Het moment van Joop de Vries Het moment door Klaas Vos Onlangs is hij 55 jaar geworden. En hij is al 41 jaar lid van Ajax. Een waardig lid van de bordjesclub dus. Maar het bijzondere aan deze ras-Ajacied is dat hij nog steeds voetbalt. Als linksback speelt hij nog immer z'n wedstrijden in Ajax zaterdag 4, met onder andere Dick Schoenaker, Keje Molenaar en Hanny Das. Zelfs voor Ajax is dit uniek: niemand anders die zo lang al voetballend lid is. Het moment van een echte 'amateur', een liefhebber in hart en nieren. Het moment van Joop de Vries. 'Toen ik met m'n ouders als jochie van dertien weer terug verhuisde van Den Bosch naar Amsterdam, wilde ik maar bij één club voetballen: Ajax. In Den Bosch speelde ik bij Wilhelmina. Eerder in Amsterdam bij SDW. Maar toen we weer terugkwamen moest het per se Ajax zijn. Niet om een speciale speler, idolen had ik niet, maar om de club zelf, de kracht, de uitstraling ervan. Ik meldde me aan voor een proefwedstrijd en ik werd aangenomen. En ik ben er nooit meer weggegaan. Ik wilde ook niet weg, hoewel ik als senior best aanbiedingen heb gehad van sterke amateurclubs. Ik had het veel te veel naar m'n zin bij Ajax en dat heb ik nog steeds. Terwijl ik nooit de echte top heb gehaald. Ik heb wel altijd op het hoogste amateurniveau binnen Ajax gespeeld, in het derde. Twaalf jaar lang. En altijd in de voor ons hoogst haalbare klasse. Als derde elftal konden we nooit doorstoten naar de allerhoogste klasse van het amateurvoetbal, terwijl we die teams wel aan konden. Dat bleek in vriendschappelijke wedstrijden die we tegen ze speelden. We werden vaak kampioen. Wij of het derde van Volendam, want dat had ook altijd een sterk team. Jongens die het uitgaansleven op De Dijk belangrijker vonden dan een carrière, maar wel heel goed konden voetballen. Hoewel met kleine cijfers, verloren we daar toch vaak van, vooral uit. Ik ben bij Ajax als rechtsbuiten begonnen, heb later bijna op alle plaatsen gespeeld, maar tijdens m'n beste jaren was ik een halfspeler, een type a la Bennie Muller, een echte kuitenbijter. Er is een moment geweest dat het niet veel gescheeld heeft dat ik bij de profselectie kwam. Rinus Michels was de hoofdtrainer en Bobby Haarms één van z'n assistenten. Bob trainde ons team ook en hij zag wat in mij. Hij heeft me ook bij Michels aanbevolen. Michels oordeelde ook gunstig over mij, alleen toen hij m'n leeftijd hoorde - ik was toen 26 -, vond-ie me al te oud. Nu ik het over Bob Haarms heb, dan moet ik zeggen dat ik niet zozeer een speciaal moment heb, maar dat er een speciale vent is die de mooiste herinneringen bij me boven roept. Ik heb- uiteraard - heel veel trainers gehad, onder wie Han Grijzenhout, Jany van de Veen, Cees Groot, Bennie Muller en Henk Buskermolen, nog steeds de trainer van ons elftal, Ajax 4. En ik heb altijd met heel veel plezier onder hen getraind, maar Bobby springt er toch boven uit. Hij was zeer streng, hij kon keihard wezen, maar het is een man met gevoel voor z'n mensen. Hij was toch altijd één met zijn jongens. Keihard trainen, spijkerharde discipline, maar je kon ook ontzettend veel schik met hem hebben. Ik weet nog goed dat ik een keer vijf minuten te laat was. Bob is een man van de tijd. Daar valt geen minuutje mee te sjoemelen. Ik kreeg toch op m'n falie, ik heb de eerste helft ook niet meegedaan. Al had hij me hard nodig, discipline stond voorop. Maar daarna was het dan ook over en had ik weer de grootste lol met hem. Daarom is de band met Bob tot de dag van vandaag gebleven. Vijfjaar geleden, toen ik vijftig werd, heeft hij samen met m'n vrouw voor een geweldig feest gezorgd. Ze hebben allemaal oud-ploeggenoten van me opgespoord en een wedstrijd georganiseerd. Op het hoofdveld! Op het heilige gras van De Meer! Louis van Gaal, die toestemming moest geven, had aanvankelijk z'n bedenkingen. Maar Bob heeft het bij hem doorgedrukt: een man die al zo lang met ere het Ajax-shirt droeg, verdiende dat. Daarvoor moest ook Van Gaal wel buigen. Van Hennie Henrichs heb ik toen trouwens het nieuwe Ajax-embleem in glas-en-lood gehad op een rood-witte achtergrond. Daarom hangen hier in de kamer ook twee bordjes: die van 25- en die van 40-jaar lidmaatschap. Nee, Ajax is mijn leven. Dat is eigenlijk één groot moment. Met alles wat ik met Bob heb gehad als absoluut hoogtepunt.'

AJAX ARCHIEF

Magazine (1987-2007) | 1997 | | pagina 164