Ik weet dat ik
met mijn
heftige manier
van reageren
mensen kan
beangstigen
daar fixeerde je je op. Maar op het moment
dat jij, voor jezelf, klaar was, vertelde de
trainer dat hij je slechts op de bank nodig
had. Ajax - Atletico Madrid. Je reageerde je
teleurstelling op een bijzondere manier af. Je
rebelleerde en weigerde de plaats op de bank.
Winston Bogarde liet het elftal in de steek,
hij onttrok zich aan zijn professionele plicht.
En de buitenwereld wreef zich zowat in de
handen. Want was het niet weer een keer
bewezen dat Winston niet geschikt was, dat
hij niet Ajax-waardig was!
'Dat de trainer mij vertelde dat ik niet zou
spelen, was een enorme teleurstelling. Ik
had er inderdaad geen rekening mee
gehouden dat dat zijn beslissing zo zou
kunnen zijn. Het was een klap in mijn
gezicht, mijn trots was geraakt, mijn eer
aangetast. Kijk, er zijn voetballers waar
trainers op kunnen bouwen. Misschien
zijn het er niet veel, maar ze zijn er.
Ik had keihard gewerkt, ik had een doel
voor ogen en dat was het. Ik had daarvoor
een tijdlang gespeeld terwijl ik vond dat ik
eigenlijk niet kon spelen, tenminste, niet
optimaal. Maar ik speelde toch omdat dat
aan mij werd gevraagd. Ik deed dat voor
het team. Meer nog deed ik dat voor de
trainer, ik vond: voor jou speel ik, al wil ik
het eigenlijk niet omdat ik niet fit ben en
omdat ik weet dat voor mij 'spelen' ook
betekent 'er moeten staan', meer bieden
dan alleen een wedstrijd vol maken. Maar
op een gegeven moment ging het echt niet
meer en heb ik beslist dat ik weer volledig
vrij wilde zijn van blessures. En ik richtte
mij bij dat herstel op die ene belangrijke
wedstrijd. Dan zou ik er weer moeten
staan. Moeten STAAN! Ik heb er alles voor
opzij gezet, ik heb er maanden alles aan
gedaan om dat te bereiken. En ik was er
klaar voor. Ik was er op tijd om er voor de
trainer en voor het elftal te staan.
Dan gebeurt dat. Okay, de trainer is de
baas. En die trainer, Louis van Gaal, is een
man waarvoor ik veel respect heb. Hij is de
enige, denk ik, die mij een beetje in de
hand kan houden. Maar toen voelde ik mij
gekwest. Ik voelde dat het vertrouwen in
mij was beschaamd, ik voelde mij
vernederd. Vandaar die reactie.
Er werd gezegd en geschreven dat ik het
elftal in de steek had gelaten. Maar de
mensen die mij kennen, echt kennen,
weten dat ik zo niet in elkaar steek. Dat ik
juist een man ben die het elftal nooit in de
steek laat en dat ik altijd voorop ga in de
strijd. Natuurlijk keek ik terug en besefte ik
dat het anders had gekund en anders had
gemoeten. Ik had het anders moeten
formuleren, maar dat is achteraf praten.
Want ik ben zoals ik ben. Ik kan daar geen
concessies aan doen, zeker niet in zo'n
direkte situatie. Ik moet mij daarin beter
beheersen. Ik weet dat. Ik weet dat ik met
mijn heftige manier van reageren mensen
kan beangstigen. Dat komt ook door mijn
trots, die trots bepaalt mede mijn doen en
laten, de wijze van reageren.
Ik ben een heel trots man. Ik heb mijn
principes.'
Heeft dat met jouw Surinamer-zijn te
maken?
'En ik heb mijn idealen. Ik zou willen dat
iedereen, ongeacht de huidskleur of andere
uiterlijke onderscheiden, als gelijkwaardige
mensen met elkaar kunnen omgaan. Recht
door zee.
Ik ben hier in Nederland geboren, maar ik
ben en blijf Surinamer. Daar kan ik- en
daar wil ik niet aan ontsnappen. Ik denk
dat je huidskleur ook hier in Nederland
een extra drempel is. Mensen durven dat
misschien niet uit te spreken, maar het is
wel zo, zonder dat je het meteen over een
zwaarbeladen begrip als discriminatie hebt.
Of Nederlanders in mijn ziel kunnen
kijken? Nee. Sommigen proberen het wel
Ze proberen het echt, oprecht. Maar het
lukt nooit volledig, tenminste niet in mijn
omgeving.
Ik zei je al, ik heb mijn idealen.
Ik werk, ik leef nu voor mijn kind, mijn
dochtertje. Ik werk ervoor dat zij een goed
leven kan hebben. Zonder dat zij daar niets
voor zouden hoeven doen. Want ook zij
moeten weten wat vechten, overleven is.'
De ogen van Winston Bogarde flonkeren.
Er schittert zwart goud in het markante
hoofd. Drie jaar voetbalde dat zwarte goud
in het mooiste der rood-witte tenues. En
nu gaat hij zijn geluk elders beproeven.
Weer rijper geworden. Een sterker en
volwassener man geworden ondanks, maar
ook dankzij de orkaan die hij zelf liet
woeden en waaronder hij zelf leed. Het
graan kwam weer overeind. Fierer,
glanzender, trotser. En ook sterker.
Maar ondanks de ontwikkeling, ondanks
het gewonnen inzicht door zijn
wedervaren, door zijn botsingen en door
de confrontatie met zijn karakter, zal
Winston Bogarde altijd Winston Bogarde
blijven. Een man van extremen. Een man
van excellentie en van excessen, al zullen
die excessen minder scherp worden.
Winston blijft Winston. Zwart goud.