De Argentijn
Column
Pagina 4 en 5 van Voetbal International nummer 16. De foto die er
over die twee pagina's staat, pakte me. Het is een elftalfoto van
Juventus, genomen in de Amsterdam Arena voor de wedstrijd
tegen Ajax.
Ik kijk graag naar elftalfoto's. Deze foto van Juventus heeft mij
gegrepen. Hun collectieve vastberadenheid.
Ze hebben die gezamenlijk geëtaleerde kracht nodig. Ze zijn even
daarvoor uit de kleedkamer gekomen. In de gang die naar het veld
leidt, hebben ze elkaar aangevuurd. Een Uruguayaan uit oerkreten
die de anderen overnemen. Ze generen zich er niet voor, zo maken
ze krachten los die helemaal niet zo mysterieus zijn als men denkt.
Tekstloze brullen horen bij het opladen voor de strijd. Er zit veel
onuitgesproken, woordloos oergevoel in die borstkassen. En dat
zoekt een uitweg. Met een schreeuw of een brul kun je je
medespeler raken, in zijn hart bereiken, je kunt er eenheid mee
smeden, laten zien dat er een vriendenploeg het veld ingaat, in
voor- en tegenspoed. Je kunt er de tegenstander, die naast je in de
gang loopt, mee intimideren. Je laat zien dat er een beest in je zit.
door David Endt
Een beest dat brult en bloeddorstig is. Je kunt laten zien dat er niet
elf voetballers naar het veld lopen maar dat het een monster is. Eén
monster!
De groep is compact, ze staan en zitten dicht op elkaar. Op de
achterste rij staan zes spelers. De voetballer die aan de linkerkant
staat, staat een beetje los van zijn medespeler. Hij is een
uitzondering. De anderen staan letterlijk schouder aan schouder,
er is lichamelijk contact. Ze zullen voor elkaar vechten, dat zie je.
Wanneer hun kameraad een fout maakt, zullen zij hem helpen die
te herstellen, dat zie je. Ze zijn bereid in alle opzichten een team te
vormen. Er is niet één gezicht dat twijfel verraadt. De angst, die er
altijd is, bestrijd je met een heldhaftige vastberaden blik. Een
eendrachtige vastberaden oogopslag. Borst vooruit, rug recht,
hoofd fier omhoog.
De vijf voetballers naast de man uiterst links houden hun handen
op hun rug en je weet dat armen ruggen raken. De buitenste man,
rechts, staat het mooist. De Uruguayaan. Hij staat niet recht voor
de fotografen maar iets naar binnen gedraaid. De linkervoet staat
ongeveer vijftien centimeter voor de rechtervoet. Door die
draaiing accentueert de Uruguayaan de eenheid. Hij maakt de
teamcompositie dicht, hij sluit invloeden van buiten af.
Het is een indrukwekkende groepsfoto. Zij vormen een sterke
ketting van zwart en wit, van stevige schouders en van krachtig
kloppende harten. Zij kennen de extra kracht die saamhorigheid
kan geven en zij gaan daar gebruik van maken. Door te schreeuwen
in de tunnel, door team te zijn op de elftalfoto, door elkaar aan te
vuren en te helpen tijdens de wedstrijd. Ik vind dat mooi.
Foto: Louis van de Vuurst
In Nederland krijg je een elftal niet spontaan op die manier
geformeerd. Wij zijn nuchter, wij zijn geen aanrakers. Wij staan en
hurken op onszelf. Maar wij hebben wel een Argentijn in ons
midden, een jongen nog. Maar je ziet in zijn ogen dat er teamgeest
in hem sluimert. Hij zou in zo'n elftalfoto goed passen.
Ajax - Heerenveen, ik volg de Argentijn die weer eens mee mag
doen. Hij heeft het moeilijk. Er gaat veel mis maar hij verzet zich.
De Argentijn vecht en ik zie dat hij eenzaam vecht. Hij heeft geen
vorm en het lijkt een verloren strijd. De bal
springt van zijn voet over de zijlijn, hij plaatst de bal over twintig
meter naar niemand. Hij begrijpt zijn benen niet. Hoe kan het?
Maar hij laat de vertwijfeling niet merken. Hij draait zich om en
probeert de fout goed te maken. Voor het team. Het is 2-1 voor
Ajax maar tien minuten na rust gaat Heerenveen gelijk maken.
Niets aan te doen. De keeper is uitgespeeld en de bal wordt in het
lege doel geschoven. Een hopeloze situatie. Toch geeft de jonge
Argentijn aan een mentale injectie gehoor. Hij blijft rennen naar
de doellijn. En hij verricht een redding! Zijn karakter wordt
beloond. Zijn elftal is gered door zijn teamgeest. Een minuutje
later gaat de jonge Argentijn in de fout. Hij heeft de bal veroverd
en rent ermee naar voren. Drie medespelers lopen mee, kiezen
positie. Maar de Argentijn verliest de bal. Zijn lichaam spreekt
frustratie maar hij draait zich om omdat ze hem nu achterin nodig
hebben. Een van zijn medespelers foetert hem uit met wilde
gebaren van verwijt. Een hele tijd. Zelfs wanneer de verdediging bij
een corner moet worden georganiseerd, gaat het schelden door. De
Argentijn laat het over zich heenkomen, hij accepteert, nee,
incasseert. Is dat de manier van hulp en aanmoediging? Hij heeft al
eerder gemerkt dat in deze voetbalcultuur het schelden op elkaar
een vaste waarde is. Samen met een landgenoot had hij zich
verbaasd over deze manier van motiveren en stimuleren. Hij weet
dat hij het zich nooit eigen zal kunnen maken. Hij is een Argentijn
die het teamgevoel koestert en die vindt dat een aanmoediging, een
ondersteunend woord, soms het bemoedigende klappen in de
handen, waardevoller is. En hij weet dat het kan helpen. Dat het
soms goed is om elkaar vast te houden. Zowel in voorspoed als in
tegenspoed. Gelaten laat hij de harde Hollandse klanken zijn rug
geselen. Hij incasseert, maar het onbegrip blijft.
A I A 1# 1 A A A r II I A I J* Am