wij, 'dat Patje,
die in Italië natuurlijk een valse start
