Duomo binnen, wat volgens alle reisgidsjes
beslist moet, omdat we anders heel wat
missen van Milaan. De gidsjes hebben
gelijk: de Duomo van binnen zien is een
belevenis. We vallen stil van verwondering.
Het katholicisme ontleent zijn
bestaansrecht aan de vrees voor de gesel
Gods, en die wordt als een natte deken om
ons heen geslagen zodra we deze circustent
betreden. Op de marmeren vloeren lopen
honderden mensen bang te zijn. Hun
hoofden zijn gebogen, het geschuifel van
hun schoenen benauwt. Niemand durft
een woord te spreken. Wie per ongeluk
kucht, wordt vanaf de kansel
neergeschoten. Imposante glas-in-
loodramen komen dreigend op ons af als
de hellevorst zelve. Over vorst gesproken:
