Colossi d'Olanda
door Chris Willemsen
Na Edgar Davids en Michael Reiziger tekenden ook Patrick Kluivert en Winston
Bogarde voor AC Milan. Over de vooruitzichten van de Nederlanders wordt al
tijden druk gespeculeerd. Maar heeft iemand ooit naar de mening gevraagd van
Giorgio Armani? En van God? Een onderzoek.
Ze is prozaïsch en potsierlijk tegelijk. Ze is
schoonheid en serpent. Ze geeft warmte en
bezorgt je kippevel. Ze is lichtbruin of
camel of grijs of welke kleur je er zelf maar
bij voelt. Ze staat stil, maar als je lang naar
haar kijkt, beweegt ze als een doelman voor
een strafschop. Geen club op de wereld
heeft zoveel spitsen als zij. Haar gezicht
glimt in de aangename ochtendzon. Als je
goed luistert, kun je haar horen neuriën
van genoegen. Rond haar fraaie achterste
staan, omhuld door oranje plastic zeilen,
metershoge steigers, waarop tientallen
pleisteraars, schilders en glazeniers met
helmen op elkaar dingen toeschreeuwen
die onaardig klinken, maar dit kennelijk
niet zijn, want ze lachen aan een stuk door.
Dit is, kortom, de Duomo, de dom, het
curieuze middelpunt van Milaan, de
kathedraal aller kathedralen, het bouwwerk
waaraan al vanaf 1386 dagelijks gewerkt is
en wordt. Dit is de Italiaanse variant van
het impotente Nederlandse wegennet: dag
en nacht zijn ze eraan bezig, maar
klaarkomen doet het nooit.
We zijn er een paar dagen tussenuit. Even
neuzen in de metropool waar de mode
wordt gemaakt. Bevestiging zoeken van de
gedachte dat Bond Street, Rue de Faubourg
St.-Honoré, Fifth Avenue en Rodeo Drive
de wedstrijd nooit zullen kunnen winnen.
Tienduizenden mannen en vrouwen lopen
om ons heen hun dagelijkse modeshow, op
weg naar huis, kantoor, de panifïcio of
zomaar ergens heen. Pronken is hier de
nationale sport, het uiterlijk is voor de
Milanees belangrijker dan het leven zelf.
Meisjes van 15 zijn hier 25, meisjes van 55
ook. Hun sieraden zijn fijntjes, de coiffures
vers, de make-up is doordacht, de
schoenen en accessoires ademen stijl en
klasse, en de kleding, mamma miade
kleding. De Armani's, Versace's,
Corneliani's, Zegna's, Dolce Gabbana's
en Allegri's komen als een onontkoombare
lawine op ons af. Het flaneert, het deint,
het zweeft en het heeft haast, want de
mobiele telefoons piepen ons van alle
kanten tegemoet, en iedereen heet Pronto
of Si. Wat kunnen mensen toch mooi zijn
en boeien omdat ze alleen maar zijn wie ze
zijn. En wat lopen wij er voor joker bij in
onze Hijtjes.
Natte deken
Met dat gemengde gevoel gaan we de
Duomo binnen, wat volgens alle reisgidsjes
a a