Ik weet dat ik met mijn heftige manier van reageren mensen kan beangstigen daar fixeerde je je op. Maar op het moment dat jij, voor jezelf, klaar was, vertelde de trainer dat hij je slechts op de bank nodig had. Ajax - Atletico Madrid. Je reageerde je teleurstelling op een bijzondere manier af. Je rebelleerde en weigerde de plaats op de bank. Winston Bogarde liet het elftal in de steek, hij onttrok zich aan zijn professionele plicht. En de buitenwereld wreef zich zowat in de handen. Want was het niet weer een keer bewezen dat Winston niet geschikt was, dat hij niet Ajax-waardig was! 'Dat de trainer mij vertelde dat ik niet zou spelen, was een enorme teleurstelling. Ik had er inderdaad geen rekening mee gehouden dat dat zijn beslissing zo zou kunnen zijn. Het was een klap in mijn gezicht, mijn trots was geraakt, mijn eer aangetast. Kijk, er zijn voetballers waar trainers op kunnen bouwen. Misschien zijn het er niet veel, maar ze zijn er. Ik had keihard gewerkt, ik had een doel voor ogen en dat was het. Ik had daarvoor een tijdlang gespeeld terwijl ik vond dat ik eigenlijk niet kon spelen, tenminste, niet optimaal. Maar ik speelde toch omdat dat aan mij werd gevraagd. Ik deed dat voor het team. Meer nog deed ik dat voor de trainer, ik vond: voor jou speel ik, al wil ik het eigenlijk niet omdat ik niet fit ben en omdat ik weet dat voor mij 'spelen' ook betekent 'er moeten staan', meer bieden dan alleen een wedstrijd vol maken. Maar op een gegeven moment ging het echt niet meer en heb ik beslist dat ik weer volledig vrij wilde zijn van blessures. En ik richtte mij bij dat herstel op die ene belangrijke wedstrijd. Dan zou ik er weer moeten staan. Moeten STAAN! Ik heb er alles voor opzij gezet, ik heb er maanden alles aan gedaan om dat te bereiken. En ik was er klaar voor. Ik was er op tijd om er voor de trainer en voor het elftal te staan. Dan gebeurt dat. Okay, de trainer is de baas. En die trainer, Louis van Gaal, is een man waarvoor ik veel respect heb. Hij is de enige, denk ik, die mij een beetje in de hand kan houden. Maar toen voelde ik mij gekwest. Ik voelde dat het vertrouwen in mij was beschaamd, ik voelde mij vernederd. Vandaar die reactie. Er werd gezegd en geschreven dat ik het elftal in de steek had gelaten. Maar de mensen die mij kennen, echt kennen, weten dat ik zo niet in elkaar steek. Dat ik juist een man ben die het elftal nooit in de steek laat en dat ik altijd voorop ga in de strijd. Natuurlijk keek ik terug en besefte ik dat het anders had gekund en anders had gemoeten. Ik had het anders moeten formuleren, maar dat is achteraf praten. Want ik ben zoals ik ben. Ik kan daar geen concessies aan doen, zeker niet in zo'n direkte situatie. Ik moet mij daarin beter beheersen. Ik weet dat. Ik weet dat ik met mijn heftige manier van reageren mensen kan beangstigen. Dat komt ook door mijn trots, die trots bepaalt mede mijn doen en laten, de wijze van reageren. Ik ben een heel trots man. Ik heb mijn principes.' Heeft dat met jouw Surinamer-zijn te maken? 'En ik heb mijn idealen. Ik zou willen dat iedereen, ongeacht de huidskleur of andere uiterlijke onderscheiden, als gelijkwaardige mensen met elkaar kunnen omgaan. Recht door zee. Ik ben hier in Nederland geboren, maar ik ben en blijf Surinamer. Daar kan ik- en daar wil ik niet aan ontsnappen. Ik denk dat je huidskleur ook hier in Nederland een extra drempel is. Mensen durven dat misschien niet uit te spreken, maar het is wel zo, zonder dat je het meteen over een zwaarbeladen begrip als discriminatie hebt. Of Nederlanders in mijn ziel kunnen kijken? Nee. Sommigen proberen het wel Ze proberen het echt, oprecht. Maar het lukt nooit volledig, tenminste niet in mijn omgeving. Ik zei je al, ik heb mijn idealen. Ik werk, ik leef nu voor mijn kind, mijn dochtertje. Ik werk ervoor dat zij een goed leven kan hebben. Zonder dat zij daar niets voor zouden hoeven doen. Want ook zij moeten weten wat vechten, overleven is.' De ogen van Winston Bogarde flonkeren. Er schittert zwart goud in het markante hoofd. Drie jaar voetbalde dat zwarte goud in het mooiste der rood-witte tenues. En nu gaat hij zijn geluk elders beproeven. Weer rijper geworden. Een sterker en volwassener man geworden ondanks, maar ook dankzij de orkaan die hij zelf liet woeden en waaronder hij zelf leed. Het graan kwam weer overeind. Fierer, glanzender, trotser. En ook sterker. Maar ondanks de ontwikkeling, ondanks het gewonnen inzicht door zijn wedervaren, door zijn botsingen en door de confrontatie met zijn karakter, zal Winston Bogarde altijd Winston Bogarde blijven. Een man van extremen. Een man van excellentie en van excessen, al zullen die excessen minder scherp worden. Winston blijft Winston. Zwart goud.

AJAX ARCHIEF

Magazine (1987-2007) | 1997 | | pagina 140