De Argentijn Column Pagina 4 en 5 van Voetbal International nummer 16. De foto die er over die twee pagina's staat, pakte me. Het is een elftalfoto van Juventus, genomen in de Amsterdam Arena voor de wedstrijd tegen Ajax. Ik kijk graag naar elftalfoto's. Deze foto van Juventus heeft mij gegrepen. Hun collectieve vastberadenheid. Ze hebben die gezamenlijk geëtaleerde kracht nodig. Ze zijn even daarvoor uit de kleedkamer gekomen. In de gang die naar het veld leidt, hebben ze elkaar aangevuurd. Een Uruguayaan uit oerkreten die de anderen overnemen. Ze generen zich er niet voor, zo maken ze krachten los die helemaal niet zo mysterieus zijn als men denkt. Tekstloze brullen horen bij het opladen voor de strijd. Er zit veel onuitgesproken, woordloos oergevoel in die borstkassen. En dat zoekt een uitweg. Met een schreeuw of een brul kun je je medespeler raken, in zijn hart bereiken, je kunt er eenheid mee smeden, laten zien dat er een vriendenploeg het veld ingaat, in voor- en tegenspoed. Je kunt er de tegenstander, die naast je in de gang loopt, mee intimideren. Je laat zien dat er een beest in je zit. door David Endt Een beest dat brult en bloeddorstig is. Je kunt laten zien dat er niet elf voetballers naar het veld lopen maar dat het een monster is. Eén monster! De groep is compact, ze staan en zitten dicht op elkaar. Op de achterste rij staan zes spelers. De voetballer die aan de linkerkant staat, staat een beetje los van zijn medespeler. Hij is een uitzondering. De anderen staan letterlijk schouder aan schouder, er is lichamelijk contact. Ze zullen voor elkaar vechten, dat zie je. Wanneer hun kameraad een fout maakt, zullen zij hem helpen die te herstellen, dat zie je. Ze zijn bereid in alle opzichten een team te vormen. Er is niet één gezicht dat twijfel verraadt. De angst, die er altijd is, bestrijd je met een heldhaftige vastberaden blik. Een eendrachtige vastberaden oogopslag. Borst vooruit, rug recht, hoofd fier omhoog. De vijf voetballers naast de man uiterst links houden hun handen op hun rug en je weet dat armen ruggen raken. De buitenste man, rechts, staat het mooist. De Uruguayaan. Hij staat niet recht voor de fotografen maar iets naar binnen gedraaid. De linkervoet staat ongeveer vijftien centimeter voor de rechtervoet. Door die draaiing accentueert de Uruguayaan de eenheid. Hij maakt de teamcompositie dicht, hij sluit invloeden van buiten af. Het is een indrukwekkende groepsfoto. Zij vormen een sterke ketting van zwart en wit, van stevige schouders en van krachtig kloppende harten. Zij kennen de extra kracht die saamhorigheid kan geven en zij gaan daar gebruik van maken. Door te schreeuwen in de tunnel, door team te zijn op de elftalfoto, door elkaar aan te vuren en te helpen tijdens de wedstrijd. Ik vind dat mooi. Foto: Louis van de Vuurst In Nederland krijg je een elftal niet spontaan op die manier geformeerd. Wij zijn nuchter, wij zijn geen aanrakers. Wij staan en hurken op onszelf. Maar wij hebben wel een Argentijn in ons midden, een jongen nog. Maar je ziet in zijn ogen dat er teamgeest in hem sluimert. Hij zou in zo'n elftalfoto goed passen. Ajax - Heerenveen, ik volg de Argentijn die weer eens mee mag doen. Hij heeft het moeilijk. Er gaat veel mis maar hij verzet zich. De Argentijn vecht en ik zie dat hij eenzaam vecht. Hij heeft geen vorm en het lijkt een verloren strijd. De bal springt van zijn voet over de zijlijn, hij plaatst de bal over twintig meter naar niemand. Hij begrijpt zijn benen niet. Hoe kan het? Maar hij laat de vertwijfeling niet merken. Hij draait zich om en probeert de fout goed te maken. Voor het team. Het is 2-1 voor Ajax maar tien minuten na rust gaat Heerenveen gelijk maken. Niets aan te doen. De keeper is uitgespeeld en de bal wordt in het lege doel geschoven. Een hopeloze situatie. Toch geeft de jonge Argentijn aan een mentale injectie gehoor. Hij blijft rennen naar de doellijn. En hij verricht een redding! Zijn karakter wordt beloond. Zijn elftal is gered door zijn teamgeest. Een minuutje later gaat de jonge Argentijn in de fout. Hij heeft de bal veroverd en rent ermee naar voren. Drie medespelers lopen mee, kiezen positie. Maar de Argentijn verliest de bal. Zijn lichaam spreekt frustratie maar hij draait zich om omdat ze hem nu achterin nodig hebben. Een van zijn medespelers foetert hem uit met wilde gebaren van verwijt. Een hele tijd. Zelfs wanneer de verdediging bij een corner moet worden georganiseerd, gaat het schelden door. De Argentijn laat het over zich heenkomen, hij accepteert, nee, incasseert. Is dat de manier van hulp en aanmoediging? Hij heeft al eerder gemerkt dat in deze voetbalcultuur het schelden op elkaar een vaste waarde is. Samen met een landgenoot had hij zich verbaasd over deze manier van motiveren en stimuleren. Hij weet dat hij het zich nooit eigen zal kunnen maken. Hij is een Argentijn die het teamgevoel koestert en die vindt dat een aanmoediging, een ondersteunend woord, soms het bemoedigende klappen in de handen, waardevoller is. En hij weet dat het kan helpen. Dat het soms goed is om elkaar vast te houden. Zowel in voorspoed als in tegenspoed. Gelaten laat hij de harde Hollandse klanken zijn rug geselen. Hij incasseert, maar het onbegrip blijft. A I A 1# 1 A A A r II I A I J* Am

AJAX ARCHIEF

Magazine (1987-2007) | 1997 | | pagina 161