Het moment van
Joop de Vries
Het moment
door Klaas Vos
Onlangs is hij 55 jaar geworden. En hij is al
41 jaar lid van Ajax. Een waardig lid van de
bordjesclub dus. Maar het bijzondere aan
deze ras-Ajacied is dat hij nog steeds
voetbalt. Als linksback speelt hij nog
immer z'n wedstrijden in Ajax zaterdag 4,
met onder andere Dick Schoenaker, Keje
Molenaar en Hanny Das. Zelfs voor Ajax is
dit uniek: niemand anders die zo lang al
voetballend lid is. Het moment van een
echte 'amateur', een liefhebber in hart en
nieren. Het moment van Joop de Vries.
'Toen ik met m'n ouders als jochie van
dertien weer terug verhuisde van Den
Bosch naar Amsterdam, wilde ik maar bij
één club voetballen: Ajax. In Den Bosch
speelde ik bij Wilhelmina. Eerder in
Amsterdam bij SDW. Maar toen we weer
terugkwamen moest het per se Ajax zijn.
Niet om een speciale speler, idolen had ik
niet, maar om de club zelf, de kracht, de
uitstraling ervan. Ik meldde me aan voor
een proefwedstrijd en ik werd
aangenomen. En ik ben er nooit meer
weggegaan. Ik wilde ook niet weg, hoewel
ik als senior best aanbiedingen heb gehad
van sterke amateurclubs. Ik had het veel te
veel naar m'n zin bij Ajax en dat heb ik nog
steeds. Terwijl ik nooit de echte top heb
gehaald. Ik heb wel altijd op het hoogste
amateurniveau binnen Ajax gespeeld, in
het derde. Twaalf jaar lang. En altijd in de
voor ons hoogst haalbare klasse. Als derde
elftal konden we nooit doorstoten naar de
allerhoogste klasse van het amateurvoetbal,
terwijl we die teams wel aan konden. Dat
bleek in vriendschappelijke wedstrijden die
we tegen ze speelden. We werden vaak
kampioen. Wij of het derde van Volendam,
want dat had ook altijd een sterk team.
Jongens die het uitgaansleven op De Dijk
belangrijker vonden dan een carrière, maar
wel heel goed konden voetballen. Hoewel
met kleine cijfers, verloren we daar toch
vaak van, vooral uit.
Ik ben bij Ajax als rechtsbuiten begonnen,
heb later bijna op alle plaatsen gespeeld,
maar tijdens m'n beste jaren was ik een
halfspeler, een type a la Bennie Muller, een
echte kuitenbijter.
Er is een moment geweest dat het niet veel
gescheeld heeft dat ik bij de profselectie
kwam.
Rinus Michels was de hoofdtrainer en
Bobby Haarms één van z'n assistenten.
Bob trainde ons team ook en hij zag wat in
mij. Hij heeft me ook bij Michels
aanbevolen. Michels oordeelde ook gunstig
over mij, alleen toen hij m'n leeftijd
hoorde - ik was toen 26 -, vond-ie me al te
oud.
Nu ik het over Bob Haarms heb, dan moet
ik zeggen dat ik niet zozeer een speciaal
moment heb, maar dat er een speciale vent
is die de mooiste herinneringen bij me
boven roept. Ik heb- uiteraard - heel veel
trainers gehad, onder wie Han
Grijzenhout, Jany van de Veen, Cees
Groot, Bennie Muller en Henk
Buskermolen, nog steeds de trainer van
ons elftal, Ajax 4. En ik heb altijd met heel
veel plezier onder hen getraind, maar
Bobby springt er toch boven uit.
Hij was zeer streng, hij kon keihard wezen,
maar het is een man met gevoel voor z'n
mensen.
Hij was toch altijd één met zijn jongens.
Keihard trainen, spijkerharde discipline,
maar je kon ook ontzettend veel schik met
hem hebben.
Ik weet nog goed dat ik een keer vijf
minuten te laat was. Bob is een man van de
tijd. Daar valt geen minuutje mee te
sjoemelen. Ik kreeg toch op m'n falie, ik
heb de eerste helft ook niet meegedaan. Al
had hij me hard nodig, discipline stond
voorop. Maar daarna was het dan ook over
en had ik weer de grootste lol met hem.
Daarom is de band met Bob tot de dag van
vandaag gebleven.
Vijfjaar geleden, toen ik vijftig werd, heeft
hij samen met m'n vrouw voor een
geweldig feest gezorgd. Ze hebben allemaal
oud-ploeggenoten van me opgespoord en
een wedstrijd georganiseerd.
Op het hoofdveld! Op het heilige gras van
De Meer! Louis van Gaal, die toestemming
moest geven, had aanvankelijk z'n
bedenkingen. Maar Bob heeft het bij hem
doorgedrukt: een man die al zo lang met
ere het Ajax-shirt droeg, verdiende dat.
Daarvoor moest ook Van Gaal wel buigen.
Van Hennie Henrichs heb ik toen
trouwens het nieuwe Ajax-embleem in
glas-en-lood gehad op een rood-witte
achtergrond. Daarom hangen hier in de
kamer ook twee bordjes: die van 25- en die
van 40-jaar lidmaatschap.
Nee, Ajax is mijn leven. Dat is eigenlijk één
groot moment. Met alles wat ik met Bob
heb gehad als absoluut hoogtepunt.'