Valentino Mazzola,
aanvoerder van het
'Grote Torino' en vader
van Sandro
vogel functioneert als satelliet en verzendt
rechtstreeks beelden van het spektakel dat
zich honderd meter lager afspeelt. Het is
een vondst van chef-sport Bob Spaak en
een uitkomst voor de landen die
Nederland 1 normaliter niet via de antenne
kunnen ontvangen en doorgeven aan hun
abonnees. In eendrachtige samenwerking
met Frits de Kimpe, directeur van de NV
Stadion Feyenoord, zorgt de NOS voor een
huzarenstuk. Niet minder dan
driehonderdvijffig man schrijvende pers,
vijfentwintig tv-commentatoren en vijftien
radioverslaggevers zitten in het stadion
hun miljoenen lezers, kijkers en luisteraars
geschiedenis te doceren. Op de hoge
tribunes achter de doelen staan dubbele
stellen camera's, waardoor onmiddellijk na
een interessant moment herhalingen ervan
uit verschillende invalshoeken kunnen
worden getoond, en nog in slowmotion
ook. Dit is volslagen nieuwe televisie in een
stadion dat gevoel heeft voor ambiance. Ja,
UEFA-president Gustav Wiederkehr heeft
er verstandig aan gedaan de Kuip aan te
wijzen als finaleplaats. Hij keert hier vast
nog wel eens terug.
Het geluid
De NOS-helicopter, die toch bepaald niet
geruisloos boven het stadion hangt, wordt
overstemd door het geluid van het publiek.
Er wordt geschreeuwd, gegild en gezongen
in een nog nooit eerder in Nederland
geregistreerd aantal decibels. De
oorverdoving is ongekend, de redactie van
de dikke Van Dale overweegt het begrip
kakofonie te vervangen door teringherrie.
Boven alles uit klinkt in een massaal
gezongen strijdlied een merkwaardige
boodschap: een niet nader omschreven
persoon schijnt de gelukkige bezitter
geworden te zijn ener zilvervloot. Mazzola
verstaat weliswaar geen Nederlands, maar
hij begrijpt drommels goed dat dit lied een
eerbetoon is aan hem. Want hij en
niemand anders gaat vanavond winnen.
Die 1-0 zegt niets. Beginnersgeluk. Daar
gaan we zo wat aan doen. Even geduld
a.u.b.
Maar dan, als hij achteloos met de
buitenkant van de linkerwreef de
opkomende Facchetti bedient, komt met
een doffe klap het helse kabaal tot zwijgen.
Het stadion valt stil alsof iemand de
stekkers uit de boxen getrokken heeft. In
de macabere leegte van het niets is alleen
nog het geluid van de helicopter te horen.
Monotoon en dreigend. Ver weg als na het
dichtklappen van je oren bij het landen van
het vliegtuig. Mazzola voelt het bonzen in
zijn hoofd. Hij schrikt en verstijft. Zijn
aanvoerdersband zit opeens net zo strak als
de band die de dokter gebruikt als hij je
bloeddruk meet. Hij schreeuwt maar er
komt geen geluid over zijn lippen. In plaats
daarvan stromen de tranen uit zijn ogen en
voelt hij een stekende pijn in de borst. Wat
gebeurt hier allemaal? De lichtmasten
wenden zich plotseling af van de grasmat
en richten hun bundels op de helicopter,
die koud en grijs symmetrische figuren
beschrijft in de pikdonkere avondlucht.
Het linkerbeen
Dan wordt uit het toestel een touwladder
gegooid. De spandoeken lossen op in de
avondlucht, het gras wordt purper en de
toeschouwers knielen, maken kruizen en
vouwen de handen. Bob Spaak geeft de
regisseur de opdracht ook de rechtstreekse
beelden in slow-motion uit te zenden. De
AJAX MAGAZINE JUNI 1997
211
